Albumrecensie: The Black Keys - El Camino
31 december 2011, 11:54 | Jeroen
Nog even op de valreep van dit jaar een albumrecensie. El Camino is begin december verschenen en alsnog hoog in heel veel eindlijsten verschenen. Het is alweer het zevende album van de groep uit Akron Ohio, een nietszeggend plaatsje waar de AA beweging is ontstaan. Dat het duo, bestaande Patrick Carney en Dan Auerbach, de afgelopen jaren flinke bekendheid heeft verworven is voor sommige fans van het eerste uur wel een verrassing. De band heeft een aardige ontwikkeling doorgemaakt, van garage band tot het werken met producer Danger Mouse (bekend van Gorillaz, Gnarls Barclay en Broken Bells), TV optredens en acte de présence op grote festivals over de hele wereld.
Met dit album laten The Black Keys horen dat ze niet voor één geluid te vangen zijn, ondanks dat de onmiskenbare groovy bleusy rock riffs van Auerbach en de no nonsense drumpartijen van Carney de boventoon blijven voeren. Alle ontwikkelingen die de band heeft doorgemaakt zijn terug te horen op dit album: het solo werk van Auerbach, de extra toetsenist en bassist die nog schaars op Brothers een rol speelde zijn rijkelijk vertegenwoordigd, claps, achtergrondzang en zelfs regelmatig een koortje. De bijdrage van de productie van Danger Mouse laat zich gelden. Hij heeft zelf bij het schrijven van de nummers een rol gespeeld.
Een voller album dan zijn voorgangers, maar al deze extra lagen dienen maar 1 doel: het dikker aanzetten van de partijen en zang van de aanvoerders. Het tempo van de nummers ligt hoger dan op de voorganger, omdat de band moeite had deze tragere nummers live goed over te brengen. Een ander verschil, is in het opname proces waarbij eerst de muziek is geschreven en daarna pas de teksten, waardoor deze ritmischer in het geheel passen. Auerbach zei hier zelf over: “None of these song(lyric)s really have any meaning.”
Het geluid van The Black Keys kan ik al een flink aantal albums erg goed waarderen en dit album zet de stijgende lijn verder door. Ondanks dat de focus op rock and roll ligt en het authentieke, enigszins rauwe geluid een leidende rol heeft, vermoed ik dat de rijzende ster van de band met dit album alleen maar verder zal stijgen. Dit album is minder divers in tempo, maar ieder nummer heeft pakkende hooks en/of stampende drums die bij iedere luisterbeurt zich dieper nestelen en uiteindelijk ontkom je er niet aan de aanstekelijke melodieën op z’n minst mee te neuriën.
The Black Keys staan 1 februari in het Klokgebouw in Eindhoven. Het concert is inmiddels uitverkocht.
