Recensie NFF: NTR Kort!
30 september 2013, 15:29 | Jeroen
Het filmproject Kort!, een initiatief van NTR, geeft jonge én gevestigde scenarioschrijvers en filmmakers de kans om korte films te maken. Samen met het Nederlands Fonds voor de Film, het Stimuleringsfonds Nederlandse Culturele Omroepproducties en het CoBO Fonds wordt de productie van korte films mogelijk gemaakt. Veel van deze korte films worden op het Nederlands Filmfestival aan het publiek gepresenteerd, waarna ze vanaf begin oktober op de website van NTR Kort! te zien zullen zijn. Ik zag vier van deze korte films.
Vingers
In Vingers zien we acteur Ton Kas en regisseur Michiel ten Horn herenigd na hun succesvolle samenwerking in De Ontmaagding van Eva van End die eerder dit jaar uitkwam. Ik had lovende woorden voor de debuutspeelfilm van Ten Horn, maar dat geldt helaas niet voor Vingers. Dit relaas over een nogal sukkelige leraar, gespeeld door Kas, die, geconfronteerd met de losse seksuele moraal van de kinderen in zijn klas, zijn zelfbeheersing verliest. Het scenario van Martijn Hillenius volgt een weinig verrassend concept zonder veel omwegen tot zijn onafwendbare einde.
Chauffeur
Ook over de debuutfilm van Guido van Driel, De Wederopstanding van een Klootzak, was ik eerder dit jaar goed te spreken. Hij is een regisseur die via een kleine beeldtekening een personage weet neer te zetten. Zoals hij dat ook hier doet bij de chauffeur die de hoofdrol in deze korte film speelt. We zien hem in het openingsshot het huis van een van zijn opdrachtgevers benaderen door over een tuinhekje te springen. Dit frivole gebaar contrasteert met zijn eenvoudige zwarte pak en zet de toon voor het vervolg. De rest van de opzet is niet heel origineel, maar ook weer niet gespeend van gevoel.
Kort
Het alleraardigste Kort van Sanne Vogel moet het vooral hebben van de wending halverwege de film. Het gaat over de jonge Arend die zijn homoseksualiteit nog verborgen houdt voor zijn ouders. Via het internet spreekt hij af met de iets oudere Michael. Michael blijkt zich natuurlijk anders te hebben voorgedaan dan hij in werkelijkheid is, maar hij is op een verrassende manier anders, zal ik maar zeggen. Het plot ontwijkt vervolgens behendig enkele clichés en leidt tot een bevredigend einde.
Greifensee
De minst plotgedreven van de vier korte films is Greifensee van Sonja Wyss. In deze film is een jong meisje met haar moeder op weg naar het meer in Zwitserland. Zij worden vergezeld door een Iers meisje, van wie de relatie tot de andere twee onduidelijk blijft. Dochter lijkt in het begin in ieder geval niet veel van haar te moeten hebben. Sowieso wordt er weinig uitleg gegeven gedurende de film, waardoor met name het gedrag van de moeder tot veel vraagtekens leidt. Maar dat is bepaald geen zwaktebod van Sonja Wyss. Doordat ze niet alle antwoorden aan de kijker voorschotelt, creëert ze een mysterie en zorgt ze ervoor dat haar verhaal een extra lading krijgt.
