Recensie: Grizzly Bear in Paradiso
14 november 2012, 16:41 | Jeroen
Vorige week stond Grizzly Bear, afkomstig uit Brooklyn in een uitverkocht Paradiso. Het aandachtig luisterende publiek bestond deze avond vooral uit mensen die de 30 gepasseerd zijn, soms zelfs riant.
De band start strak om 20:30 met twee nieuwe nummers van het recent verschenen album Shields. Speak In Rounds en Sleeping Ute worden in een aan perfectie grenzende wijze gebracht. De kop is er af. Beide nummers zijn, in vergelijking tot een hoop ander werk, vrij toegankelijk.
Wat opvalt is dat er vier neuzen en een rug richting publiek staan. De rug is die van Aaron Arntz, die de band gedurende live optredens ondersteunt. De meest opvallende verschijning (en neus) is toch wel die van frontman Ed Droste. Een opmerkelijke plaatsing op het podium is die van de drummer, die uiterst rechts vooraan het podium, dichtbij het publiek zit. Naast hem de drie overige bandleden. Iets dat uitstraalt dat de band ieder lid een voorname positie geeft.
De band schuwt het experimenteren deze avond toch echt niet. Na de soothing klanken van Sleeping Ute is het tijd voor ouder werk. Cheerleader en Lullabye volgen en vallen toch een stuk zwaarder. Even lijkt vertrouwder en toegankelijk geluid te klinken met Yet Again, maar ook dat nummer ontaardt in een heus kabaal. Dit nummer klinkt op het album nog vrij georganiseerd, maar live is het lastig de muzikale elementen te ontdekken in de kakofonie van geluid.
Iets wat wel imponeert is de opmerkelijk strakke samenzang van de drie mannen links op het podium, maar voor het ongetrainde oor nog geen oorgasme. Deze zelfde drie mannen wisselen bij bijna ieder nummer, en soms zelfs tijdens een nummer, van instrumentarium. Alle leden spelen ook toetsen of sturen samples aan, naast gitaar of bas, of zelfs klarinet te spelen. Ze staan behoorlijk ingebouwd tussen hun apparatuur op het ruime podium.
Het betreft het laatste optreden van de tour en dat stralen ze ook wel een beetje uit. Er is zeker wel enthousiasme te ontdekken, maar de band is uitermate gefocust op het spelen en wat minder op de presentatie naar het publiek. Iets dat de gemiddelde bezoeker ze niet kwalijk zal nemen; je staat hier immers voor kwalitatieve en uitdagende muziek. De groove komt wel een beetje langzaam op gang, maar na ongeveer zes nummers is ie er dan tijdens A Simple Answer en lijkt de wat ingehouden sfeer om te slaan.
Deze niet bepaald licht verteerbare muziek is behoorlijk progressief, met vlagen haast trippy en wordt vergezeld door wonderschone samenzang. De muziek zou radiogeschikt zijn, als er niet voor funky quirky melodieën uit orgels en gruizige gitaren en dissonante geluiden was gekozen. Geen toeval bij deze toch wat kunstzinnige types uit de hipste wijk van NYC.
Frontman Ed Droste zingt vaak sferische hoge tonen en flinke stukken tekst worden daar overheen ingevuld door Daniel Rossen (guitaar, keyboards) en Chris Taylor (bas). Vaak resulteert dit in een dromerig geluid, soms jazzy, maar vooral betoverend en soms shockerend. De muziek heeft nogal wat tempowisselingen en door deze zacht en ingehouden, met weinig belichting in te leiden en even later flink uit te halen, met zowel zang, instrumentarium als met lichten, kan dit een lichte vorm van sensory overload opleveren. Iets dat deze band live zien wel een beleving maakt.
Bezield, maar zichtbaar vermoeid, spelen ze tegen het einde van de set Two Weeks, dat liedje van de reclame. Veel telefoons gaan de lucht in, hopelijk om een stukje te filmen, want qua beeld is er weinig anders te zien dan het afgelopen uur, behalve wat meer geel licht. Hypnotiseerd wordt afgesloten met het prachtige Sun In Your Eyes, wat valt te beleven als een soort kleine opera. Een vooruitstrevend nummer, ver voorbij standaard composities en haast conceptueel.
De band komt terug op het podium voor een encore, bestaande uit Knife en On A Neck, On A Spit. Verrassend wordt de encore afgesloten met een akoestische uitvoering van All We Ask. Alleen de samenzang, een gitaar en drum zijn te horen. Haast om te laten zien dat de muziek ook zonder de gelaagde en vrij technisch complexe composities, dus ‘naakt’ overeind blijft staan. Het publiek klapt het ritme van het laatste stuk dankbaar mee, alvorens een laatste applaus te geven terwijl de lampen aangaan, de band een buiging geeft en het dan klaar is.
Grizzly Bear gaf deze avond een spectaculair optreden voor ingewijden in de Amsterdamse poptempel. De interactie met het publiek was wat minimaal, wat het optreden een beetje afstandelijk maakte, maar muzikaal stak het geheel sterk in elkaar en de samenzang was geregeld adembenemend.
Fotografie: © Wouter Romeijnders
