Recensie: Ian Clement @ SuperMarkt

26 mei 2013, 00:27 | Jeroen

Zaterdag 18 mei speelde de Belgische zanger met zijn band in de SuperMarkt in Den Haag. Ian Clement ken je wellicht ook van zijn rol als zanger/gitarist in de band Wallace Vanborn. Een halfvolle zaal genoot met volle teugen van het optreden.

De twee albums die zijn verschenen van Wallace Vanborn, waarop Clement zang en gitaar voor zijn rekening neemt, zijn stevig, compromisloos en voor liefhebbers van bands als Queens of the Stone Age en Led Zeppelin een absolute aanrader. Met Drawing Daggers, Clement’s recent verschenen solo album, bewandelt hij bredere muzikale paden. Zijn rock achtergrond niet verloochenend.

Tegen de verwachting in start het optreden vroeg, iets na 21u. Op dat moment staan wij nog op de Grote Markt elkaar te begroeten, maar haasten ons snel naar binnen. Daar treffen we een bijna lege zaal aan. Het gezelschap dat ik heb meegenomen is ongeveer de helft van de mensen voor het podium. Your loss is mijn eerste gedachte, mijn tweede is lichte teleurstelling, niet vanwege de muziek, maar de verspilling ervan aan te weinig oren. Ian Clement heeft er echter weinig moeite mee en de gehele band speelt vol overgave alsof ze voor een volle festivalweide staan.

Drawing Daggers is een erg dynamisch en gevarieerd album geworden en dat vertaalt zich ook op dezelfde wijze naar het optreden. De aanvang is nog behoorlijk stevig en Clement wisselt met regelmaat tussen akoestische en elektrische gitaar. De muziek heeft roots in de rock van de jaren ’70, maar schuwt diverse interpretaties hiervan niet. Ook vergelijkingen met de stonerrock van bands als Queens of the Stone Age liggen voor de hand.

De stem van Clement is donker, afgewisseld met af en toe een kopstem, regelmatig gedoseerde grommen en uithalen. De band heeft zichtbaar plezier in het optreden. De toetsenist, die soms ook in wat extra percussie voorziet, verdwijnt bijna in zijn spel. Ook bij de drummer, bassist en gitarist is een hoop enthousiasme te bespeuren. Degene die de snaren bespelen, ondersteunen Clement regelmatig in zijn zang en doen dat met verve.

De muziek klinkt de hele avond gelaagd, met vlagen duister, zelfs als de noten in majeur klinken, zijn het de teksten van Clement over ouderdom, of geslepen messen, die het geheel alsnog een donker randje geven. Of het Clement is of zijn gitarist, het gitaargeluid heeft veel de overhand. Zelfs als de coupletten licht starten, zijn de refreinen dik aangezet met paukenslagen, schreeuwende gitaarpartijen (met complimenten voor de gitarist zijn virtuoze spel) en orgelspel.

Na iets meer dan een uurtje spelen zijn de meeste nummers van Drawing Daggers gespeeld en wordt de zaal nog even extra opgejut met de opener van de plaat The Explorer. De zaal is langzaam wat voller gelopen en het applaus is luid en enthousiast, als de band het podium verlaat.