Recensie: Blaudzun in 't Paard van Troje
20 maart 2012, 09:42 | Jeroen
Het is een mooie dag, deze donderdag 15 maart. Ze is schitterend verlopen, met het eerste aangename lentezonnetje van het jaar. Sommige spreken al (volkomen onterecht overigens) van Rokjesdag. De avond belooft even zo mooi te worden, met een optreden van Blaudzun in Het Paard van Troje. Bij binnenkomst blijkt 3voor12 nadrukkelijk aanwezig te zijn om de show van Johannes Sigmond en kornuiten op te nemen. Je struikelt werkelijk waar over de cameramannen. Ik heb zelf altijd gemengde gevoelens bij zulke opnamen: een band kan boven zichzelf uit stijgen of juist verzanden in een clichématige invulling van de avond. Bij Blaudzun blijkt beide te gebeuren.
Maar eerst is daar het voorprogramma van de avond dat wordt verzorgd door Mister & Mississippi, de piepjonge winnaars van de Amsterdamse Popprijs 2011. Het collectief van uiterst kundige muzikanten, dat zichzelf in een rijtje op het podium aan het publiek presenteert, lijkt danig onder de indruk van de volle bak en de 3voor12 lenzen en slaagt er helaas niet in de zaal bij de lurven te pakken. Hun korte setlist met nummers die nog het meest doen denken aan Sigur Ros, is waarschijnlijk te experimenteel voor het gros van het luid borrelende publiek, dat een half uurtje geleden nog aan een welverdiend witbiertje op de Grote Markt zat.
Na nog wat drankjes bij zaallicht genuttigd te hebben, worden de lampen voor de tweede keer gedimd en komt eindelijk de man van de avond het podium op, begeleid door een zevenkoppige band. Meteen wordt de zaal gevraagd mee te klappen en dat terwijl er nauwelijks een maat gespeeld is; een ietwat geforceerde openingen van de avond als je het mij vraagt. In eerste instantie wordt er dan ook nog wat gedwee meegeklapt, maar naarmate openingstrack Flame On My Head vordert begint het publiek er zin in te krijgen, zeker wanneer de bebrilde gastheer van de avond ons nog persoonlijk groet. “Goedeavond Den Haag!” De avond is los, zoveel is wel duidelijk.
Wanneer Blaudzun een mandoline omhangt blijkt hij deze (heel toevallig?) via Marktplaats van een van de aanwezigen in de zaal te hebben gekocht. Het gebbetje volgend op deze constatering is een welkom intermezzo tijdens zo’n liveregistratie. Who Took the Wheel wordt dan toch nog ingezet, een intens een-tweetje tussen gitaar en eerdergenoemde mandoline, en wordt gevolgd door We Both Know, een groots en meeslepend nummer met een misleidend fluitje dat op plaat frivool klinkt, maar nu haast dreigend overkomt.
Na deze trits, allen afkomstig van het laatste album Heavy Flowers, is er wat ouder werk aan de beurt, te beginnen met een haast kerkelijke en serene uitvoering van California (afkomstig van het titelloze debuut), dat naadloos overloopt in het adembenemende en akoestische Wolf Behind The Glass (van Seadrift Soundmachine), om vervolgens groots terug te keren naar de nieuwste plaat Heavy Flowers met het bombastische Le Chants Des Cigales, een nummer dat qua intro doet denken aan Ready To Start van Arcade Fire.
Het hoogtepunt van de avond volgt als met een stel gierende gitaren Midnight Room ingezet wordt, nog steeds een van de beste nummers van Blaudzun. Als bij aanvang van Heavy Flowers de donkere zaal van Het Paard ook nog ineens oplicht als een fonkelende sterrenhemel, stokt de collectieve adem voor heel even. Of dit komt door de schoonheid van het liedje, de vele hypnotiserende lichtjes of de oogverblindende, Rapunzelachtige violiste die met haar vioolspel alle aandacht naar zich toe weet te trekken, is onmogelijk vast te stellen. Laten we het op de symbiose van deze elementen houden.
Hierna lijkt er wat gemakzucht in het spel van de band te sluipen en kakt de boel enigszins in, misschien ook doordat de zaal wat rumoeriger lijkt te worden (beginnen die witbiertjes dan toch hun uitwerking te hebben?). Quiet German Girls wordt wat obligaat meegeklapt door het publiek en Johannes lijkt (bedoeld of onbedoeld) met Street Corner Shouter nog een sneer uit te delen naar dat deel van de zaal dat moeite heeft de lippen op elkaar te houden. De set krijgt gelukkig met Elephants een waardige afsluiter.
Na de verplichte toegift, een instituut dat wat mij betreft per direct afgeschaft mag worden, verlaten we uiteindelijk met ietwat gemengde gevoelens de zaal. Bij vlagen was Blaudzun fenomenaal. Er zijn weinig artiesten in ons land die mooiere liedjes kunnen schrijven dan hij. Doordat een deel van het publiek borrelen echter belangrijker leek te vinden dan luisteren, kwam de intimiteit die zo kenmerkend is voor het geluid van Sigmond helaas niet altijd over. Maar goed, hoe intiem kan je ook zijn als er enkele camera’s van een afstandje mee staan te gluren?
Fotografie: Motjekčke © 2012
