Julidans: Complexe des genres
8 juli 2015, 08:59 | Jeroen
Maandag was ik op het jubilerende Julidans in Amsterdam. In de stadsschouwburg zag ik de voorstelling Complexe des genres.
Een man en een vrouw op het podium. Ze maken contact, raken elkaar aan. Tasten af, liefkozen, bewegen samen, bewegen apart, ondersteunen elkaar, vechten voor hun eigen ruimte, zijn afhankelijk.
Er komen nog een paar dansers op het podium. Uiteindelijk zijn ze met z’n zessen. Aantrekken en afstoten, in elkaar opgaan, om elkaar heen lopen, weg van elkaar, op elkaar, onder elkaar. De pijn van het hebben van een relatie. De pijn van het niet hebben van een relatie. De wanhoop na het eindigen. De steun van mensen om je heen. Het opkrabbelen. Loslaten. Verder gaan. En dan begint het weer van voren af aan.
Ervaringen in relaties gecomprimeerd, zonder alle dagelijkse beslommeringen. En alle emoties heel fysiek, heftig geuit. Het raakt je want je kent dit. Confronterend, want waar je op dit moment ook zit in het wel of niet hebben van een relatie, het komt voorbij. En het houdt maar niet op, de dansers blijven elkaar maar opzoeken. Dan de realisatie: dit is wat we doen. Niet alleen ik maar ook jij. Van een afstand kun je er nu naar kijken. Ergens lucht dat op, geeft het ruimte.
En net op het moment dat je denkt wat duurt dit lang, waar gaat dit naar toe, komt het: papieren vliegtuigjes. Eerst van de dansers op het podium. En dan vanuit de zaal. Aarzelend. Maar al snel met tientallen tegelijk. Je wordt deel van dit relationele gedoe, je bént deel van dit relationele gedoe. Iedereen maakt dit mee, iedereen kent dit. Honderden vliegtuigjes vliegen door de zaal. Iedereen doet mee. Het voelt als ontlading, en als catharsis ook. De dansers krijgen een staande ovatie.
Choreografe Virginie Brunelle komt oorspronkelijk uit de muziek maar heeft met dans duidelijk een taal gevonden die haar goed ligt.
In maart 2016 staat deze voorstelling in Groningen in de Oosterpoort. En na vanavond worden ze vast in meer theaters geboekt.
