Recensie: Mowing Club Festival in 't Paard
25 januari 2012, 14:41 | Jeroen
De kleine zaal van het Paard was afgelopen zaterdag aardig gevuld. Op het podium stonden Spilt Milk, Ed Laurie, Woody & Paul en Smutfish.
Aan Spilt Milk was de eer om af te trappen. Toen we binnenkwamen was de band al even aan het spelen. De band is ooit begonnen met covers spelen van Velvet Underground en dat is in de eigen nummers nog wel terug te horen. De Amsterdamse band speelt mid tempo melancholische, soms wat dromerige liedjes en heeft een leuke eigen sound ontwikkeld.
(Foto rechts: Woody)
Ed Laurie
Ed Laurie start met een lange jazzy intro. Hiervoor wordt hij bijgestaan door een saxofonist. De verdere bezetting naast Laurie, die de zang en gitaar voor zijn rekening neemt, zijn een bassist en drummer. Laurie is goedgehumeurd en spraakzaam. Hij brengt sfeervolle, enigszins onheilspellende singer/song muziek die als referentie nog het meest doet denken aan de bombastische nummers van I Am Kloot en nog beter tot hun recht zouden komen in donkere, rokerige kelderpodia. De toevoeging van een saxofonist geeft de band een erg onderscheidend geluid. De zang van Laurie doet denken aan grote namen als Jeff Buckley en met vlagen het klagende van Neil Finn van The Veils. Ook zonder de overige muzikanten staat Laurie solo zijn mannetje. Muzikaal zit het verder sterk in elkaar. Een minpuntje is toch wel dat het optreden halverwege een beetje inzakt. En het is het jammer dat Laurie dan ook nog eens mensen achter in de zaal sommeert om stil te zijn, die bovengetekende geeneens gehoord heeft.
Woody & Paul
Dat Woody & Paul nog niet op grotere podia staat verbaast me. Opmerkelijk dat deze uit Eindhoven afkomstige band nog niet op zijn minst een grote naam binnen onze landsgrenzen is. Voordat de band begint vragen ze of de redelijk gevulde zaal wat dichter bij het podium wil komen staan, iets waar direct gehoor aan wordt gegeven. Al bij het eerste nummer ‘Ain’t It Hard’ worden alle registers opengetrokken en wordt vol overgave gespeeld. Na drie knallende openers is het tijd om even wat gas terug ter nemen in de vorm van ‘Keep On Walking’. Een vuige jam sessie volgt tijdens één van de beste nummers van 2011, zeker van Nederlandse bodem: ‘The Joker, Baby’. Het nummer wordt indrukwekkend vurig afgesloten en na 30 minuten is het optreden alweer voorbij. ‘Always keep the crowd wanting more’ is een concept dat deze Eindhovenaren als geen ander begrijpen.
Smutfish
Jammen is iets waar Melle de Boer ook wel raad mee weet. Zo laat Smutfish ook een gitaar flink huilen en gaan ze flink los tijdens ‘Gotta Have A Drink’. De band weet het publiek tot het einde van het optreden geboeid te houden. De zang van Melle kan als een “acquired taste” omschreven worden, maar als je eenmaal aan de zang van de ‘Haagse Neil Young’ gewend bent is hij, met zijn band, in staat is je compleet mee te zuigen met zijn bevlogen muziek. De band Smutfish werd enige jaren geleden opgeheven, maar daar was tijdens dit optreden niets van te merken en het zou zonde zijn als dit een eenmalige reünie was.
Fotografie: Sebastiaan J. Martin
