28 november 2011, 08:38 | Jeroen
Bij hippe muziekliefhebbers heerst vaak de stilzwijgende consensus dat prettige, harmonische muziek niet echt goed kan zijn. Iets wat lekker klinkt, wat behaaglijk is, waar we ons niet voor in hoeven te spannen om het te waarderen, wordt al gauw geassocieerd met (zeg het niet) mainstream. En nee, het hoeft inderdaad niet altijd in hapklare coupletjes-refreintjes opgediend te worden, maar agressieve geluiden met fuzzy vocals die vermoedelijk opgenomen zijn in een verlaten toiletgebouw – dat is weer het andere uiterste. Je moet er eigenlijk nogal wat voor overhebben om een hipster te zijn.
Singles deze week: The Stepkids, My Brightest Diamond, K-X-P, Action Bronson & Statik Selektah en The Drums.
Single van de week: The Stepkids – Suburban Dream (Stones Throw)
The Stepkids moeten als band lastig te marketen te zijn geweest. Ze beschrijven hun geluid namelijk als ‘a fusion of punk and jazz, West African and 1960s folk, neo and classic soul, classic funk and 20th century classical’. Niet echt een makkelijke identiteit voor een label om een promotiesticker op te plakken, maar Stones Throw Records durfde het aan. Na het vertrek van Mayer Hawthorne naar Universal hadden ze misschien wel weer eens zin in een uitdaging. Maar echt hard hebben ze vast niet moeten werken om The Stepkids in de spotlight te krijgen. Probeer maar eens te weerstaan aan ‘Suburban Dream’ bijvoorbeeld, met zijn soulvolle psychedelisch klinkende glamrock/funk en daartussen die fonkelende synths. Bloody marvellous, bij gebrek aan een goed Nederlands woord. De clip (door Chris King) gaat over hoe het leven altijd meer glans lijkt te hebben in de hippe lichten van de grote stad – van veraf tenminste. The Stepkids treden op 6 december op in de Paradiso in Amsterdam.
My Brightest Diamond – All Things Will Unwind (Asthmatic Kitty)
Wij zijn de kinderen van de recessie. We zullen de geschiedenis ingaan als de generatie die werd gedefinieerd door werkeloosheid, dubbele hypotheeklasten, bezuinigingen en andere ontberingen. Toen het ons nog voor de wind ging vonden we onze voorspoed vrij normaal, tot de wind keerde en we opeens beseften wat een lucky bastards we eigenlijk wel niet waren. En ook nu hebben we niet te klagen, vooral als je bedenkt dat we nog steeds in een natie leven waar het merendeel zijn productiviteit kan omzetten in geld, in tegenstelling tot – ach, doe eens een gooi – een land als Soedan. Dit is nu precies wat Shara Worden van My Brightest Diamond ons duidelijk probeert te maken. Ze zingt het met een bizar oranje pakje aan in een krochtig kerkje vol met underpriviliged people, die er ook nog op gaan dansen. Het zou bij ieder ander niet om aan te zien zijn geweest, maar Shara kan het op de één of andere manier maken zonder dat het belachelijk wordt.
K-X-P – Easy (Smalltown Supersound)
The Finnish are at it again. K-X-P produceert simpele electro, bass, drums en vocals die ze in loops rond laten draaien terwijl ze bij elke cirkelende beweging een nieuw stukje beheerst lawaai toevoegen. ‘Easy’ is een zalig stukje strak geregisseerd kabaal, een delibererend klompje verrukkelijke chaos, een op hol geslagen doch überefficiënt naaimachientje. Mjomjomjomjom!
Action Bronson & Statik Selektah – Not Enough Words (DCide)
Aha. Dus dáárom hebben mannen tegenwoordig een baard, opdat vrouwen hen eraan naar de niet zo echtelijke sponde kunnen sleuren (1:13). Daar houden de fans van Action Bronson zich overigens totaal niet mee bezig, die hebben onderling ruzie op Youtube of het nu WEL OF NIET erg is dat het nummer klinkt alsof het van Ghostface zou kunnen zijn. Een kleine greep uit de reacties: “Dope but? all i can hear is ghostface”, gevolgd door “Do? Ya Thang Fam Rep The Hood Hard Body!!!! met daarna “On that wiz khalifa european joint? flow”. Ik denk dat die laatste daar een goed punt heeft.
The Drums – How It Ended (Island)
The Drums hebben een perfect popliedje gemaakt en het heet ‘How It Ended’. Maar dat mag natuurlijk niet, want het zijn een stel shoegazers bij elkaar die geïnspireerd zijn door o.a. The Smiths en Joy Division. Dan heb je dus een reputatie hoog te houden en moet je korte metten maken met elke blije verdachtmaking die zou kunnen duiden op ‘pop’. Vandaar dat The Drums er als een malle voor gezorgd hebben dat de tekst uitermate deprimerend is en hebben ze ook een gebreid gordijntje voor hun lens gehangen – voor het geval dat – zodat de clip toch maar een troebele en desolate indruk blijft maken. Maar daar heb ik in de auto lekker geen last van als ik meebrul met ‘Those days when I would sit around with you, there’s nothing like it. And even when my heart was black and blue, well there’s nothing like it.’ TROMMELEND OP HET STUUR EN ALLES!
