Bouke's Must-Z Movies (week 6)
6 februari 2013, 12:12 | Jeroen
Elke week worden de bioscopen weer overspoeld door een nieuwe lading films. In deze bijdrage lees je welke van de nieuwe films je moet gaan zien. Ik kijk naar de reputatie van de betrokken filmmakers en acteurs, maar ook naar de geruchten en recensies die al aan zijn komen waaien.
Deze week lijkt het met twee aanraders uit het laarsvormige land in Zuid-Europa wel de week van de Italiaanse film te zijn. De ene film, Io e te, is van de oude meester Bernardo Bertolucci. Reality is geregisseerd door de veel jongere regisseur Matteo Garrone. Hun werk staat in een lange traditie van grote filmmakers. Voor de Tweede Wereldoorlog was de Italiaanse filmindustrie al omvangrijk, maar er werden vooral internationaal niet hoog aangeslagen kostuumdrama’s geproduceerd. Dit veranderde tijdens de Tweede Wereldoorlog toen de eerste films van het Italiaanse neorealisme uitkwamen. Regisseurs als Luchino Visconti, Roberto Rossellini en Vittorio De Sica vergaarden internationale faam, De Sica won bijvoorbeeld de Oscar voor beste buitenlandse film met Sciuscià en Ladri di Biciclette. De beelden van armoede en wanhoop van het neorealisme maakten in de loop van de jaren vijftig plaats voor een visueel rijkere en persoonlijkere filmstijl. Met name Federico Fellini gaf hiervoor de aanzet met La Strada. Ook Michelangelo Antonioni is in deze periode wereldwijd bekend geworden. Het uitzonderlijke werk van Sergio Leone mag overigens ook niet onvermeld blijven. De andere aanrader van deze week, Matterhorn, is overigens vernoemd naar een berg die gedeeltelijk in Italië ligt.
Reality
In 2008 vergaarde Matteo Garrone grote faam met de onorthodoxe maffiafilm Gomorra, gebaseerd op het boek van Roberto Saviano. Waar regisseurs als Martin Scorsese en Francis Ford Coppola vele jaren lang maffiafilms bleven maken, heeft Garrone ervoor gekozen om met zijn nieuwe film een heel andere kant op te gaan. Met Reality wekt hij het Italiaanse comedygenre weer tot leven, aldus de Italiaanse media. Feit is dat deze stap hem tot nu toe geen windeieren heeft gelegd; Garrone won voor Reality de Grand Prix (de juryprijs) in Cannes. De film gaat over Luciano (Aniello Arena) die zich op aandringen van zijn kinderen voor de Italiaanse Big Brother opgeeft. Al snel wordt hij paranoïde en voelt hij zich ook in het echte leven bespied.
Io e te
De tijd dat Bernardo Bertolucci films van epische omvang als Novecento en The Last Emperor maakte, ligt ver achter hem. Tegenwoordig is de schaal waarop hij opereert een stuk kleiner. Io e te speelt zich bijvoorbeeld voornamelijk in het souterrain van het ouderlijk huis van Lorenzo (Jacopo Olmo Antinori)af. Hij is een introverte, jonge puber die zich daar verschuilt, omdat hij niet met school op skikamp wil. Dan komt zijn oudere, verslaafde halfzus Olivia (Tea Falco)zich daar ook verschuilen. De eerste film van Bertolucci in bijna tien jaar was al te zien op het IFFR dit jaar, waar de inmiddels aan een rolstoel gebonden regisseur ook zijn opwachting maakte.
Matterhorn
Dit is ook een mooie carrièrestap: een van de leden van de het succesvolle cabarettrio De Vliegende Panters, Diederik Ebbinge, debuteerde dit jaar met zijn eerste lange speelfilm op het IFFR. En hoe, de ontvangst van Matterhorn is meer dan goed te noemen. Hij wordt al vergeleken met een van mijn favoriete Nederlandse regisseurs, Alex van Warmerdam. Dat laatste komt door de absurdistische, tragikomische stijl van zijn film. Fred is een eenzame man die na de dood van zijn vrouw een wel heel verstild en teruggetrokken leven lijdt. Dan verschijnt de zwervende Theo, die Fred zowaar bij hem laat intrekken. De intentie van Fred lijkt het verkrijgen van een nieuw doel in zijn leven: het opvoeden van Theo. Maar natuurlijk kan net zo goed het tegenovergestelde gebeuren.
Van de films van vorige week ben ik No (lees de recensie hier) gaan zien. Deze week ga ik een poging wagen om Reality te zien. Mocht jij een van de aanraders zien, laat dan hieronder weten wat je ervan vond.
