Column: 99 problems... and the bike is one
19 juni 2012, 22:23 | Jeroen
Eigenlijk hou ik helemaal niet van fietsen en toch doe ik het elke dag. Met lekker weer wil ik nog wel eens een uitzondering maken en er stiekem van genieten, maar het blijft niet meer dan een manier om van A naar B te komen. Volgens mij weten mijn (ex)fietsen dat ook en resulteert dat er in dat ze alles behalve hun beste trapper voor zetten. Op de een of andere manier voelen ze het gebrek aan liefde.
De momenten dat ik besef wat mijn fiets eigenlijk voor me betekent, zijn de momenten dat ‘ie wat mankeert of er niet is. Huub van der Lubbe zong al eens: Een man weet niet wat hij mist, maar als ze er niet is, weet een man pas wat hij mist. Zo is het ook een beetje met mijn fiets en ik. Ik neem ‘m voor lief. En ja zo’n fiets komt dan in opstand. Hij gaat dingen doen, of laten, zodat je voelt hoe hard jij hem eigenlijk nodig hebt. Hij wil gewoon wat erkenning.
Een van de eerste fietsen in mijn semi-volwassen bestaan besloot na jaren trouwe dienst elke fietsrit een onderdeeltje te verliezen om uiteindelijk onze relatie te beëindigen met een doorgebroken velg. In retrospectief heb ik misschien teveel genomen en te weinig gegeven, maar wie zal het zeggen?
Zijn opvolger, Gerrit, had na een week een slag in z’n voorwiel. Daarna verloor hij steeds essentiële schroefjes die de belangrijke taak hadden zijn voorwiel op de goede plek te houden. Ik geloof niet dat Gerrit blij werd van de gaffer tape die toen ingezet werd als reparatiemiddel. Na enige weken van bondagepraktijken bracht ik hem toch maar naar de zalvende handen van de fietsenmaker en hield hij zich een tijdje koest. Maar blijkbaar bleef de ontevredenheid, want Gerrit besloot in een laatste poging om aandacht, alle registers open te trekken: de kettingkast moest vervangen worden en hij verloor zijn linkerhandvat. Ik had het inmiddels gehad met Gerrit en wilde geen tijd, geld of moeite meer in hem stoppen. In plaats daarvan kocht ik een spiksplinternieuw glimmend stalen ros en liet Gerrit voor straf buiten staan, blootgesteld aan weer en wind. De spiksplinternieuwe (heerlijk woord) fiets behandelde ik als een prinsje. Hij werd gejat en ik zal nooit weten wat het had kunnen worden.
Ik leende tijdelijk een fiets, waarvan het sleuteltje afbrak in het slot en kocht uiteindelijk een tweedehands fiets: Piet. Piet en ik, twee handen op één buik. Tot ik hem enkele weken geleden buiten op slot zette, gekoppeld aan Gerrit. Ik heb het vermoeden dat ze hebben gepraat, sterker nog gekonkeld, ze hebben iets bekokstoofd. De voorheen zo betrouwbare Piet is veranderd. Laatst liet hij een trappertje doorschieten en rammelde vervaarlijk met zijn ketting. Geschrokken zette ik hem daarop binnen en zou de volgende dag naar de fietsenmaker. De volgende dag had Piet nergens meer last van, het was een eerste schijnbeweging. Een houd je nog wel van me?. Ik gaf hem fietstassen cadeau.
Tot afgelopen zondag gedroeg hij zich voorbeeldig, toen trok hij opeens aan de rem…letterlijk. Zijn achterwiel blokkeerde en hij wilde geen kant meer op. Alsof hij wilde zeggen: denk maar niet dat je me mag bestijgen als je niet in deze relatie investeert! Fietsen…het zijn net vrouwen.
