Albumrecensie: Dyzack - This Mangy Soul

27 december 2011, 16:53 | Jeroen

Dyzack is zo’n muzikant die in geen enkel hokje te passen is, tenzij het een hokje is dat hij hoogstpersoonlijk in elkaar getimmerd heeft. Zelf schijnt hij ook wars te zijn van elke vergelijking, dus dat gaan we dan ook gewoon niet doen. Ook gaan we niet alle genres opsommen die Dyzack in zijn composities tot een geheel weet te kneden. De recensie zou dan simpelweg te lang worden. Eigenlijk moeten we niet teveel woorden vies maken aan This Mangy Soul, omdat woorden misschien niet de juiste instrumenten zijn om deze plaat te beschrijven.

We moeten eerlijk bekennen dat we Erik Hofland, zoals Dyzack bij de belastingdienst bekend staat, al weer een tijdje uit het oog waren verloren. Niet gek, naar nu blijkt. Hij componeerde van 2005 tot 2011 namelijk muziek voor verschillende theatergezelschappen en was dus voornamelijk achter de schermen bezig. Tot het moment dat die ene droom de kop op steekt. Een droom waarin zijn vader die jaren geleden zelfmoord pleegde, weer tot leven komt. En een droom die er dus toe heeft geleid dat Dyzack weer in de spotlight is gestapt. En hoe! Met tien overtuigende songs stelde hij vrij snel een podiumplekje op Crossing Border 2011 zeker en meer optredens zullen ongetwijfeld volgen. En niet onterecht. This Mangy Soul is een ijzersterk album vol gitaarliedjes. Met een randje, dat dan weer wel. Een randje dat niet iedereen zal kunnen waarderen. Onze grootste angst is dan ook deze plaat verpulverd wordt tussen de lompe tandwielen van de Hollandse hitmachine die voor het overgrote deel middelmatige popmuziek weet te produceren.

En dat terwijl This Mangy Soul misschien wel het meest toegankelijke album is dat Dyzack ooit heeft voortgebracht. Makkelijker in ieder geval dan zijn grote “hit” Haunt, maar dat kan ook komen omdat de videoclip van dat nummer een grote bad trip was. Niets van die hallucinerende onrust op deze laatste plaat. Er klinkt juist een soort rust en/of berusting door in de muziek. Nog steeds doet de Hagenees ons bij vlagen versteld staan met de geluiden die hij uit zijn instrumenten (mondharmonica en vooral gitaar) weet te wringen. Zombie Trail en Whatever It Moves klinken nog het meest experimenteel, maar blijven fijne tracks. Waarschijnlijk omdat het experiment geen doel op zich is, maar een middel om het verhaal te vertellen.

Naarmate het album vordert lijkt de mondharmonica een steeds grotere rol toebedeeld te krijgen en dat terwijl Dyzack toch vooral als “gitaroloog” bekend staat. Het prachtige Faded To Soul en vooral Off Days Grace zouden niet misstaan in een spaghetti-western van Sergio Leone. Erg mooi. Een bijzonder en veelzijdig muzikant, die Dyzack. Misschien kun je hem nog wel het beste zien als de MacGuyver van muzikantenland. Met een paperclip en een elastiekje� Potver, nou trekken we toch een vergelijking! We houden er ook mee op; hebben al teveel en tegelijkertijd niet genoeg gezegd. Luister dat album nou maar gewoon.