Column: Bel me!
13 oktober 2012, 15:04 | Jeroen
Er komt een moment in het leven van iedere vrouw, waarop zij voor een levensbedreigend dilemma gesteld wordt: geef ik deze man mijn nummer terwijl ik dat eigenlijk niet wil?
Meestal gebeurt dit tijdens het uitgaan, maar het kan ook op de meer onverwachte momenten: je werkt via het uitzendbureau een dag in een parkeergarage in Amstelveen en aan het einde van de dag stelt je waarde collega DE vraag (ik put hier even uit eigen ervaring).
De neiging om toe te geven is groot, want wat kan er nou helemaal gebeuren? Je ziet diegene hoogstwaarschijnlijk toch nooit meer. Mannen zeggen altijd “ik ga je echt bellen!” en doen het dan niet. Maar nu komt er een zuur grapje van het universum om de hoek kijken: mannen die je niet leuk vindt bellen en sms’en wel, bah! En voor je het weet zit je twee weken lang over tomaten en komkommers te whatsapp’en met Barry uit het Westland, die je tegen was gekomen in de Crazy Piano’s (hier kom ik overigens nooit, Barry wel, die komt er heel vaak..).
Hoe meer ik drink, hoe gezelliger ik word en op de een of andere manier werk ik me daardoor regelmatig in de telefonische nesten. Als iemand mijn telefoonnummer vraagt en ik wil dat niet, ontstaat er tragischerwijs kortsluiting in mijn hoofd. De eerste keer dat ik om mijn nummer werd gevraagd, maakte ik daarom de klassieke fout. Ik durfde geen ‘nee’ te zeggen omdat de jongen in kwestie een blauwtje zou lopen met z’n vrienden er om heen. Het is een soort wiskundige formule: hoe meer mensen, hoe kleiner de kans op afwijzing van meisjes die graag aardig gevonden willen worden (ben je man en wist je dit niet, doe er je voordeel mee). In de jaren daarna paste ik met vallen en opstaan verschillende afwijstechnieken toe: het veranderen van het laatste cijfer, het geven van een nummer van een stom persoon, eerlijk zeggen dat ik niet wilde, mijn nummer geven en nergens op antwoorden.
Met eerlijk, maar vriendelijk ‘NEE’ zeggen, dacht ik het gouden ei ontdekt te hebben. Maar in het verleden behaalde resultaten bieden geen garanties voor de toekomst. Daar kwam ik afgelopen vrijdag achter toen er in een druk café drie mensen tegenover mij plaats namen aan dezelfde tafel. Twee jongens en 1 meisje, waarvan één iets weg had van deze jongen, minus de tatoeages. We raakten in gesprek en toen mijn vriendin naar de wc ging, viel hij aan. Wilde ik een keer wat met hem gaan drinken? ‘NEE’ riep mijn innerlijke stem en ik nam me voor dit eerlijk te zeggen. Nadat ik vriendelijk en voorzichtig had bedankt voor de eer, kwamen de steken onder water: ik was eigenlijk te tuttig voor hem, en ook niet heel erg mooi als ik dat soms dacht, hij had geen echt blauwtje gelopen, want hij wilde me sowieso niet echt uit vragen. Deze jongen is de vleesgeworden reden dat meisjes nepnummers uitgeven. Waarom een discussie aangaan over de reden dat je niet met iemand af wil spreken, als je in plaats daarvan ook een random nummer kunt geven? Hij blij en je bent verdwenen als ‘ie erachter komt!
Voortaan ben ik dag en nacht te bellen op 0635189066! Ik wacht op je telefoontje Marnix…
