Bouke's Must-Z Movies (week 2)
9 januari 2013, 12:21 | Jeroen
Elke week worden de bioscopen weer overspoeld door een nieuwe lading films. In deze bijdrage lees je welke van de nieuwe films je moet gaan zien. Ik kijk naar de reputatie van de betrokken filmmakers en acteurs, maar ook naar de geruchten en recensies die al aan zijn komen waaien.
Dit weekend ben ik, naast de film die ik gerecenseerd heb op deze site, naar That Day, on the Beach (Hai tan de yi tian) uit 1983 geweest. Deze film werd vertoond in het kader van een retrospectief van de werken van de vijf jaar geleden overleden Taiwanese regisseur Edward Yang. Dit retrospectief werd in december in Amsterdam vertoond, was vorige week in Den Haag te zien en zal nog te zien zijn in Maastricht en Breda. Edward Yang was een regisseur met een heel eigen vertelstijl, heel subtiel met veel unieke inkijkjes in het menselijke denken en handelen. Zijn films verlopen heel traag, maar ze vervelen nooit. Tot dit weekend had ik alleen nog zijn bekendste film gezien, Yi Yi, maar dit is meteen een van mijn favorieten. That Day, on the Beach is een van zijn eerste films en werkelijk nergens te krijgen. Het was dan ook een buitenkansje om hem in mijn eigen stad te kunnen zien. De film werd vertoond op een 35 mm-film, een directe kopie die gemaakt was in de tijd dat That Day, on the Beach voor het eerst uitkwam. Het beeld was vlekkerig en verschoot af en toe van kleur, maar het was duidelijk dat Edward Yang zo vroeg in zijn carrière al zijn stem gevonden had. Al met al was het voor mij een unieke filmervaring.
Lilet Never Happened
De Nederlandse film Lilet Never Happened brengt een gedramatiseerd beeld van de kinderprostitutie op de Filipijnen. Centraal staat het meisje Lilet (Sandy Talag) dat door haar moeder en stiefvader in de prostitutie wordt gedwongen. Ondertussen droomt ze ervan rijk en beroemd te worden. Op enig moment ontmoet ze de Nederlandse Claire (Johanna ter Steege) die in een opvanghuis in Manilla werkt. Zij probeert Lilet te helpen, maar dit tegendraadse meisje laat zich niet zomaar redden. Regisseur Jacco Groen heeft in zijn lange carrière onder andere de documentaire Meiden van de Keileweg gemaakt, over prostituees in Rotterdam. Enige affiniteit met het onderwerp van Lilet Never Happened kan hem dus niet ontzegd worden.
Gangster Squad
Het uitgangspunt van Gangster Squad is niet origineel: een groep politieagenten in Los Angeles probeert de maffia, die de oversteek probeert te maken van de oost- naar de westkust, buiten de deur te houden. Wat vooral aanspreekt is de uitstekende cast. De hoofdrollen worden vertolkt door Sean Penn, Josh Brolin, Emma Stone en Ryan Gosling. Onder andere Nick Nolte, Michael Peña en Giovanni Ribisi zijn in bijrollen te zien. Zo’n groep acteurs moet wel tot een bijzondere film leiden, moet ook regisseur Ruben Fleischer hebben gedacht. En geef hem eens ongelijk: een actiefilm met een groot budget is voor hem ook een hele stap na eerdere relatief kleine films als Zombieland en 30 Minutes or Less. Een solide basis van goed acteerwerk is waarschijnlijk precies wat hij nodig heeft om met zijn originele signatuur als regisseur van Gangster Squad een film te maken die je wil gaan zien.
Like Someone in Love
Abbas Kiarostami behoort tot de regisseurs wiens nieuwe films ik meteen ga zien, zonder verdere informatie nodig te hebben. Zijn werk is altijd origineel en hij daagt de kijker altijd uit om verder te kijken dan het oppervlakkige. Als we actrice Mania Akbari in Ten rond zien rijden door Teheran worden we keer op keer gedwongen om in te schatten wie de mensen zijn die afwisselend plaats nemen op de passagiersstoel en hoe ze in verhouding staan tot de naamloze vrouw achter het stuur. Tegelijkertijd krijgen we door de interacties met deze verschillende mensen op subtiele wijze een beeld van de complexe Iraanse maatschappij. En dat zonder de auto te verlaten. Sinds enkele jaren maakt Kiarostami zijn films niet meer in Iran. Copie Conforme uit 2010 was het eerste geslaagde voorbeeld daarvan. Voor Like Someone in Love trekt Kiarostami verder van Europa naar Japan waar hij een film maakt over de realtie tussen een jonge vrouw en een oude man in Tokio.
Hyde Park on Hudson
Bill Murray is een held. Hij heeft ontelbaar veel fantastische rollen gespeeld in geweldige films. Regisseurs als Jim Jarmusch en Wes Anderson zweren bij hem. Natuurlijk is het meeste van zijn werk komisch, maar ook in dramatische rollen heeft hij mooi werk geleverd, zoals in Lost in Translation. In Hyde Park on Hudson mag hij een volgens mij voor hem nieuwe soort rol spelen: een biografische. Daarmee bedoel ik dat hij iemand gaat verbeelden die echt geleefd heeft, in dit geval de Amerikaanse president Franklin D. Roosevelt. Nou staat Murray niet bekend om de veelzijdigheid van zijn acteren; hij heeft eerder zijn roem te danken aan zijn kenmerkende mimiek. Een biografische rol lijkt me dan ook een hele uitdaging voor hem. In Hyde Park on Hudson staat de relatie tussen de president en zijn verre achternicht centraal. Dit verhaal wordt verteld terwijl het Brits koninklijke echtpaar op bezoek is in de VS.
Van de films van vorige week ben ik Paradies: Liebe (lees de recensie hier) gaan zien. Deze week ga ik een poging wagen om Like Someone in Love te zien. Mocht jij een van de aanraders zien, laat dan hieronder weten wat je ervan vond.
