Recensie: Cold War Kids in Paradiso
2 mei 2013, 12:19 | Jeroen
Ter promotie van de nieuwe plaat Dear Miss Lonelyhearts stond de Californische rockband Cold War Kids gister- avond in de grote zaal van Paradiso. De avond werd gevuld met materiaal van de nieuwe plaat, als ook oude knallers van het debuut. Ondanks dat zanger Nathan Willett zijn stem gedeeltelijk kwijt was, maken de heren er als- nog een goede rockshow van. In het voorprogramma stonden de stadsgenoten Milo Greene, dus het was een West-Amerikaans onderonsje gisteren in Amsterdam.
Milo Greene
De avond begint strak om half acht als het kwintet van Milo Greene het podium betreedt voor wat hun eerste Nederlandse optreden gaat worden. Gedurende 40 minuten spelen ze lekker in het gehoor liggende popliedjes met weinig poespas. Veel liedjes van hun vorig jaar verschenen debuutplaat Milo Greene komen voorbij, waarvan 1957, Silent Way en What’s The Matter reeds op single zijn verschenen.
Qua geluid doet de band denken aan het eveneens uit Californië afkomstige Young the Giant en door de onderlinge samenzang heeft het ook bij vlagen iets weg van Of Monsters and Men uit IJsland. Wat verder opvalt is dat de band de bespeelde instrumenten; het keyboard, de basgitaar en verschillende andere gitaren onderling geregeld van bespeler laat wisselen. Alleen drummer Curtis Marrero blijft zitten waar hij zit. Het doet niets af aan de kwaliteit van het optreden, want het zijn allemaal prima muzikanten.
Cold War Kids
Even na half negen betreedt de hoofdact het podium. Net als de supportact is Cold War Kids vanavond een vijfkoppige band. Zanger Nathan Willett, drummer Matt Aveiro, bassist Matt Maust en gitarist Dann Gallucci worden tijdens de tournee bijgestaan voor Ethan Luck op piano, keyboard en elektrische drum. Gitarist Gallucci is overigens de vervanger van de vorig jaar opgestapte Jonnie Russell. De overige bandleden zijn nog altijd van het eerste uur.
De band begint sterk met het van de tweede plaat Loyalty to Loyalty afkomstige Welcome to the Occupation, gevolgd door de huidige single Miracle Mile en het even eens op de tweede plaat verschenen I’ve Seen Enough. Vervolgens wordt het koninklijke Royal Blue vertolkt, al heeft de band waarschijnlijk geen idee wat zich de voorgaande dag in Amsterdam heeft afgespeeld. Royal Blue is tevens het enige nummer dat wordt gespeeld van de vorige plaat Mine Is Yours. Toch wel opvallend.
Omdat het concert in het teken staat van de nieuwe plaat Dear Miss Lonelyhearts staat, worden hier vanzelfsprekend de meeste nummers van vertolkt. Naast Miracle Mile speelt de band verdeeld over de set Loner Phase, Jailbirds, Fear & Trembling, Tuxedos en Water & Power. Tussendoor komen vooral liederen voorbij van debuutplaat Robbers & Cowards, waarvan Hang Me Op To Dry de bekendste is, daar deze de doorbraak voor Cold War Kids betekende.
Halverwege het concert excuseert Willett zich, omdat zijn stem vanavond niet op z’n sterkst is. Hij vraagt het publiek dan ook om uit volle borst mee te zingen, om hem door de moeilijke momenten te slepen. Dit gebeurd maar weinig en zijn stem begeeft het ook op slechts enkele momenten. Het is knap om te zien dat hij zich niet uit het veld laat slaan en zijn stinkende best doet om de avond tot een goed eind te brengen.
De band doet verder hun naam meer dan eer aan, want het is soms uiterst aandoenlijk om ze onderling te zien klieren. Volwassen kinderen zijn het. Vooral bassist Maust maakt er zo nu en dan een persoonlijk klein feestje van om de aandacht van zanger Willett op te eisen. Zo schopt hij (in de maat, dat dan weer wel) meermaals tijdens het piano spelen van Willett tegen diens kruk en geeft hij geregeld een aai over zijn bol. Willett zal het gewend zin, want het doet hem verder niets en hij speelt en zingt dan ook rustig door.
Een gemis bij het optreden zijn enkele liedjes die in Nederland in het verleden bescheiden radiohits zijn geweest. Zo worden bijvoorbeeld Finally Begin, Something Is Not Right with Me en Louder than Ever niet door de band gespeeld. Na een ijzersterk begin dut het optreden halverwege een klein beetje in, omdat er onbekend en nieuw materiaal wordt gespeeld. Juist op zo’n moment zou een hitje als Finally Begin weer volledig de aandacht op kunnen eisen.
Al met al geeft de band, ondanks dat ze niet volledig op oorlogssterkte zijn, een prima rockshow weg. De band kan leunen op sterk oud en nieuw materiaal en een handvol (radio)singles. Al zou het spelen van de in Nederland wat bekendere songs de band absoluut geen windeieren gelegd hebben. Hopelijk de volgende keer dus, als Willett ook weer helemaal bij stem is.
Setlist Cold War Kids @ Paradiso:
Welcome to the Occupation
Miracle Mile
I’ve Seen Enough
Royal Blue
Audience
Jailbirds
Loner Phase
Rubidoux
Hang Me Up to Dry
Relief
Fear & Trembling
Tuxedos
We Used to Vacation
Water & Power
Hospital Beds
Encore:
Minimum Day
Saint John
Fotografie ©: Kim Turk
