Recensie: Ted
11 september 2012, 17:13 |
John kon als kind nooit makkelijk vriendjes maken en dat leidde tot een eenzame jeugd. Het is niet ongebruikelijk dat zulke kinderen er denkbeeldige vriendjes op na houden.
Hij is zo blij met zijn teddybeer die hij voor Kerst krijgt, dat hij die zijn allerbeste vriend maakt. Het vreemde is alleen dat de hele wereld weet dat zijn teddybeer, Ted, écht leeft en dat hij samenwoont met de inmiddels 35-jarige John en zijn vriendin Lori.
Door de enorme aandacht die Seth MacFarlane met zijn 3 cartoons kreeg (Family Guy, American Dad! en The Cleveland Show) was een uitstap naar het witte doek onvermijdelijk. Fans van zijn werk zullen de stijl waarin de film gegoten is duidelijk herkennen; botte, directe en bij vlagen politiek zeer incorrecte grappen die elkaar in sneltreinvaart afwisselen. Dat een film niet kan leven van grappen alleen, The Naked Gun uitgezonderd, heeft MacFarlane goed begrepen. Hij is er in geslaagd een degelijke lovestory neer te zetten, zonder al te zoetsappig te worden.
De beide hoofdrolspelers, Mark Wahlberg en Mila Kunis, zijn geen vreemden van elkaar (Max Payne, 2008) en dit zal hun samenspel alleen maar goed hebben gedaan. Hun karakters John en Lori zijn duidelijk verliefd op elkaar maar hun relatie wordt hoe langer hoe meer onder druk gezet door de zeer aanwezige teddybeer, ingesproken door MacFarlane zelf. Bijrollen zijn er van onder andere Patrick Warburton en Giovanni Ribisi, die een groot aandeel in de tweede verhaallijn van de film heeft. Patrick Stewart is perfect gecast als voice-over en leidt de film prachtig in.
Seth MacFarlane steekt zijn voorliefde voor de jaren ’80 niet onder stoelen of banken. Net zoals in zijn cartoons zitten er ook in deze film talloze verwijzingen naar de popcultuur van dit decennium. Of het nou de vergane glorie van een actieheld is, of de superhit van een tienerster, hij weet het op een leuke manier onderdeel van het verhaal te maken.
Ted is perfect voer voor de filmkijker die niet vies is van grove en vooral politiek incorrecte humor. En Norah Jones.
