Recensie: Fanfarlo in Rotown
28 september 2013, 22:56 | Jeroen
Een goed gevuld Rotown was donderdag 26 september gereserveerd voor de enige Nederlandse show van de Britse band Fanfarlo. De drie heren en twee dames van de indieband gaven een overtuigende en opzwepende set weg in Rotterdam, extra fraai gemaakt met een trompet, viool en saxofoon. Misschien niet de meest bijzondere songs van de afgelopen tijd, maar voor het heupwiegende publiek was het meer dan genoeg.
Fanfarlo
Een bijzonder indie rockbandje uit London opgericht door de Zweedse Simon Balthasar. In 2006 begon de band met optreden in kleine clubs in London. In februari 2009 kwam het debuutalbum van Fanfarlo Reservoir uit in de UK en de VS. In 2010 kwam deze ook uit in Europa. In 2012 kwam het tweede album Rooms Filled With Light uit. Grote successen kent de band nog niet, maar een aantal nummers zijn te horen in onder andere de film Going The Distance en in een reclame spotje van Giorgo Armani. De nieuwe EP komt 14 oktober uit en gaat The Sea heten. Fanfarlo is muzikaal, jazzy en de blaasinstrumenten doen veel voor de opzwepende nummers. Daarnaast is Simon Balthasar een uitstekende zanger met een typische en loepzuivere 80’s klank.
Live
Ruim een half uur te laat betreden de bandleden van Fanfarlo compleet in het zwart gehuld het podium van Rotown. Voor een van de eerste keer spelen ze nieuw materiaal van de nog uit te komen EP The Sea. Het nieuwe werk wordt goed ontvangen en het publiek begint levendig mee te bewegen op de opzwepende sound van Fanfarlo. Die sound is de gehele set duidelijk en bijzonder. Fanfarlo mixt indie, pop en rock met de jazzy tonen van een trompet en klarinet. De drie heren en twee dames zijn onder de indruk van de goed gevulde zaal en de onderlinge dynamiek tussen de bandleden werkt direct aanstekelijk. De half uur vertraging is ze zo vergeven.
Na een aantal nieuwe nummers is het tijd om ook wat oud werk onder het stof te halen. Tunguska en Shiny Things springen er bovenuit. Vooral bij die eerste is het samenspel van zanger Balthasar met zijn klarinet en trompetspeler Beckenman een genot om naar te kijken en luisteren. De muzikaliteit van Fanfarlo is dan ook de sterkste troef. Naast trompet speelt Beckenman ook nog keyboard en tamboerijn. De ietwat mannelijke Cathy Lucas speelt viool, keyboard en zingt en Balthasar neemt naast zijn klarinet ook nog een elektrische en akoestische gitaar in handen.
Na een korte break verschijnt de band weer op het podium, behalve Balthasar, die laat even op zich wachten. Een tikkende klok wordt ingezet. Niet omdat Balthasar te laat is, maar omdat Myth of Myself het eerste nummer van de encore is. Met nog maar twee nummers is het publiek niet te houden. Een aantal fanatieke Fanfarlo fans dansen er lustig op los en kunnen de laatste twee nummers woordje voor woordje meezingen. Ook de aanwezigen die nog onbekend zijn met Fanfarlo kunnen niet stil blijven staan.
Fanfarlo laat prima toegankelijke liedjes horen in Rotown, maar die liedjes passen allemaal in het zelfde straatje en daardoor mist het een beetje variëteit. De nummers zijn op zichzelf goed, opzwepend en opgeleukt door een klarinet en trompet. Het straatje is dan ook een mooi geplaveid hofje die iedereen wel een keer zou moeten bewandelen.
