Recensie: Manana Manana
8 september 2013, 11:01 | Jeroen
Afgelopen weekend vond de eerste editie van Ma?ana Ma?ana plaats in Hummelo. De organisatie, tevens ook verantwoordelijk voor de Zwarte Cross, beloofde vijf kleine podia, goed eten, intieme optredens en bovenal een relaxte sfeer. Dit keer geen stampende vierentwintig-uurs tent, maar gitaargetokkel in de nacht. En het moet gezegd worden, dat is allemaal gelukt.
Zaterdag begint met wat stevige regen, maar in de middag knapt het op. De zon breekt door en de sfeer zit er meteen goed in. Eenmaal gesettled op de kleine camping verken ik het bos en de open plek rond het water. Even ben ik van de wereld. Het Ma?ana Ma?ana gevoel is er al snel, haasten is voor één weekend taboe.
Ik start de dag met Qeaux Qeaux Joans. Deze mengeling van een vroege Imogen Heap en Adele op afgetrapte gympies raakt mij. Ingetogen en soms prachtig boos, haar zang laat het publiek de pijnlijke momenten van het leven (her)beleven. Ze staat er alleen met haar gitarist en een bassist. Toch weet ze een steeds groter groeiend publiek volledig voor haar te winnen. Haar rauwe randje smaakt naar meer, de volgende keer zie ik haar liever in een donkere concertzaal met een whiskey aan de bar.
Singer songwriter Jeroen Kant (o.a. van De Beste Singer Songwriter van Nederland) speelde dit weekend twee keer. Met zijn horkerige teksten en zwartgallige humor is hij één van Nederlands weinige echte troubadours. Zijn zangstem is misschien niet de mooiste maar daarentegen is hij een ware tekstacrobaat. Hij wisselt schrijnende taferelen waaronder “een lelijke baby” af met grappige poëzie als “het kakgedicht”. Hij vermaakt het publiek, laat iedereen opzettelijk vals meezingen en verbaast een verdwaalde peuter met zijn schunnige woordgrappen.
Ondertussen vangen kinderen en hun vaders een eigen forel, die daarna door een kok op de barbecue wordt gelegd en er worden tapas geserveerd. Kraker, kunstenaar en chef-kok Andre Amaro, kookt op zijn kookeiland midden op de vijver een waar koningsmaal.
Met de chaotische Balkan klanken van Amariszi danst Ma?ana Ma?ana de nacht tegemoet. Zangeres Merel Simons wisselt moeiteloos tussen verschillende talen. Stil staan kan niet meer en voor het eerst vandaag is het publiek echt in beweging. De achtkoppige band, die al meerdere prijzen in de wacht sleepte, deelt halverwege zelf geïmporteerde Raki uit. Daarna vervolgen zij hun sessie met het nummer “Nachten had zij willen dansen”. Even waan ik mij op een Kroatisch dorpsfeest.
Midden in het bos staat een piano, wat een briljante vondst van de organisatie. Iedereen mag er op spelen en dit levert soms onverwacht mooie optredens op. Af en toe maakten de festivalangers plaats voor gastmuzikanten. Daar was o.a. een vrolijke boogie-woogie mee te pikken van Jeroen Sweers. De kleine groep toehoorders keken ademloos toe hoe hij de piano uitelkaar haalde, zodat wij de hamers op de snaren konden zien slaan. Daarna kwam hij moeiteloos op gang.
De Amsterdamse Bucket Boyz stonden geprogrammeerd op dag één van dit festival, maar zij kwamen te laat. Al snel werd er een gaatje gevonden voor dit vrolijke krakerstrio op dag twee. De heren sparen voor een reis naar Zuid Amerika en verkochten heel wat zelf gebrande cd’s na afloop. En terecht, met enkel een banjo, een plastic jerrycan, een bezemsteel met touw, een emmer en een paar stokken maken zij smerige maar energieke folk.
Het Franse We Were Evergreen combineert dromerige driestemmige zang met opzwepende electro beats. Folk maar dan in een nieuw jasje. Het is een magische combinatie op een Amerikaanse veranda tussen de bomen. Zelf lijken ze wat onwennig en beduusd door de opkomst en het enthousiasme van het publiek. Maar dat hoeft niet, deze band mag vaker langskomen!
Het festival was nagenoeg uitverkocht en heeft zichzelf nu al bewezen. Na één dag was een deel van de cateraars al door hun koopwaar heen en moesten we op dag twee, geheel in de sfeer van het festival, net even wat langer wachten op onze bestelling. Gelukkig kon de groothandel aan de deur leveren. De organisatie stond als een huis, zonder grootse en meeslepende aankondigingen of hick-ups in de programmering. Gewoon muziek zoals het bedoeld is voor een zeer relaxt publiek. Kortom, een geslaagd feestje waar ik volgend jaar weer bij zal zijn!
