31 oktober 2011, 08:30 | Jeroen
Terwijl ik dit schrijf gaat de klok een uur terug en krijgen we er een uur bij. Dat puzzelt mij. Waar komt die extra tijd opeens vandaan? Iemand besluit van overheidswege dat we een wintertijd nodig hebben en plotsklaps zit ik met een extra uur in mijn maag. Om twee uur ben ik begonnen met de column en toch ben ik om twee uur klaar, met een lap tekst om het te bewijzen. Het is om dol van te worden. (Note to self: geen columns meer schrijven in het holst van de nacht i.v.m. verhoogd risico op niet-steekhoudend gefilosofeer)
Singles: Modeselektor, Pennan Brae, Keurgui Crew, Driver Drive Faster en Simone Fedi.
Single Van De Week: Modeselektor ft. Thom Yorke – Shipwreck (Monkeytown)
Na ‘OK Computer’ ben ik Radiohead geheel ten onrechte een beetje uit het oog verloren. En nu verschijnt Thom Yorke’s legendarisch ijle stem opeens in ‘Shipwreck’, de door Tony T. Datis geregisseerde angstdroom van Modeselektor. Deze collaboratie grenst aan het geniale, want video nog track noch vocals zouden kunnen zijn wat ze zijn zonder elkaar. Dat idee wordt bevestigd door de uitspraak van Datis dat hij zijn inspiratie voor de video geheel heeft gehaald uit de klank van Yorke’s stem, omdat zijn Engels niet goed genoeg was om de tekst te kunnen verstaan. De video gaat over een jongetje die probeert te overleven in een door God verlaten wereld, bedreigd door zombies en valse honden. Wat het zo briljant maakt is dat deze wereld helemaal niet onmogelijk lijkt, maar juist onrustbarend aannemelijk. Want wie vreest er nu niet voor een wetteloze wereld waarin we alleen zijn en verstoken van veiligheid. ‘Shipwreck’ schiet zijn pijlen dus rechtstreeks in de bullseye van onze existentiële angst.
Pennan Brae – Something’s Missing (Self-Release)
Wat is het toch fijn om Pennan Brae bij de hand te hebben als je even wil ontgiften van de minder prettige kanten van het bestaan, zoals existentiële angsten en zombies. Pennan maakt het ons niet moeilijk, hij wil ons gewoon vertellen dat je toch echt wat mist als er niemand is van wie je houdt. Cause I don’t know who you are, No I don’t know where you are tonight, As the moon hangs high in the sky, so does my heart I’ll meet you here tonight. Dus niet gewanhoopt, het is namelijk helemaal niet zo ingewikkeld, het is gewoon een kwestie van een lange adem. Hij of zij loopt allang ergens rond, ook op zoek (naar jou) en op een gegeven moment ontmoet je elkaar waardoor er aan het gemis een einde komt. Tegen die tijd zou ik wel een hartig woordje te wisselen hebben denk ik, al dat gesloer en geslemp terwijl ik maar als een lampje zat te wachten. MANNEN.
Keurgui Crew – Coup 2 Gueule (Penkou Side)
Keurgui Crew is boos en terecht. Afrika bloedt dood onder de crisis en Senegal is daar geen uitzondering op. Het ingewikkelde is dat Afrika doorgaans geen stem heeft. Op onze televisies en laptops (die we hier ondanks de crisis nog steeds kunnen betalen) kijken we naar beelden vol honger en ellende in een omgeving waar we ons niet mee kunnen identificeren. Het zou wat anders zijn als we hele Engelse provincies zagen samendrommen in tentenkampen met uitpuilende buikjes en vliegen rond de ogen. En nee, dat zou natuurlijk niet anders moeten zijn, maar we hebben kennelijk toch meer empathie voor mensen die we zelf zouden kunnen zijn. Keurgui Crew gooit het daarom over een andere boeg. Ze kijken ons recht in de ogen aan en vertellen ons haarfijn hoe zwaar het misgaat in Senegal onder het huidige bewind. Ze zeggen het in het Frans, in de Engelse ondertiteling, in de universele taal van muziek en het liegt er allemaal niet om. Ik heb eens opgezocht wat er met je kan gebeuren in dat land als je kritisch bent op je regering. Moedige jongens.
Driver Drive Faster – They May Talk (Akoustik Anarkhy)
Iedereen die deze column al een tijdje leest weet dat ik het niet zo heb op rock (vooral met veel distortion op de gitaren, bwegh). En de gasten van Driver Drive Faster zijn een real deal Engelse indierock band, met vlassige baardjes en vettige haren. Er heeft er zelfs eentje LANGE vettige haren, wat mij betreft zo’n een beetje het toppunt. En toch vind ik ‘They May Talk’ fantastisch en heb ik inmiddels mijn vinger gekneusd op de repeatknop. Vooral vanaf 3.07 kan ik er geen genoeg van krijgen.
Simone Fedi – Bitter Devotion (Eskimo)
Een argeloze kijker zou zomaar kunnen denken dat Simone Fedi een rank vrouwtje is, die in naamloze natuurgebieden graag paringsdansjes doet met figuranten uit The Godfather. Maar nee, Simone is een mannelijke producer uit Tuscany, Italië, die zich bezighoudt met het maken van kleine popdiamantjes. En dat doet hij goed. Dit keer ingezongen door een zekere Lola Rent, inderdaad wél de mevrouw in de bijbehorende videoclip. Regisseur Iris Lateral heeft zich onmiskenbaar laten inspireren door pornofilms met point of view camerawerk.
