Recensie: Bon Iver in de Vredenburg
27 oktober 2011, 13:45 | Jeroen
De drukte begint al op Utrecht Centraal, de bussen richting Vredeburg kunnen tot twee maal toe niet de toegestroomde massa vervoeren. Eenmaal aangekomen bij Vredenburg verloopt alles vlotjes. Er zijn amper rijen bij de entree, garderobe en muntenkassa’s.
Vredenburg leent zich uitermate goed voor een dergelijk concert. De helft van de zaal zit en vooraan staat de andere helft dichtbij het podium. Vanuit iedere hoek is het podium goed te zien.
Het voorprogramma wordt voorzien door Kathleen Edwards uit Toronto. De Canadese wordt ondersteund door twee muzikanten die ook soms de vocalen bijstaan. De zang is zuiver, heeft met vlagen iets weg van een zachtere KT Tunstall of minder experimentele Feist, maar weet niet echt heel erg te boeien. De muziek is net iets te flauw om het publiek echt te bewegen, een iets te lang verhaal over een desolaat plaatsje in het noorden van Canada en ijsberen nog minder.
Het duurt even, er wordt door de roadies behoorlijk wat verspijkerd op het podium, maar om 21:30 betreedt dan eindelijk Bon Iver het podium. Wat direct opvalt is de acht (in plaats van drie) man sterke ondersteuning die Justin Vernon (de man achter Bon Iver) bij zich heeft. Het blijken, net als Vernon zelf, bijna allemaal multi-instrumentalisten te zijn. Hij had zich er makkelijk vanaf kunnen brengen met een goede toetsenist en wat samples, maar alles wordt live gebracht bij dit optreden. Blazers, violist, gitaristen, drummers, percussionisten, toetsenisten en de enorm onderscheidende zang van Vernon dienen een met 2000 mensen toegestroomd publiek deze avond.
Het geluid is bij het eerste nummer (Perth) nog wat aan de harde en schelle kant, maar dat wordt snel bijgesteld en klinkt al tijdens het tweede nummer (Minnesota, WI) perfect.
De eerste set bestaat voornamelijk uit nieuw materiaal gespeeld van het dit jaar verschenen zelfgetitelde album Bon Iver. Het eerste nummer van het debuutalbum ‘For Emma, Forever Ago’ is ‘Creature Fear’ en kan direct op een hartelijke ontvangst rekenen.
Later in de set speelt Vernon het nummer Re: Stacks solo en laat hij zien dat ook zonder de groep muzikanten zijn muziek makkelijk overeind blijft staan.
Iets anders dat deze avond opvalt, naast het uiterst hip geklede en geknipte publiek, is de stilte in de zaal tijdens de nummers. Iets dat lange tijd uiterst zeldzaam was in Nederlandse zalen, maar gelukkig de laatste tijd steeds vaker voorkomt. Vernon is redelijk spraakzaam en vertelt dat hij zich goed heeft vermaakt de afgelopen 48 uur in Utrecht, hij ´s middags erg vermoeid was, maar zich enorm geënerveerd voelt door de aanwezigen deze avond en heel goed alle opvallend mooie gezichten kan zien die hem aanstaren.
De ondersteunende lichtshow is simpel maar effectief. Wat lichtbuizen die naarmate de drums luider worden meer oplichten, en blauwe, paarse en oranje belichting.
De eerste set wordt afgesloten door ‘Skinny Love’ en er volgt een luid applaus en staande ovatie van de achterste helft van de zaal die het optreden tot dusver zittend heeft aanschouwt.
Als tenslotte de encore wordt afgesloten met ‘The Wolves Part I and II’, waarbij het publiek (net als op o.a. Lowlands 2009) gevraagd wordt de tweede zang in de vorm van de zin ‘What might have been lost?’ mee te zingen, is het feest compleet en sluit een hels kabaal van geschreeuw de avond af.
Direct gaat er een muziekje aan en is het duidelijk dat dit het was. Wat resteert zijn een hoop blije gezichten en mensen die de melodie van het laatste nummer nog na-neurieën.
Redelijk onverwacht belandt dit optreden toch nog in mijn ‘beste optredens van dit jaar lijstje´ en zou zomaar op de hoogste plek kunnen eindigen..
Setlist:
Perth
Minnesota, WI
Holocene
Beach Baby
Michicant
Towers
Creature Fear
Hinnom, TX
Wash.
Re: Stacks (solo)
Blood Bank
Calgary
Lisbon, OH
Beth/Rest
Skinny Love
Encore:
For Emma
The Wolves (Act I and II)
