16 januari 2012, 09:05 | Jeroen
Er valt wat voor te zeggen om de feestdagen door te brengen op het strand, met een glas Australische bubbels landerig tussen de zanderige vingers gepositioneerd. Op deze wijze heb ik het Kerstgevoel zeer doeltreffend op afstand weten te houden en dat is me uitstekend bevallen. En in de tussentijd zijn jullie ook nog eens niets tekort gekomen, met dank aan de zeer vakkundige inzet van Ruud. Nu is het voor mij weer back to business en gelukkig maar, want na een maand lang naar krekels en muggen geluisterd te hebben werd het wel weer eens tijd voor een andersoortig lawaai.
Singles deze week! Michael Kiwanuka, Little Comets, Amy Winehouse, Gregory Porter en Wilco.
Single Van De Week: Michael Kiwanuka – Home Again (Polydor)
Michael Kiwanuka is de winnaar van de Sound of 2012 lijst van de BBC. Me dunkt dat Michael de jaarwisseling diep verzonken in tevreden gemijmer heeft doorgebracht. Er zijn als artiest vervelender manieren om het nieuwe jaar te beginnen, moet hij gedacht hebben, om zichzelf nogmaals ongelovig een kneepje in de arm te geven. Niet naast je schoenen gaan lopen jongen, beet zijn moeder hem toen natuurlijk toe over de olliebollenschaal, voorlopig ben je nog steeds niet te oud voor een pak voor je broek! Maar Michael laat zich niet zomaar het hoofd op hol brengen, want hij heeft veel te hard voor deze doorbraak gewerkt. ‘Home Again’ is van een ontspannen, authentieke en moeiteloze splendeur, net als de rest van zijn muziek. Wat voor roem er ook op zijn pad zal komen, het is volkomen terecht.
Gregory Porter – 1960 What?
Gregory Porter had het ook druk op Oudejaarsavond, want hij was te gast bij Jools Holland, compleet met bigband en een bijpassend glimmend jasje aan. Maar Gregory is niet altijd in een feeststemming, zoals blijkt uit het politiek en religieus geladen ’1960 What?’ Dit is het type soul/jazz protestsong dat zowel muzikaal als vocaal naadloos aansluit op klassiekers als Marvin Gaye’s ‘What’s going on’ en ‘The Bottle’ van Gil Scott-Heron. Ik was dan ook even licht in de war tot ik snapte dat het hier toch echt om een nieuwe release ging. Inmiddels is ’1960 What?’ al meerdere malen heel fijn geremixed, onder andere door Opolopo. Dat is dan wél weer helemaal van deze tijd.
Little Comets – Worry (Dirty Hit)
Tijdens het Walk The Line Festival in Den Haag zag ik eens de Little Comets op het podium staan en een fan was geboren. Het was namelijk een erg aandoenlijk stelletje bij elkaar, met hun morsige shirtjes en hun zweterige, ietwat pafferige hoofdjes. Dat klinkt niet als een aanbeveling, maar ik heb al heel mijn leven een zwak voor Engelse haveloosheid, vooral als er ook nog eens aanstekelijke muziek uitkomt. Binnen handbereik hadden ze een soort waslijn gespannen met daaraan verschillende samba’s en tamboerijnen en die hingen er bepaald niet voor de sier. Het optreden werd een gezellige, springerige chaos en al gauw beschikte ik zelf ook over een morsig shirtje met daarboven een zweterig en pafferig hoofdje. Heerlijk.
Amy Winehouse – Our Day Will Come (Island/Lioness)
‘Our Day Will Come’ was een hit in 1963 van Ruby & The Romantics en is sindsdien vele malen gecovered door een keur aan artiesten, onder andere Fontella Bass, The Surpremes, The Vibrations en Isaac Hayes. Amy Winehouse nam haar reggae versie op in mei 2002, maar het nummer werd nooit officieel gereleased. Daar is nu verandering in gekomen, want met de voortijdige dood van Amy is elk niet uitgebracht nummer een soort verborgen schat op zolder. ‘Our Day Will Come’ is de eerste single van Amy’s onvermijdelijke postume compilatie-album ‘Hidden Treasures’.
Wilco – Whole Love (dBpm)
Sinds Jeff Tweedy van Wilco het laatste album van mijn grote favoriet Mavis Staples heeft geproduceerd (het delicieuze ‘You Are Not Alone’) kan hij bij mij niet meer stuk. Enige tijd geleden heeft hij bovendien een dolkomische spoof gedaan op ‘I Gotta Feeling’ van de Black Eyed Peas en dat verzegelde mijn eerbied voorgoed. Desalniettemin is Wilco zo’n band die ik slechts zijdelings een beetje volg en me nooit echt sterk in verdiep. Het leuke daarvan is dat ik vaak aangenaam wordt verrast als ik weer eens over ze struikel. Bovenstaande clip is gemaakt door Spencer Tweedy (de zoon van), die zijn jongere broertje Sammy filmt die samen met zijn vriendinnetje op kousevoeten over de houten vloer roetsjt. De eenvoud van kindervermaak. Op de één of andere manier dringt zich bij het bekijken en beluisteren een genoeglijk jaren ’70 gevoel aan mij op. Maar misschien komt dat ook wel door de naam ‘Spencer’.
