21 november 2011, 08:30 | Jeroen
Iedereen weet dat bands/artiesten/tv-shows op een gegeven moment moeten ophouden te bestaan. Mijn bescheiden mening is dat het dan ook gewoon klaar moet zijn en dat men zich dient te onthouden van allerlei over meerdere decennia uitgesmeerde stuiptrekkingen. Want de regel is dat het hier veelal een uitmelken betreft van succesvolle formules, met als gevolg dat het een smet werpt op alles wat ervoor kwam. Dus doe maar niet, mannen van Take That, ook al vond ik vroeger jullie Jason Orange stiekem best wel hot. En alsjeblieft, Sarah Jessica Parker, Sex In The City was voltooid toen je na zes smartelijke seizoenen mr. Big eindelijk aan je wist te binden. Ik hoef niets te weten van de mondaine huwelijkssleur die erna kwam, het is goed zo. Er bestaan echter zeldzame uitzonderingen, zie onder.
Singles deze week: Mazzy Star, Heavy Soundz, Vindahl, Cosmo Jarvis en Max Raptor.
Single van de week: Mazzy Star – Common Burn (Rhymes Of An Hour)
Mazzy Star? Jawel, Mazzy Star! Het dromerige duo Hope Sandoval en David Ruback zijn terug van lang weggeweest met een nieuwe release, voor het eerst sinds 1996. ‘Common Burn’ omhult ons in een mist van country rock met een klagende gitaar, slaperige mondharmonica en licht sprankelende xylofoon. De stem van Hope vertelt over de weinig originele manier waarop we ons steeds branden aan liefdes die wel over zijn, maar toch NIET over zijn. Tegen beter weten in natuurlijk, maar we kunnen er niet aan weerstaan – ook al weten we van tevoren precies hoe het afloopt. Dit alles met de gebruikelijke vredige elegantie; het handelsmerk van Mazzy Star. Mis ook niet het B-kantje ‘Lay myself down’. De single is vanaf deze maand verkrijgbaar op 7” vinyl.
Heavy Soundz ft. Boogat – Que Voy Hacer (Del Mondongo)
Montréal is de place to be als het gaat om vernieuwende urban latin. Ja, laat dat maar eens even tot je doordringen. Ze laten zich daar niet beperken door vastomlijnde ideeën over hoe latin hoort te klinken, ze maken eigenlijk zelfs een beetje een lange neus naar alle conventies door er naar hartelust reggae, hip hop, punk enzovoorts aan toe te voegen. Boogat heeft ons al eens verteld over het ontstaan van deze scene, waar ook de mannen van Heavy Soundz creatief en productief aan bijdragen. Hun collaboratie ‘Que Voy Hacer” geeft me het gevoel dat ik per omgaande een ticket naar Zuid-Amerika moet boeken, maar kennelijk is het tegenwoordig juist in Canada te doen.
Vindahl ft. Jenny Wilson – The Question (Playground)
De gitaarintro van ‘The Question’ doet verdacht veel denken aan True van Spandau Ballet, maar daar houdt de vergelijking meteen op. We zien een jong stelletje in een auto bij een koud en nevelig meer en ze zien er allesbehalve op hun gemak uit. Plotseling loopt het meisje vastberaden naar de plas, links en rechts kledingstukken afwerpend, om vervolgens onder de waterspiegel te verdwijnen. Zo had haar vriendje het nu ook weer niet bedoeld en hij duikt achter haar aan, maar tevergeefs. Hij poogt de situatie weer onder controle te krijgen door zelf halfnaakt op een drafje het bos te gaan afkammen tot hij ten lange leste zijn geliefde bij Jenny Wilson op schoot ziet liggen. Jenny en Vindahl zien er sinister uit met z’n tweeën, to say the least, maar de boel neemt wel een hele omineuze wending als het koppel zich samen in de caravan vervoegt. Deze video lijkt vol te zitten met het soort droomsymboliek waar Freud zijn vingers bij af zou likken, maar voor de gewone sterveling (ik) is het niet te volgen. Muzikaal is het echter fantastisch, zoals alles waar Jenny Wilson de hand in heeft gehad.
Cosmo Jarvis – Friend Of The Devil
‘Friend Of The Devil’ is een meesterwerkje van The Grateful Dead uit 1970. Het gaat over een crimineel die een deal sluit met de duivel om aan de wet te kunnen ontsnappen. Dat heeft hem van de regen in de drup geholpen, want je ziel aan de duivel verkopen is ook niet echt een pretje. Misdaad loont dus niet, maar lekker rebels klinkt het allemaal wel. Vooral als je bedenkt dat 40 jaar geleden nog volop gedemonstreerd werd tegen dit soort onstichtelijke liedjes, vanwege hun veronderstelde satanische invloed op de jeugd. Bob Dylan, Tom Petty, Counting Crows en Elvis Costello hebben allemaal hun eigen coverversie van ‘Friend Of The Devil’ gemaakt, en nu ook Cosmo Jarvis. Cosmo’s versie klinkt alsof het ergens in Jacksonville, Arkansas is opgenomen, maar zo oogt het niet. Vooral de bassist werkt op mijn lachspieren, met die gortdroge gezichtsuitdrukking en dat Mickey Mouse shirt.
Max Raptor – The King Is Dead (Naim Edge)
Kijk, dat begint al goed. Een bonzende bass groove, snoeiharde gitaren en compromisloze vocals van J.B. Wilcox. Max Raptor is niet van plan ons in te palmen met licht verteerbare indie, maar gaat straight for the kill met hun smakelijke doch ongenadige punk rock. De eerste keer luisterde ik ‘The King Is Dead’ in de auto en stelde ik me er een soort Vyvyan Basterd bij voor met een rode hanekam en tabschroeven in het voorhoofd. Wie schetst mijn verbazing als ik bij het bekijken van de clip een frontman ontwaar die in een boyband ook niet zou misstaan. Enfin, laat het hem maar niet horen.
