Recensie: Robot & Frank
5 november 2012, 21:08 | Jeroen
De debuutfilm van Jake Schreier, Robot & Frank is een condeptfilm die dat niveau helaas niet ontstijgt. De film blijft hangen tussen een matige komedie en een slecht drama en leunt te veel op de acteerkunsten van Frank Langella. Hij kan de film helaas niet in zijn eentje redden.
Robot & Frank speelt zich in de nabije toekomst af. Robots doen net hun intrede in huishoudens en boeken en bibliotheken zijn curiositeiten geworden. Verder wijkt de toekomst van de makers van deze film niet veel af van onze tijd. De hoofdpersoon van deze film is Frank, een oudere man die vergeetachtig en knorrig is. Hij woont in een rommelig huis op zichzelf en doet verder weinig, behalve lezen. In een verwarrende openingsscène zien we hem inbreken in zijn eigen huis. Want dat is wat Frank deed toen hij jonger was: inbreken.
Robot als verzorger en assistent-inbreker
Omdat zijn zoon (James Marsden) en dochter (Liv Tyler) niet in staat zijn om voor hem te zorgen, vanwege respectivelijk een eigen gezin en een baan waarvoor veel gereisd moet worden, geeft de zoon hem een robot (stem van Peter Sarsgaard). In eerste instantie is Frank daar niet gelukkig mee, maar deze robot blijkt niet alleen uitstekend in staat om voor Frank en het huishouden te zorgen. Na wat oefening blijkt hij ook goed te zijn in het openen van sloten. Dit stelt Frank in staat om zijn oude beroep weer op te pakken en de filmmakers biedt het de gelegenheid om de robot en Frank nader tot elkaar te doen komen. Helaas komen ze al snel in de problemen met hun geheime activiteiten.
Buiten het buddyconcept draait de film vooral om geheugen. Frank verliest het zijne langzaam aan, er wordt uitvoerig ingegaan op zijn herrinneringen en die van zijn kinderen en uiteindelijk vormt het digitale geheugen van zijn robot een gevaar wanneer zij onder verdenking komen te staan. Misschien was het beter geweest om de focus op dit deel van het verhaal te leggen, want de film zelf ontaardt al snel in allerlei slapstickachtige achtervolgingen en vreemde plottwists die erg ongeloofwaardig aandoen. Hierdoor blijft de film eigenlijk hangen tussen een drama en een komedie.
De robot wordt heel bewust niet menselijk gemaakt. Alles wat de robot doet is ten behoeve van de gezondheid van Frank. Het jammere is dat de overige personages misschien nog wel platter zijn dan de robot. Dit komt enerzijds door het script. Frank is bijvoorbeeld vooral een knorrige, manipulatieve man, die zo blijkt in de loop van de film, het welbevinden van de robot belangrijker vindt dan dat van zijn eigen zoon. Niet iemand die echt sympathiek is dus, en de overige personages hangen er maar wat omheen.
Slechte filmkeuzes
Een erkend goede acteur als Frank Langella weet het niveau van de film niet op te krikken. Hij is vooral bekend als toneelacteur (winnaar van drie Tony-awards), maar heeft ook enkele prachtige filmrollen vertolkt. Helaas staan daar even zo veel enorm slechte filmkeuzes tegenover. Hij vertolkte onder andere Skeletor in Masters of the Universe, maar nam ook deel aan het meer recente fiasco The Box. De acteerprestaties van James Marsden en Liv Tyler zijn (wederom) helemaal tenenkrommend. Ik vraag me af waarom met name de laatste nog rollen aangeboden krijgt.
Robot & Frank ontstijgt daardoor nadrukkelijk het niveau van ‘aardig concept, matige uitvoering’ niet. De film blijft hangen tussen een komedie waarin te weinig te lachen valt (hoewel er af en toe prima grappen gemaakt worden) en een drama met platte, onsympathieke personages. Jake Schreier bewijst zichzelf geen goede dienst met deze debuutfilm, hopelijk weet hij in het vervolg betere projecten op te zetten.
