Column: To beard, or not to beard
16 september 2012, 17:27 | Jeroen
Vroeger hoefde ik geen seconde na te denken over verkleedpartijtjes. Ik was immers een prinses. Tegenwoordig heb ik er toch iets meer moeite mee… moet ik nu wel gaan voor die baard of toch maar niet?
Binnenkort heb ik een themafeestje. Mijn hart maakt altijd een klein sprongetje als ik naar zo’n feestje mag. In mijn enthousiasme ga ik soms wat te ver, wat er op de avond zelf vaak toe leidt dat ik iets minder tevreden ben over mijn outfit dan ik van tevoren had bedacht.
Pugsley, Wednesday en Cousin It
Niet iedereen denkt namelijk hetzelfde over verkleden. En dat wordt altijd pijnlijk duidelijk op verkleedpartijtjes. Jij trekt alle registers open, terwijl de ander voor veilig gaat. Zo was ik in mijn studietijd ooit eens op een Halloweenfeestje. Met mijn twee gebruikelijke partners in crime waren we als deel van de Addams Family: Pugsley, Wednesday en Cousin It. Waar het overgrote deel van de vrouwelijke aanwezigen haar best had gedaan er verkleed doch sexy uit te zien door zich in strakke verpleegsters-, duivels- of kattenpakjes te hullen, liepen wij er verre van charmant bij.
Cousin It liep met achterste voren opgezette pruik op haar gezicht, droeg een jutezak en harige sloffen. Om de omvang van Pugsley te evenaren had ik twee kussens in mijn t-shirt gedaan en over de hooggesloten veel te warme outfit van Wednesday Addams zwijg ik liever. Ik voelde me lichtelijk afsteken bij de rest en was vreemd genoeg niet zo populair bij de aanwezige jongens..
Gelukkig met mijn snor
Omdat we hier blijkbaar niks van geleerd hadden, verkleedden we ons een aantal jaar later op een jeugdidolen-feestje als ZZ-top. Tijdens de voorbereidingen was ik nog een beetje teleurgesteld geweest omdat ik de drummer zou zijn en geen baard om mocht, voor mij was er slechts een snor. Op het feestje bleken die baarden enorm in de weg te zitten, ze maakten het onmogelijk iets te drinken, ze jeukten en door de warmte die eronder ontstond fungeerden ze als mini-saunaatjes. Ik was opeens een stuk gelukkiger met mijn snor.
Het opplakken van gezichtshaar maakt het overigens wel lastig om na een feestje nog ergens anders uit te gaan. Met die informatie op zak, organiseerde ik begin dit jaar mijn eigen verkleedfeestje. Dit keer zou ik niet zwichten voor gezichtshaar! Ik beperkte me tot een zwarte pruik en een blauwoog. Presto! Ik was Tina Turner, in de Ike en Tina periode. Tijdens het feestje kon ik iedereen er heel goed van overtuigen wie ik was, voornamelijk door het steeds te roepen, maar uit het geschoten fotomateriaal blijkt dat ik meer weg had van Cher met slechte make-up.
Verkleed faux-pas
De verkleed faux-pas zit dus in een klein hoekje. Ik zit daarom nu al dagen inspiratieloos te broeden op een verkleed-idee, snorren, baarden en schmink passeren steeds de revue. Misschien moet ik het toch maar weer gewoon doen, dan ben ik in ieder geval onherkenbaar op alle dronkenmansfoto’s…
