Recensie: Call Girl
19 augustus 2013, 17:03 | Jeroen
Je hebt van die films die tè naar zijn om te blijven kijken. Irréversible is er zo een, The Killer Inside Me is er nog zo een. Call Girl is minder expliciet, maar zo pijnlijk om te zien. Je weet gewoon dat dit soort mensen bestaan, naast dat het een waargebeurd verhaal is. Mensen die gebruik maken van de zwakheden van anderen als roofdieren.
Stockholm, 1976. Enkele dagen voor het einde van de verkiezingscampagne ziet het er naar uit dat de sociaaldemocraten voor het eerst sinds decennia niet aan de macht zullen komen. Erger nog voor de machthebbers is dat detective John Sandberg verschillende ministers linkt aan een prostitutienetwerk dat geleid wordt door de machtige en charismatische Dagmar Glans (een glansrol van Penilla August). Zij wint het vertrouwen van jonge meisjes om ze daarna aan te bieden aan zakenlieden, beroemdheden en vooraanstaande politici, waaronder de minister president Olof Palme. Wat voor de 14-jarige Iris begint als een avontuur verandert al snel in een nachtmerrie.
Call Girl is geïnspireerd door een controversiële zaak uit de jaren ’70, waarbij verschillende ministers, politici en gevestigde namen uit de regering van minister president Olof Palme, waaronder minister van justitie Lennart Geijer, door dagblad Dagens Myheter genoemd werden als regelmatige bezoekers van een luxe bordeel met jonge meisjes. Het is een van de grootste politieke schandalen uit de Scandinavische geschiedenis en dreigde de Zweedse regering ten val te brengen.
Rondom de release van de film in Zweden brak de nodige commotie uit. De minister president uit de film zou wel erg verwijzen naar de sociaal democratische premier Olof Palme, die in 1986 op straat werd doorgeschoten en waarvan de moord nooit is opgelost.
Scenarioschrijfster Marietta von Hausswolff von Baumgarten benadrukte dat het hele verhaal fictie is en niet gebaseerd op bestaande karakters. De film schetst een vernietigend beeld van een land dat dronken lijkt van consumptie en een politieke klasse die zo overtuigd is van haar recht op macht dat het niet langer het verschil kan zien tussen beleid en eigenbelang.
Door de verknipte manier van het verhaal vertellen is het soms lastig te volgen. Het wordt niet duidelijk hoe groot het schandaal is of hoezeer de dames lijden. Je wacht op een grote climax, maar wanneer die dan uiteindelijk komt zijn ze mij allang kwijt. Er wordt geen keuze gemaakt tussen een persoonlijk drama of een groot schandaal. Beide werkt in deze film voor mij niet.
Vanaf 27 augustus verkrijgbaar op DVD.
