Recensie: Seasick Steve @ Paard
23 november 2011, 20:02 | Jeroen
Seasick Steve speelde gisteravond zijn laatste concert in Nederland – zelfs zijn laatste van dit jaar – dus het beloofde al iets zeer speciaals te worden. Hoe bijzonder precies bleek later pas, toen Steve vroeg om een warm applaus voor zijn very special guest of the evening, mister JOHN PAUL JONES van Led Zeppelin. Het overwegend mannelijke publiek vertoonde hierop een emotie die ik tot nu toe alleen nog maar heb aanschouwd tijdens een Heineken Walk In Fridge reclame. Volledig terecht overigens, want het werd een fabelachtige avond.
Seasick Steve, geboren Steven Gene Wold in 1941, is per ongeluk doorgebroken in 2006 na een televisieoptreden bij Jools Holland. Zijn ster steeg explosief in Engeland en kort daarna exponentieel in de rest van de wereld. Of, zoals hij zelf zegt, ‘I can’t believe it, all of a sudden I’m the cat’s meow!’ Steve is ‘Seasick Steve’ omdat hij ook daadwerkelijk altijd ziek wordt op boten en de naam opgeplakt kreeg van een vriend die daar een keer getuige van was. Hoe het ook gelopen is, Steve is nu het kaliber artiest dat binnen no time zijn zalen uitverkoopt en alom geprezen wordt voor zijn rauwe mix van blues, country, boogie en Amerikaanse folk.
Seasick Steve trapt in zijn eentje de show af met ‘Amazing Grace’ en heeft de aandacht van de volle zaal meteen te pakken. Meteen daarna wordt hij bijgestaan door drumbeest (en goede vriend) Dan Magnussen, die qua doen en laten een treffende gelijkenis toont met een seniorenvariant op Animal van de Muppet Show. Eén voor één introduceert Steve zijn huisgemaakte snaarinstrumenten; de One Stringed Diddley Bow, de Mississippi Drum Machine en het Three String Trance Wonder. Dat kan Magnussen natuurlijk niet op zich laten zitten en haalt op zijn beurt een oude pan tevoorschijn om zijn drumstel te versterken en een bezem met kist voor zijn ‘brushing’ techniek.
Voordat het echter zover is overdondert Seasick Steve zijn publiek met de aankondiging van zijn special guest of the evening: John Paul Jones van Led Zeppelin. Er breekt vervolgens nog net geen massahysterie uit, maar van een aantal mannen in het publiek begin ik me te aardig zorgen te maken of ze er niet in zullen blijven. Om me heen wordt driftig ge-sms’t, gefacebooked, getwitterd en wat dies meer zij. De rust keert echter meteen terug zodra het drietal begint te spelen, al blijft het om me heen zinderen van de tot ongekende hoogte gestegen verwachtingen. Het drietal lost deze belofte moeiteloos en volledig in. John Paul Jones begeleidt Steve afwisselend met bass, lap steel guitar en mandoline. Er ontstaat een ongeëvenaard, niet meer te overtreffen samenspel tussen Seasick Steve, Jones en Magnussen waar ze zelf net zo intens van genieten als het publiek, zo niet meer. Er zit een magie in het spel die niet te omschrijven is, maar wat onmiskenbaar gevoeld wordt door alle aanwezigen. Het lijkt alsof de drie heel hun leven niets anders gedaan hebben dan samen de ‘klassiekers’ van Seasick Steve perfectioneren. Zonder in gedetailleerde omschrijvingen te vervallen volsta ik met de stellige conclusie dat het gehele publiek richting huis is gegaan met het uitverkoren gevoel ‘erbij’ te zijn geweest.
Setlist
Amazing Grace
Diddley Bo
Thunderbird
That’s All
Walkin’ Man
Burnin’ Up
What A Way To Go
Back In the Doghouse
I Don’t Know Why She Love Me, But She Do
Treasures
Lullaby Song (drunken Cowboy Song)
You Can’t Teach An Old Dog New Tricks
Never Go West
Encore
It’s A Long Long Way
Dog House Boogie
