Column: Veni vidi vici
2 december 2012, 17:29 | Jeroen
‘De lamp van m’n Citta doet het niet meer zo goed, het lijkt wel een discolamp die knippert. Als ik over een hobbel ga, gaat ‘ie uit en als ik dan over de volgende hobbel ga, gaat ie weer aan!’, zei het verkoopmeisje aan de andere kant van m’n telefoon. Ze klonk een beetje als Britt. Terwijl ze door bleef praten, was ik naarstig op zoek naar een goede manier om het gesprek af te ronden. We zaten al drie kwartier aan de telefoon en hoewel het best gezellig was, ging het uiteindelijk om het afsluiten van een nieuw telefoonabonnement en niet om het uitwisselen van nieuwtjes over bromfietsen, zelfgemaakte filmpjes en het halen van rijbewijzen.
Meestal kap ik telemarketeers zo snel mogelijk af, maar ik wilde een nieuw abonnement en besloot me over te geven. Ik kon ook naar de winkel lopen, maar ik werd nu toch gebeld dus waarom zou ik defensief reageren? Ik vertrouwde mezelf toe dat het gesprek snel voorbij zou zijn en ik allerlei handige informatie aangereikt zou krijgen zonder dat ik er de deur voor uit hoefde. En dat ik me vooral niks aan ging laten smeren…ik ben niet voor een gat te vangen riep ik mezelf toe.
Terwijl Britt vrolijk verder keuvelde, keek ik uit het raam en zag hoe het langzaam donker werd. Ik tekende wat op een papiertje dat ik vond op het bureau waaraan ik zat en begon langzaam een e-mail naar een vriendinnetje te typen, ondertussen steeds op de juiste momenten bevestigend hummend en ja knikkend (dat kon ze alleen niet zien). Mijn vader deed dat vroeger ook als mijn oma belde, soms haalde hij de telefoonhoorn even van zijn oor en keek ernaar, misschien in de hoop dat oma het af zou ronden, het werkte in ieder geval nooit.
Ik zette het mobiele meisje op de speaker en knutselde wat paperclip poppetjes in elkaar en onderdrukte de neiging mezelf met een pen in m’n oog te prikken. Het begon eindelijk wat te vlotten toen we bij het zogeheten officiële gedeelte aan waren beland. Britt las mijn contract op en ik moest alles bevestigen, op dat moment had ze me een eenbenige koala in een balletpakje kunnen verkopen, als er maar een eind zou komen aan het gesprek.
Alles werd opgenomen op een bandje, bestemd voor trainingsdoeleinden. Ik vroeg me af hoe lang dat bandje al liep en of dit nu verbale diarree was of een verkooptruc aangeleerd tijdens telemarketeertraining met de naam shock and awe: overweldigen, de client verlammen en zo ontnemen van elke wil om terug te vechten.
Ze hing op, ik had een nieuw abonnement met allerlei dingen waarvan ik niet wist of ik er wat mee ging doen en voelde me een verslagen sukkel. Ergens zat een instructeur heel trots te wezen op zijn kleine babbelaartje. Of het nu verbale diarree was of shock and awe, ze hadden gewonnen en ik had ze nietsvermoedend binnen gelaten. In de wereld van de telemarketeer doet het er niet toe hoe je wint, als je maar wint. Exitus acta probat… ofzoiets… ga ik nu even de bittere smaak van mijn nederlaag weg eten met zoete chocola.
