Recensie: Ruby Sparks
17 september 2012, 09:16 | Jeroen
Ruby Sparks is een romantische komedie over een jonge schrijver die het perfecte meisje schrijft, dat vervolgens tot leven komt. Een onstuimige relatie begint, maar bij de eerste scheurtjes gaat de schrijver zijn personage herschrijven en verliest hij de controle over de situatie. De nieuwe film van Jonathan Dayton en Valerie Faris (Little Miss Sunshine) voldoet niet helemaal aan de verwachtingen. Toch valt er genoeg te genieten met goed acteerwerk en mooie scènes. Met onder andere Paul Dano en Zoe Kazan.
Liefde met een personage
Calvin Weir-Fields (Paul Dano) is een jonge schrijver die op zijn negentiende een grote Amerikaanse roman heeft geschreven en heel beroemd en rijk is geworden. Helaas is hij daardoor klem komen te zitten. Niemand benadert hem meer als een normale persoon, maar als een genie of een idool. Hierdoor is hij niet meer in staat om nieuwe relaties aan te knopen. Hij heeft alleen nog menselijke interactie met zijn broer, zijn psychiater en zijn manager. Ook kan hij niet meer schrijven. De inspiratie van zijn eerste roman is weg en wat hij nu schrijft is niet meer goed genoeg voor hem.
Een wonderlijk gegeven bevrijdt hem uit deze benarde situatie. In een droom verschijnt aan hem het perfecte meisje waar hij, nadat hij wakker is geworden, direct over begint te schrijven. Het meisje is Ruby Sparks (Zoe Kazan) en het wonderlijke is dat ze enige tijd later in het echt verschijnt. Calvin denkt eerst dat hij gek geworden is, maar nadat hij zich ervan verzekerd heeft dat ook anderen haar kunnen zien, ontstaat een onstuimige relatie tussen de twee. Samen met zijn broer komt Calvin erachter dat hij Ruby nog steeds kan beïnvloeden door over haar te schrijven. Wanneer de relatie scheurtjes begint te vertonen, gaat hij deze macht gebruiken om hun problemen te verhelpen.
Calvin blijkt echter de controle over de situatie kwijt te zijn. Ruby verandert langzaamaan in een stuurloos hoopje ellende, omdat een simpele bijsturing door Calvin grote emotionele consequenties blijkt te hebben. Dan komt het moment dat hij Ruby moet opbiechten wie ze is en hoe ze ontstaan is.
Geen origineel concept
Het concept van personages die tot leven komen en de interactie met hun scheppers aangaan, is niet nieuw. In een film als Stranger than Fiction gebeurt ongeveer hetzelfde, maar is het perspectief van het gecreëerde personage gekozen. Ondanks dat Ruby Sparks de naam van het personage draagt, is in deze film duidelijk het perspectief van de schrijver gekozen. Het stuk van de film waarin Calvin de controle over de situatie verliest doet erg denken aan The Butterfly Effect. En de romance gebaseerd op bedrog van een van de geliefden is natuurlijk zo oud als de weg naar Rome.
Aangezien het concept niet nieuw is, moet de uitwerking erg goed zijn, wil een film als deze zich kunnen onderscheiden. Een aantal elementen van Ruby Sparks voldoet hier zeker aan. Zo zijn sleutelscènes, als die waarin Calvin erachter komt dat Ruby bestaat en de scène waarin hij Ruby laat weten hoe ze ontstaan is, erg sterk. Paul Dano en Zoe Kazan weten hun personages op heel sympathieke wijze neer te zetten. Verder zijn er hele leuke en verrassende bijrollen van Steve Coogan, Annette Bening en Antonio Banderas.
Narcisme
De film kent op meerdere niveaus een narcistische onderstroom. Calvin wordt natuurlijk verliefd op zijn eigen personage, wat in essentie een deel van zichzelf is. Zoe Kazan tekent niet alleen voor een van de hoofdrollen, maar ook voor het script, waarin zij voor zichzelf de plek van het perfecte meisje heeft gereserveerd… Ik denk dat de liefde voor dit personage haar ertoe bewogen heeft een oude wijsheid niet op te volgen: kill your darlings. Daardoor is, wat mij betreft, gekozen voor een slecht einde van de film, dat onder andere geen recht doet aan het bedrog dat ten grondslag ligt aan de romance.
Wel mooi is het om te zien hoe het narcisme in Calvin naar voren komt. Hij wil geen genie genoemd worden, heeft een hekel aan zijn eigen passiviteit en zijn onzekerheden worden gekanaliseerd via zijn hond. Toch is een van zijn grote problemen dat hij zich beter voelt dan veel anderen. Dit blijkt wanneer hij met Ruby bij zijn moeder en diens vriend logeert. Zij lijken oprecht gelukkig en proberen hem daarin mee te nemen, maar hij sluit zichzelf buiten en wijst op hoe zijn moeder vroeger was, alsof zij geen recht heeft om te veranderen. Tekenend is ook de uitspraak van zijn ex-vriendin Lila (Deborah Ann Woll), die hem voor de voeten werpt dat hij eigenlijk alleen maar met zichzelf een relatie wilde hebben. Ongeveer de situatie die hij met Ruby gecreëerd heeft, dus.
Hoge verwachtingen
Op basis van de betrokken regisseurs (Jonathan Dayton en Valerie Faris van Little Miss Sunshine) en acteurs had ik meer van Ruby Sparks verwacht. Het concept van het tot leven komende personage is niet bijzonder origineel, maar dat was geen probleem geweest met een hele goede uitwerking. Met name het einde zorgt ervoor dat ik niet kan zeggen dat de uitwerking foutloos is. Toch valt er nog genoeg te genieten aan deze film door goed acteerwerk in hoofd- en bijrollen en enkele zeer sterke scènes.
