18 juni 2012, 17:05 | Jeroen
Toen ik een jaar geleden met deze column begon had ik bedacht dat ik alleen singles zou bespreken die ik zelf leuk vond en dus kon aanbevelen, zonder te vervallen in zure beschouwingen over wat me niet aanstaat. Dat was niet altijd makkelijk, want ik kom vaker liedjes tegen die niet aanbevelenswaardig vind dan andersom. Bovendien is het best wel eens lekker om in een ongenuanceerde tirade te ontsteken, maar dat terzijde. Alsof de duvel ermee speelde kwamen de singles me deze week niet bepaald aanwaaien, de gebruikelijke vindplaatsen lieten me stuk voor stuk in de steek. Stelt u zich mijn opluchting eens voor toen na een koortsachtig speuren onderstaande pareltjes kwamen bovendrijven. Ik heb natuurlijk wel een reputátie hoog te houden inmiddels.
Singles deze week: L.A. Salami, Willie Nelson, Florrie, Rudi Zygadlo en Meta Dia And The Corner Stones.
Single Van De Week: L.A. Salami – No Hallelujahs Now
Lookman Adekunle Salami heeft een verhaal te vertellen, en wat voor één. Hij komt uit Engeland en was daar een Looked After Child, wat mooi klinkt maar wat simpelweg betekent dat hij flink heen en weer is gehannest tussen zijn ouderlijk huis en pleegzorg. Hier knappen kinderen over het algemeen niet van op. Kunst was zijn obsessie en zijn uitlaatklep, ook toen hij rond zijn twintigste dakloos rondzwierf. Toen L.A. van een vriend een gitaar kreeg leerde hij zichzelf spelen en liedjes schrijven, en dat is nu zo’n drie jaar geleden. Als je hem hoort spelen lijkt dat nauwelijks waarschijnlijk, want het ziet eruit alsof hij met een gitaar in zijn handen geboren is. Vreemd genoeg is dat niet de grootste verrassing, die komt pas als je L.A. hoort zingen. Zijn stem raakt tot diep in de ziel en is nauwelijks te verenigen met het provocerende tienerhoofd dat dit geluid produceert. Nu ik beter kijk zie ik dat het geen provocerende, maar een euforische blik is. Hier gebeurt niet zomaar iets, hier zijn Krachten Aan Het Werk.
Willie Nelson – Just Breathe (Pearl Jam Cover)
Het is natuurlijk een beetje all too much, deze cover van Pearl Jam door Willie Nelson en zijn zoon. De geënsceneerde roadtrip, Willie’s vlechtjes wapperend in de wind, het genoeglijke gitaarspel in het mottige motelkamertje, de innige blikken die tussen vader en zoon worden uitgewisseld. Eigenlijk zou ik misselijk moeten worden, maar in plaats daarvan krijg ik er kippenvel van en zelfs een beetje ogen op sap. Wat kan ik zeggen, Willie Nelson is gewoon badass.
Mocht u het nou echt niet kunnen verteren dan hieronder het origineel als tegengif:
Florrie – Every Inch (self-release)
Madonna wordt de koningin van de POP genoemd maar net als bij Beatrix vind ik het zo zoetjesaan hoog tijd dat ze haar kroon overhandigt aan de volgende generatie, aan Florrie bijvoorbeeld. Florrie is met haar 23 jaar piepjong (eigenlijk net als Madonna destijds), ze is goed, ze is hot en ze heeft ballen. Ze drumt en schrijft haar eigen muziek en heeft dat tot nu toe gedaan zonder een platenlabel achter zich. Dat zal haar leven in sommige opzichten makkelijker hebben gemaakt en in veel opzichten moeilijker. Maar! Haar laatste EP ‘Late’ wordt de laatste independent release waar we gratis van kunnen genieten, want Florrie gaat nu toch echt naar een nog nader te onthullen Groot Record Label. Move over, Marge.
Rudi Zygadlo – Melpomene
Ik heb totaal geen verstand van muziek, maar zelfs ik kan horen dat ‘Melpomene’ technisch een complex stuk is met een structuur die uit talloze niet voor de hand liggende componenten is opgebouwd. Toch is het geen kakofonie aan lawaai waarin alleen met bovenmenselijke inspanningen nog een muzikale lijn in te ontdekken valt. Het is een prachtige, adembenemende compositie waar alleen op te luisteren en helaas niet op te dansen valt. Behalve als je het meisje in de video bent, dan kan je het wel.
Meta Dia And The Corner Stones – Daylight
Ik hou van de Senegalese Meta Dia, de man is een purist en oprecht op een manier die zeldzaam is bij veel mensen, laat staan mensen die werkzaam zijn in de muziekINDUSTRIE (want dat is het). Hij maakt reggae zoals Bob Marley dat deed; de muziek als boodschapper van de movement om een stem te geven aan de misstanden in de wereld. Omdat Bob Marley inmiddels zo vanzelfsprekend aan het supersterrenfirmament geplant staat, zou je bijna vergeten dat hij een gedreven en misschien wel geobsedeerde man was die in die tijd iets totaal vernieuwends en controversieels deed. Tegenwoordig is zijn repertoire echter verworden tot muzikaal behang in twijfelachtige etablissementen over heel de wereld. Ik schat dat de kans vrij laag in dat kuddes dansende préstudenten op een strand in Thailand met drie buckets de hand nog bewust stilstaan bij de werkelijke betekenis van ‘I Shot The Sheriff’ (ik in ieder geval niet). Kennelijk kun je arriveren op een punt waarop exposure en populariteit de boodschap niet meer verspreiden, maar verdunnen. Het mooie is dat Meta Dia zich daar geen snars van aantrekt en reggae maakt zoals het ooit bedoeld was. Met succes overigens.
