Somewhere (Sofia Coppola 2010)
27 maart 2011, 10:17 | Jeroen
Saaiheid, een saai leven, geen emoties tonen of voelen. Succesvol zijn in je professionele leven, maar hier geen voldoening uit halen in je privé leven. Dan komt je 11 jarige dochter op bezoek en moet je onverwacht een langere periode voor haar zorgen.
Dat is kort gezegd het verhaal van deze nieuwe film van Sofia Coppola (‘Lost in Translation’ en ‘Marie Antoinette’). Johnny Marco (Stephen Dorff) is een rijzende filmster, hij woont in het beroemde Hollywood hotel Chateau Marmont (veel klassieke verhalen zijn stiekem verwerkt in de film, zoals een ongeval waarbij mode fotograaf Helmut Newton omkwam nadat hij met zijn auto tegen het hotel aan reed in 2004) en wordt op zijn wenken bediend, maar zelfs een tweeling paaldanseressen kunnen hem niet enthousiasmeren. Hoewel er veel mensen in zijn omgeving zijn is hij alleen. Niet eenzaam, maar alle dames, drank en drugs kunnen hem geen voldoening bieden, hij leidt een leeg bestaan. Wanneer zijn 11 jarige dochter Cleo (Elle Fanning) onverwacht op de stoep staat en zijn ex opbelt om te melden dat hij voorlopig op haar moet passen omdat ze tijd voor zichzelf nodig heeft, begint voor Marco de tocht naar volwassenheid.
Een terugkerend thema in Sofia Coppola’s films is volwassen worden en het vinden van jezelf, levend in een bevoorrechte situatie. Het lijkt er dus op dat Sofia veel van haar eigen ervaringen beschrijft, aangezien haar vader een beroemd Hollywood regisseur (Francis Ford Coppola) is.
In haar eerste drie films ging het nog om een vrouwelijk hoofdpersoon
(Kirsten Dunst, Scarlett Johansson en Reese Witherspoon resp.), nu kiest ze voor het mannelijk perspectief. Het beeld dat Sofia van deze wereld heeft lijkt dan ook niet op de alledaagse wereld waarin zovelen van ons leven. In de voorgaande films kwam ze hier nog goed mee weg, aangezien de acteurs op zich interessant genoeg waren en de omgeving kleurrijk. In deze film zijn de acteurs en de omgeving toch wat minder en het verhaal krijgt hierdoor meer belang. En dat is nou juist het verhaal dat Sofia al twee keer eerder heeft verteld en dat weten we nu dus wel.
Alles klopt aan de film, de heerlijk lange shots, de stiltes, de muziek, het acteerwerk. Alles werkt erg goed om de saaiheid weer te geven. Het gevaar schuilt erin dat dit leidt tot een saaie film. Dat is dit zeker niet, maar het is helaas wel een aardige in plaats van goede film geworden.
Vanaf 14 april in de bioscoop.
