Recensie: Crossing Border 2011 - Zaterdag
30 november 2011, 10:03 | Jeroen
Crossing Border zaterdag 19 november 2011. De line-up van deze dag bestond onder andere uit: Jonathan Wilson, Splendid, The Low Anthemen, The Apache Relay, Islet, William Fitzsimmons, Marcus Foster, Cake, Sivert HŘYEM, Admiral Fallow. Deze festivaldag was wederom druk met een enthousiast publiek dat volop genoot. ZUBB doet verslag van Wye Oak, Spinvis, New Villager en James Vincent McMorrow.
Wye Oak
Om kwart voor negen in de Waterloo zaal van het Nationale Toneel speelde het niet al te bekende Wye Oak. Dit indie/folk/rock duo uit Baltimore USA zette een behoorlijk strakke set neer. Je kan het duo een beetje vergelijken met het welbekende Blood Red Shoes (BRS), maar daar zou je Wye Oak niet helemaal recht mee doen. Het is wat minder ruig met een wat hoger singer songwriter gehalte. Hun eerste album ‘If Children’ dateert uit 2008 en daar plukken ze nu nog steeds de vruchten van. De blonde Jenn Wasner kwam lieflijk over op het podium en straalde een zekere rust uit. Het dromerige en zweverige indie sfeertje werd afgewisseld met gitaarpartijen en af en toe een beetje country. Andy Stack speelde drums en nam een aantal keyboard/ lapsteel partijen op zich. Hij vervulde zijn rol als rock drummer op vrij subtiele wijze; er zijn ook geen bijzonder drukke drums nodig om Wye Oak tot leven te laten komen. Deze band is nu misschien nog minder bekend, maar als het aan het publiek lag stonden ze in een grotere zaal. We gaan zeker nog meer horen van dit duo. Hoogtepunten in hun repertoire zijn ‘Take It In’, ‘Civilian’, ‘For A Prayer’, ‘Siamese’ en ‘Dance The Pain Away’.
Spinvis Sessie stage 3voor12
Spinvis gaf een eerlijke en open set weg op de sessie-stage rond kwart voor tien. Het voelde af en toe wat te vol voor zo’n klein podium, een huiskamerbenadering was gepaster geweest. Tijdens de sessie kwamen ‘Heel goed nieuws’, ‘Oostende’ en ‘Club Insomnia’ van zijn nieuwe album ‘Tot ziens, Justine Keller’ voorbij. De vocale toevoegingen raakten soms wat overspoeld en vielen daardoor niet helemaal op hun plek. Aan de andere kant is dit voor de avontuurlijke liedjes van Spinvis niet zo erg. Zijn muziek staat op zichzelf en heeft door de vrije benadering al genoeg houvast, waardoor het goed zijn eigen verhaal kan vertellen. Spinvis klinkt als een klok, waar hij ook staat en speelt. De laatste song ‘Ik wil alleen maar zwemmen’ kreeg een iets andere uitvoering dan we op de plaat gewend zijn; rustiger en bevlogen met een zingende zaag die voor een sprookjesachtig geluid zorgde. Spinvis (zelf op gitaar) werd ondersteund door een cellist, toetsenist, percussionist en een tweede gitarist.
New Villager
Niet heel veel aandacht had de band New Villager in de Cuatro, 330 stage. De band – afkomstig uit San Francisco – moet toch een behoorlijke springplank hebben gehad om helemaal af te kunnen reizen naar een festival als Crossing Border. Aparte electro- shockpop is wat deze jongens maken, bij gebrek aan een betere definitie van hun genre. De artistieke talentvolle band lijkt een goede improvisatie neer te kunnen zetten. De band leek zich prima thuis te voelen op het podium met een beperkte zaalbezetting. Het meest herkenbare van de set waren de songs ‘The Lighthouse’ en niet te vergeten ‘Rich Doors’. Meer aanknopingspunten of luistermomenten waren nog niet echt te vinden tijdens het optreden, maar misschien kwam het gewoon niet helemaal tot zijn recht. New Villager is excentriek op zijn eigen manier en dat maakt ze wel weer bijzonder. Jammer genoeg brachten ze het optreden niet echt naar een hoogtepunt. De muziek bleef een beetje in hetzelfde stramien zitten, waardoor je niet helemaal werd meegevoerd in hun beleving. Toch is het trio Ben Bromley, Ross Simonini and Collin Palmer zeker de moeite waard om verder te onderzoeken.
James Vincent McMorrow
Om elf uur startte in de Duitse Kerk de geliefde singer songwriter James Vincent McMorrow. Het beloofde voor aanvang al een hele beleving te gaan worden. Met een warm onthaal begon James Vincent zijn set met Sparrow & The Wolf. Het folkloreritme gonsde heerlijk door de kerk. De toon was meteen gezet en er heerste een goede sfeer. McMorrow en band speelden de muziek precies zoals op de plaat, wat door de vele herkenningspunten eigenlijk wel fijn was. Met ‘And If My Heart Should Somehow Stop’, ‘Hear The Noise That Moves So Soft and Low’ en de hit ‘Breaking Heart’ kon James Vincent niet meer stuk bij het publiek. Het werd een intiem concert met ruimte voor drie nieuwe songs: ‘Ghosts’, Higher Love’ en ‘Red Dust’. Tot slot nam James even helemaal gas terug en begeleidde zichzelf op de piano. ‘If I Had A Boat’ was misschien iets te subtiel als afsluiter van deze avond, vooral als je als luisteraar er helemaal in opgaat en geen toegift krijgt van een groot artiest als James Vincent McMorrow.
Zie hieronder voor de collectie foto’s van het hele weekend:
Fotografie: Motjekčke © 2011
