Recensie: Peter Gabriel in Air Canada Centre, Toronto
26 september 2012, 08:27 | Jeroen
Wie kent de videoclip niet van Sledgehammer? Toen, in 1986 was dit een superhit met o.a. een nummer 1 notering in de Verenigde Staten. Maar wat het nummer echt bekend maakte was de baanbrekende clip die nog steeds het record houdt van meeste gewonnen VMA’s (9). Dat was in 1986 en dus viert het nummer en het bijbehorende blockbuster album So vorig jaar hun 25 jarige jubileum. In goede Gabriel traditie volgt de re-issue een jaar later en gaat dus ook op tournee in Noord Amerika, van Quebec naar Virginia om dit jubileum te vieren. De derde stop van de ‘Back To Front’ tour is in Toronto en ZUBB was erbij.
Het wordt een avond vol nostalgie, want het So album wordt in z’n geheel gespeeld. Het concert begint echter met een akoestische set, of zoals Gabriel het uitlegt, een studio rehearsal sessie. Het openingsnummer is een nieuw nummer Obuk en wordt gespeeld met de lichten nog aan in de ijshockeyarena waar 18.000 fans aanwezig zijn. Peter Gabriel staat op het podium samen met z’n trouwe bassist Tony Levin en spelen dit rustige opening nummer dat zeker nog niet af is, maar wel potentie heeft. Dan komt de rest van de band op het podium, dezelfde bezetting als de 1987 tour aangevuld met de twee achtergrond zangeressen van Ane Brun. Deze laatstgenoemde (die vorige maand nog op Lowlands stond) moest helaas afzeggen wegens ziekte. Het nummer Come Talk To Me volgt en klinkt in de akoestische setting ingetogen. Daarna is het de beurt aan de eerste hit van de avond Shock The Monkey. Bijna onherkenbaar in de akoestische uitvoering, krijgt het nummer een bijna een lounge make over en klinkt fris en nieuw. Het laatste nummer van de akoestische set is het zware Family Snapshot, waar halverwege dan eindelijk de lichten uitgaan en de imposante licht show begint.
Het tweede segment van de avond begint en is een elektronische set zoals Gabriel het uitlegt. Deze staat bestaat uit 5 nummers en begint met het hitje uit 1992, Digging In The Dirt. Daarna volgt het onder de fans populaire Secret World wat zeker het eerste hoogtepunt is van de avond. Daarna volgt de album track No Self Control. Tijdens dit nummer wordt de lichtshow ten volle gebruikt, vijf armen met lichten rijden het podium op, op een rails en vormen een cirkel om de 62 jaar oude Gabriel. De art-rock van Family And The Fishing Net volgt. De eerste echte danspasjes (!) van de oude rocker komen met de eerste solo hit, Solsbury Hill.
Na dit elektronische segment begint dan het gedeelte waar de avond om draait, het album So. Het intro van Red Rain begint, de lichten kleuren rood en op de schermen is, je raadt het al, is rode regent te zien! Daarna is het de beurt aan de grootste hit Sledgehammer. Het nummer klinkt nu misschien een beetje ‘camp’, maar in de live uitvoering klinkt het erg strak, de danspasjes zijn er en het meezing-gehalte in de arena is op een hoogtepunt. Kate Bush is er niet bij vanavond om de volgende hit Don’t Give Up mee te zingen. Haar vocalen worden overgenomen door Jennie Abrahamson en ze is een waardige vervanger van Bush. Alle noten worden gehaald en ook Gabriel z’n stem is nog steeds goed om de hoge noten te halen, onder luid applaus van het publiek. De hit Big Time komt voorbij en ook het prachtige, volgens de NME een van de meest depressieve nummers aller tijden, Mercy Street wordt gespeeld. De set eindigt met In Your Eyes, dat live altijd beter tot z’n recht komt dan de album versie. Ook vanavond is het niet anders, het nummer wordt uitgerekt tot genoegen van de fans.
Een encore volgt en het eerste nummer is een verrassing; The Tower That Ate People trapt deze af. Het nummer staat op het album Ovo, de soundtrack van de Millenium Dome wat nu de O2 Arena is in London. Het, voor Gabriel zijn doen, harde bijna ‘Industrial’-achtige nummer is niet bekend bij het grote publiek. Dat maakt vanavond niet uit, op het podium ontstaat een toren die letterlijk de zanger lijkt te eten. Waar zijn vroegere tours volstonden met dit soort elementen, is dit de enige stunt van vanavond. Het ziet er mooi en apart uit en het nummer krijgt daardoor veel bijval van het publiek. Het optreden eindigt met de Anti Apartheid hit Biko, vernoemd naar de Zuid Afrikaan Steven Biko. Het is een gebruikelijk einde aan een Gabriel concert. Het publiek zingt mee, de microfoon wordt naar het publiek gedraaid en met de woorden “As always, it’s up to you” gaat Gabriel en band een voor een van het podium af.
Voor de meeste fans was het een nostalgische avond, maar ook jongeren waren er te zien (inclusief een blowende Torontonian naast me). Gabriel kan alles nog makkelijk aan en is zeer goed bij stem. Ook de band uit 1987 klinkt strak en lijken er erg veel plezier in te hebben. De opdeling in 3 stukken werkt goed en houdt de vaart in het concert. Na de concertreeks met orkest en deze tour zou het echter mooi zijn als de volgende tour weer eens een nieuw album zou ondersteunen.
Foto’s: © itspetergabriel
