Recensie: God Bless America
3 september 2012, 11:01 | Jeroen
Frank (Joel Murray) is een man van middelbare leeftijd zonder leven. Hij is gescheiden, zijn dochter is een verwend nest dat alleen voor een cadeau bij hem op bezoek wil komen, zijn buren zijn hersenloos en luidruchtig. Hij brengt zijn avonden door met het zappen langs de vulgariteit die op TV te zien is en begint zich daaraan te ergeren. Dan zien we hem ontslagen worden om niks en krijgt hij van zijn dokter te horen dat hij een hersentumor heeft die niet geopereerd kan worden. Regisseur en schrijver Bobcat Goldthwait laat er geen misverstand over bestaan: Frank heeft een kutleven en niets te verliezen.
Voordat hij zelfmoord pleegt, besluit Frank nog één ding te doen: hij vermoordt het verwende meisje waaraan hij zich de afgelopen dagen heeft geërgerd in een reality-programma. De zestienjarige Roxy (Tara Lynne Barr) ziet dit, behoedt Frank voor zelfmoord en haalt hem over om meer mensen te vermoorden. Zij ergert zich namelijk ook aan allerlei mensen en een killing spree lijkt haar daarop de beste oplossing. Frank laat zich overtuigen. Terwijl ze discussiëren over wie het verdienen vermoord te worden, doorkruisen ze de VS. Onderweg vermoorden ze mensen die ze op TV hebben gezien, maar ook willekeurige passanten die toevallig iets deden dat ze als ergerlijk bestempelen. En ze bouwen een hechte band op.
Boos worden op de TV
“I’m mad as hell, and I’m not gonna take this anymore!” In Network, een film uit 1976, riep nieuwspresentator Howard Beale de kijker op boos te worden, de TV uit te zetten en iets aan alle misstanden in de samenleving te gaan doen. Ironisch genoeg deed hij dit via de TV. Frank volgt dit advies op, maar wat mij betreft tien jaar te laat. Pas nadat de irritatie om de vulgariteit, platheid en wreedheid op TV is omgeslagen in frustratie en haat besluit hij iets te gaan doen. En dan, zo blijkt uit God Bless America, is er nog maar één actie toepasselijk: moord. De eerste van vele onbegrijpelijk simplistische beslissingen die Frank en Roxy maken.
De rest van de film is ook simplistisch. De belangrijkste karakterontwikkeling is dat Frank naarmate hij meer mensen vermoord heeft vrolijker wordt en het verhaal behelst nauwelijks meer dan de feitelijke killing spree. De film opent met een paar goede komische momenten, maar het niveau zwakt daarna behoorlijk af. Het acteerwerk is ook zeer matig. Joel Murray en Tara Lynne Barre doorspekken hun dialogen met gimmicks en imitaties, die maar heel zelden goed uitpakken. Met name laatstgenoemde heeft echter ook zeer weinig om mee te werken: ze speelt een zestienjarige met ADD, die constant de meest psychopathische meningen verkondigt en dat moet ze geloofwaardig houden.
Het lijkt erop of Bobcat Coldthwait zich op een dag ontzettend heeft zitten ergeren voor de TV en op basis daarvan deze film is gaan maken. Je verwacht ieder moment een verrassende wending, een nuancering van de redelijk weerzinwekkende boodschap, maar dit blijft achterwege. De enige verrassing die hij nog heeft kunnen toevoegen is de zestienjarige handlanger, maar ook dit element blijft niet meer dan een verrassend idee. De mogelijkheden die in haar personage lagen worden helemaal niet uitgebuit, waardoor ze voornamelijk overkomt als een psychopate. De timing van het uitbrengen van deze film is natuurlijk ook dramatisch: na een zomer waarin de ene na de andere killing spree plaatsvond in de VS is bij mij de behoefte aan een film die dit fenomeen lijkt goed te praten nul.
Fantasieloze uitwerking
God Bless America kent redelijke komische momenten in het begin van de film, maar ontaardt daarna in een psychopathische killing spree. De fantasieloze uitwerking, de matige kwaliteit van de regie en de acteurs en de wel zeer dubieuze boodschap na een zomer van killing sprees maken dat de film balanceert op het randje tussen zeer matig en uitermate verontrustend. Ik wou dat Frank de TV tien jaar eerder had uitgezet, en Bobcat natuurlijk ook.
