Recensie: Rachel Sermanni in Tivoli
2 december 2012, 18:02 | Jeroen
Woensdag 28 november stond de Schotse Rachel Sermanni in de Spiegelbar van de Tivoli ter promotie van haar in oktober verschenen debuutalbum Under Mountains.
In het voorprogramma stond Emil Landman. Een authentieke singer/songwriter die vermoedelijk veel naar Nick Drake heeft geluisterd. Aandachtig wordt er naar zijn muziek geluisterd, alleen aan het andere einde van de zaal nabij de bar houden de gesprekken zachtjes aan. Hij weet de aandacht van het aanwezige publiek tot het einde van zijn optreden aardig vast te houden. Een knappe prestatie als nog onbekende opener voor het hoofdprogramma.
De Spiegelbar van de Tivoli is een leuke ruimte, waar bovengetekende niet eerder was geweest. De sfeer doet en beetje denken aan een soort clubhuis, maar dan wel één die heel mooi is met honderden discobollen aan het plafond, afgewisseld met ouderwetse gloeilampen.
In 2011 verscheen de EP Black Currents, waarmee Sermanni imponeerde en een kans kreeg haar muziek aan een groot publiek te presenteren als voorprogramma bij bands en artiesten als Mumford & Sons, Fink, Agnes Obel en Laura Marling. Nu staat ze zelf als hoofdprogramma, solo op diverse podia door Nederland.
Ze opent haar set met Ever Since the Chocolate en laat gelijk een indrukwekkend staaltje stemgebruik horen. Deze jonge dame zingt vol passie onnavolgbare zuivere en mooie uithalen. Na afloop vraagt ze de geluidstechnicus Less voice alsjebieft en vervolgt ze naar het publiek kijkend Alles hoed? en herstelt zich Ggggoed?.
Sermanni hoeft weinig te doen om de onvoorwaardelijk aandacht van het publiek vast te houden. Desondanks introduceert ze bijna ieder nummer door iets persoonlijks over het onderwerp te vertellen. Vaak zelfs in gebrekkig Nederlands. Bij de meeste nummers geeft ze er een iets andere draai aan, zodat de uitvoering iets afwijkt van wat op het album is te horen. Bijvoorbeeld bij Breathe Easy waar een paar geïmproviseerde breaks worden toegevoegd. Een voorbeeld van de Nederlandse introducties van nummers gaat over Bones: Dit nummer gaat over het verschil tussen ziel en lichaam. I hope.
Ze staat niet stil tijdens het optreden, ze neemt regelmatig een paar stappen naar achter, weg van de microfoon om speels haar gitaar het werk te laten doen. Daarbij spreekt haar gezicht boekdelen, expressief spreekt haar grimas boekdelen. Dat haar zang aan die van engelen doet denken maakt het geheel ook nog eens haast ontroerend.
Niet alleen nummers van haar album Under Mountains passeren. Zo ook Burger Van Song, een komisch nummer over een bijbaantje als hamburgerverkoper. Een baan die ze een week heeft volgehouden. Het was iets te frustrerend. Het nummer wordt opgedragen aan the man who put sugar on his chips and blamed me. Een diepe zucht van opluchting sluit het nummer af.
Ondanks dat ze ook minder luchtige onderwerpen als nachtmerries, angst en onzekerheid niet schuwt, hangt er over het hele optreden een vrolijke gelatenheid. Een optreden dat zo goed als foutloos gegeven wordt met prachtige zang en haast bedwelmend gitaarspel.
Het concert wordt na iets meer dan een uur afgesloten met Little Prayer, opgedragen aan verder niet benoemde vrienden. Ondanks dat de hit The Fog achterwege wordt gelaten heeft iedereen gekregen waarvoor het gekomen is, een indrukwekkend en intiem optreden van deze rijzende ster. Die overigens aangegeven heeft dit voorjaar met band terug te keren naar onze lage landen.
Fotografie: © Wouter Romeijnders
