Recensie: AWOLNATION + A Cure For Gravity in de Melkweg
14 juni 2012, 10:34 | Jeroen
Eerlijkheid gebied me vooraf te melden dat ik deze avond in eerste instantie voor het voorprogramma ben gegaan. Iets dat me niet vaak overkomt, maar in het geval dat er in het voorprogramma van AWOLNATION een band staat, bestaande uit vrienden, enkele zelfs hele goede vrienden, blijf je niet thuis. Echter luister ik al bijna twee jaar naar demo’s, nieuwe samples en wijzigingen en heb ik het nooit achterwege gelaten ongezouten mijn mening te verkondigen en daarmee mijn rol als vriend regelmatig in te ruilen voor die van muziekliefhebber, -criticus en nu dus uiteindelijk -recensent. Iets dat ik voor dit artikel wederom zal doen.
AWOLNATION verwierf faam door het nummer Sail wat werd gebruikt onder het YouTube filmpje van skydiver en BASE jumper Jeb Corliss’ Grinding The Crack dat ruim 15 miljoen keer bekeken is. De band kwam tot stand toen Aaron Bruno door Red Bull Records gevraagd werd om een album op te nemen. Hij verzamelde een groep muzikanten om hem heen en in mei 2010 brachten ze de eerste EP Back from Earth uit, met hierop de eerste single Sail. In maart 2011 werd het volledige studioalbum Megalithic Symphony uitgebracht.
A Cure For Gravity
De Haagse band A Cure For Gravity maakt een vliegende start met hun mix van indie, pop, rock en electronica. Een genre dat sinds kort zelfs een eigen naam heeft: Indietronica. Deze avond in de Melkweg is pas het derde optreden van de band. Eerder stonden ze op Mashtival en Walk The Line festival. De band heeft lang in oefenruimtes en de studio gesleuteld aan het geluid tot het eindelijke en huidige geluid. Het laatste ontbrekende stukje aan die puzzel was Lennart Lansbergen, die toetsen, een groot deel van de samples en de tweede stem voor zijn rekening neemt.
De band opent sterk met het nummer Endless Loop. Een nummer met stampende drums, veel effecten en samples. Er wordt geen ruimte gelaten voor het publiek om op adem te komen of te klappen, omdat het tweede nummer Not Today direct erna wordt ingezet. De band weet direct de al redelijk goed gevulde Oude Zaal van de Melkweg aardig in beweging te krijgen. Het lijkt alsof het publiek wat verrast is en even moet wennen aan het voorprogramma, dat behoorlijk stevig opent, maar na twee nummers lijkt het tot de zaal door te dringen dat hier een kwalitatief goede band staat te spelen en staan de eerste mensen al te dansen.
Zanger Remy Rond vertelt dat ze blij zijn met de kans om hier te mogen spelen en dat ze bijna een maand hebben aangedrongen om het voorprogramma te mogen verzorgen. De set is een vlotte combinatie van uptempo en dansbare nummers, dat alleen voor het nummer Town iets in tempo afneemt. Het nummer is een liefdesverklaring aan de stad waar je bent opgegroeid en leeft. De teksten worden expressief en met dusdanig veel passie gebracht dat je haast vreest dat er binnenkort kleine dorpjes geboren zullen worden.
Het laatste deel van de set wordt met veel bombast, snoeiharde drums, puntige gitaarriffs en veel samples afgesloten. De break tijdens Get It wordt spontaan door het publiek aangegrepen om het ritme mee te klappen en een blijk van waardering te geven. Tijdens de laatste twee nummers is er extra ruimte gemaakt voor instrumentale stukken, waarin de drums en gitaar een voorname rol hebben. Als de set er op zit verlaat de band na een half uur spelen onder luid applaus, gejuich en gejoel het podium.
Zoals gezegd maakt de band een vliegende start en is mijn in eerste instantie vrij kritische houding langzaam plaats aan het maken voor oprecht enthousiasme. De podiumpresentatie laat soms nog wel iets te wensen over. De zanger maakt het meeste contact met het publiek, maar de overige bandleden zijn nog erg gefocust op het foutloos spelen van hun partijen, wat wel goed gebeurt.
AWOLNATION
Het openingsnummer People start vrij zacht, zeker in vergelijking met het volume bij het voorprogramma. Het tweede nummer, de single Not Your Fault klinkt al stuk harder. Al direct weet het brein en zanger van de band Aaron Bruno een publieksreactie los te krijgen door de microfoon richting het publiek te richten en hun Fault mee te laten schreeuwen, dat doet het publiek graag voor ‘m en dat al bij eerste refrein. De stemming zit er al gelijk goed in.
Headbangend en luid schreeuwend, roept hij qua uitstraling een herinnering op aan Kurt Cobain. De muziek laat zich een stuk lastiger ergens mee vergelijken. Een uitermate poppy pianomelodie wordt gedurende hetzelfde nummer ingewisseld voor flinke aan metal grenzende rock, die erg leunt op de schreeuwende uithalen van Bruno. Die overigens uitermate spraakzaam is en het publiek gemakkelijk mee weet te krijgen. Zo voorspelt hij bijvoorbeeld dat het publiek bij het volgende nummer flink wil gaan springen en dat willen ze ook inderdaad.
De zang heeft geen enorm bereik, maar de presentatie compenseert dat gebrek ruimschoots. De golvende melodieën van de muziek nodigen uit tot springen. De muziek is een mix van heel veel verschillende stijlen, variërend van aan commercieel grenzende pop tot luide metal. Het is af en toe wat verwarrend, maar erg effectief. De Oude Zaal van de Melkweg gaat in ieder geval helemaal los en ik kan me voorstellen dat dit op festivalweides ook goed aanslaat.
Voor het nummer All I Need vraagt Bruno om een arm op degene naast je te doen, wat de Melkweg doet verbroederen. Het is allemaal wat gemaakt en het zou me niet verrassen als deze oproep bij ieder optreden voorbij komt, maar het draagt wel degelijk bij aan de feestelijke sfeer.
De set is gevarieerd, maar kent ook zeker wat mindere momenten waar de publieksparticipatie en -reactie in eerste instantie een stuk minder is. Ze weten echter wel bij bijna ieder nummer er een draai aan te geven en een initieel rustig nummer een luide afsluiting te geven met brullende gitaren en dito zang.
De hitsingle Sail, waar toch een hoop mensen voor zijn gekomen, wordt erg sterk gebracht, maar valt ook eigenlijk buiten de boot. Het nummer klinkt heel anders dan de rest van de nummers. Het stijgt qua beleving en muzikaal met kop en schouders boven de rest uit.
De afsluiter van de set Burn It Down is wederom erg luid, maar mist de aanstekelijkheid van Sail. Iedereen zakt nog even omlaag, om even later omhoog te komen en flink te springen. Er wordt zonder twijfel een leuke show gegeven en vooral Bruno weet publiek uitermate goed te bespelen.
De bijzondere mix van “nieuwe” stijlen als dub en emo in combinatie met rauwe rock, pop en zelfs metal blijkt niet onmogelijk en zelfs goed aan te slaan. AWOLNATION leunt sterk op succesformules van de verschillende genres en brengt hiermee niet iets enorm vernieuwend. Dat lijkt niemand iets te schelen, want van begin tot einde weet de band het publiek te amuseren, betrekken in het optreden en in beweging te houden.
Setlist AWOLNATION Melkweg 8 juni
People, Not Your Fault, Kid, GFS, Jump, Soul Wars, All I Need, Joke, Sail, Burn It Down, (Encore:) Knights of Shame.
Foto’s: © Bartjan Nieuwerf
