Recensie: Pien Feith in SuperMarkt
24 april 2013, 18:03 | Jeroen
De muziek van Pien Feith moet je goed in je opnemen. Het is geen Tough Love om van dit album te houden. Een stap naar een droomwereld die erg veel invloeden heeft uit de jaren ’80.
De show wordt omringd door steady beats met veel synthesizers en sequence sounds. Daarnaast is het vrij bijzonder dat er live gebruik wordt gemaakt van twee drummers, waardoor er geen drumcomputer aan te pas hoeft te komen. Ze vullen de beats erg goed aan en zitten, heel knap, elkaar niet in de weg.
Pien Feith zou je een beetje kunnen, misschien wel moeten vergelijken met The xx, Bat For Lashes of Eurythmics. Een verschil met de eerste twee referenties is toch vooral dat deze vaak een wat zweverige kant op gaan, de muziek en teksten van Pien Feith zijn een stuk tastbaarder en concreet. Pien blijft wel Pien en de nummers zijn op maat gemaakt en passen haar perfect. Soms viel me wel op dat men vaak gebruik maakt van hetzelfde palet aan sounds. Ik denk dat de liedjes op plaat nog net iets krachtiger zijn, maar live is het een trip om van te genieten. Pien die schuddend met de heupen laat zien dat er zeker wel op te dansen valt, mag er zeker ook wezen.
Het optreden trapt af op dezelfde wijze als op het recent verschenen album Tough Love, eerst The Highway en daarna Oh Radical Me. De nummers hebben een aanstekelijk groove en zijn behoorlijk sexy. Ze speelde veel liedjes van hun nieuwe plaat en vulde de set af en toe aan met wat oud materiaal. Pien speelt zelf ook een nummer mee op gitaar. Het summiere gitaarspel is precies wat het moet zijn binnen dit genre. Niet te veel waardoor het juiste gevoel mee opgebouwd wordt in het nummer. Soms wordt een gitaarpartij al te veel binnen elektronische muziek, omdat dit instrument altijd een uitgesproken geluid creëert. Naast dat gitarist Melvin Wevers ook een rol bekleed als gitarist weten ze goed dit instrument te implementeren binnen hun stijl.
Pien maakt een aangenaam stukje muziek. Het geluid staat ook niet te hard en komt het hele brede instrumentarium precies tot hun recht in de Supermarkt. Bij een hoop nummers wordt wat extra informatie gegeven, zo gaat At The Blow Up niet over een relatieproblemen en is het sferische Slow Guns geschreven met het idee dat dit lekker te luisteren moet zijn tijdens een nachtelijk rit op de snelweg. Pien wint je met haar charmes en haar vliegende tapijtje van muziek.
Tegen de tijd dat de eerste set ten einde komt verklapt ze dat ze na een applaus nog wel even terug zouden kunnen komen. Wat dan ook geen grote verrassing is, geeft ze zelf ook toe, als ze dat even later doen. De encore start met een lange sferische van het nummer Like This One. Daarna volgt Get Things Done met extra diepe baspartijen en wordt het concert, met dezelfde twee nummers als op Tough Love afgesloten. Live komt het nieuwe materiaal erg goed tot zijn recht. De band is goed, wellicht zelfs perfect, op elkaar ingespeeld en Pien voorziet het geheel van een persoonlijk tintje. Als je de kans krijgt, ga dit zelf live aanschouwen!
