Recensie: Black Rebel Motorcycle Club in Paradiso
24 maart 2013, 16:33 | Jeroen
De geschiedenis mag inmiddels bekend zijn: vader van frontman Robert Levon Been, tevens vaste geluidsman van de band, stort tijdens Pukkelpop 2010 in elkaar om niet meer op te staan. Doodsoorzaak: een hartaanval, of een leven lang toeren met een rock ’n’ roll band, wat gepaster klinkt voor een man van zijn statuur.
Dat het laatste album ‘Specter At The Feast’ van Black Rebel Motorcycle Club ruim drie jaar na voorganger ‘Beat The Devil’s Tattoo’ uitkomt is dus geen verrassing. De band had wel wat anders aan het hoofd. Dat deze plaat bij tijd en wijlen een stuk ingetogener klinkt dan eerder werk valt ook te verklaren. De grote vraag blijft echter hoe deze nieuwe plaat zich vertaalt naar een podium? Shows van het drietal afkomstig uit het bloedhete westen van de VS zijn immers berucht om hun explosiviteit. Het bier vliegt niet zelden in verkwistende doch verfrissende hoeveelheden in het rond en zonder moshpit mag de avond geen succes heten.
Het optreden in Paradiso begint ingetogen. ‘Fire Walker’, de eerste track van ‘Specter At The Feast’, lijkt te zijn gemaakt om een liveshow mee te beginnen. Het is een duister, opbouwend en onheilspellend nummer. Als de stilte voor een storm, die je zwijgend maar overtuigend vertelt dat je nog maar een minuut of wat de tijd hebt om de luiken vast te zetten. Die storm lijkt niet lang op zich te laten wachten, want met het beukende ‘Rival’ en razende ‘Hate The Taste’ lijkt de wind al behoorlijk aan te zwellen.
Het publiek lijkt echter nog niet overtuigd. Been is slecht bij stem en gitarist Peter Hayes neemt op stoïcijnse wijze het grootste gedeelte van de zangpartijen voor zijn rekening. We kijken nog even met z’n allen te kat uit te boom, zo lijkt er door de toeschouwers gecommuniceerd te worden. Het bier blijft vooralsnog in de bekers waarin het getapt is en ook de moshpit blijft uit. Er wordt nog flink wat gekeuveld, er staan wat stelletjes te zoenen en ER worden hier en daar zelfs nog wat obligate #yolo-kiekjes geschoten. Nog niet echt rock ‘n’ roll dus en nog niet echt een BRMC optreden zoals we dat gewend zijn.
Dat lijken de bandleden zich ook te beseffen en na een telepathisch conclaaf wordt er een tandje bijgezet. Het publiek pikt dit signaal meteen op en de focus verschuift eindelijk naar de plek waar zij al een vijftal nummers had moeten liggen: Het Podium. Als bedankje gooit de band er meteen publieksfavoriet ‘Whatever Happened To My Rock ’n Roll’ in. De naderende storm die we haast vergeten waren, barst in volle hevigheid los en de biertjes worden, eerst nog weifelend maar al snel vol overtuiging, richting het gesternte van de Amsterdamse poptempel gesmeten.
De luiken van Paradiso worden uit hun windhaken geblazen en stoppen pas met klapperen wanneer Been en Shapiro op tweederde van de show het podium kortstondig verlaten en Peter Hayes het akoestische drieluik ‘Feel It Now’, ‘Fault Line’ en ‘Complicated Situations’ mag vertolken. Een mooi en welkom rustmoment na al dat fysieke geweld, al zal dit ingetogen intermezzo voor een diehard BRMC-fan waarschijnlijk als vloeken in de kerk klinken.
Gelukkig voor deze fans keren Been en Shapiro snel terug om met z’n drieën een passend einde aan de avond te breien, met ‘Spread Your Love’ als absoluut hoogtepunt. Door het vakkundig beukwerk van de drie bandleden eroderen de laatste bedenkingen van het publiek op de vloer en barst er een kolkende moshpit los. Deelnemers lachen een gelukzalige glimlach terwijl ze respectvol hun medepitters bezeren. Precies zoals het hoort tijdens een show van Black Rebel Motorcycle Club. “Spread Your Love Like a Fucking Fever!” De avond is af.
Met een show van ruim 2,5 uur waarin de band ons via 24 nummers meeneemt langs zes van haar zeven studio-albums, zijn we als publiek verwend en voldaan. BRMC laat eens te meer zien dat zij als geen ander het beste van zowel Amerikaanse als Britse alternatieve rockgenres weet te combineren in een stijl die binnen een paar maten als de hare te identificeren is. Dat Robert Been niet helemaal fit was, is slechts een klein smetje op een verder uiterst strakke set. Het publiek is drijfnat en zit morgenochtend ongetwijfeld onder de blauwe plekken. Een show uit het boekje. Als vader Michael Been op ons neer zou kijken vanuit rock ‘n’ roll heaven moet hij gezien hebben dat het goed was.
fotografie: Kimmo de Gooijer
setlist op setlist.fm en in spotify
