Recensie: Red Snapper @ Bird

30 januari 2012, 21:49 | Jeroen

Het is dinsdagavond kwart voor acht en ik zit met een koffie verkeerd aan de bar van de Rotterdamse jazzclub Bird, sinds september gehuisvest onder enkele van de Hofboogjes. De tent zit redelijk vol met eters maar van concertpubliek ontbreekt nog elk spoor, en dat terwijl Red Snapper, mijn breakbeat annex acidjazz helden die eind vorige eeuw furore maakte met spetterende liveshows, over een krap half uurtje zullen beginnen. De meisjes die de grote deur naar de concertruimte bewaken, schuifelen schijnbaar zenuwachtig van de ene op de andere bips.

Wanneer het fiat gegeven is betreed ik voor de eerste keer het knusse zaaltje va n Bird dat verstopt blijkt te liggen achter de grote harmonicadeuren. Wanneer de bandleden (goh, wat zijn ze ouder geworden) met zo’n half uurtje vertraging het podium betreden is de zaal gelukkig flink gevuld. Ik moet eerlijk bekennen dat ik mijn helden van toen al een aantal jaar uit het oog verloren ben en de setlist, die de vier muzikanten met veel enthousiasme afspelen, mij dus grotendeels onbekend in de oren klinkt. Desalniettemin vlamt mijn oude liefde, ondanks een valse start, snel weer op. Wat echter snel opvalt is dat het aandeel elektronica flink verminderd is. Red Snapper klinkt niet meer als een stel muzikanten die dance maken met doorsnee instrumenten, maar meer als een rock/jazzband, die dansbare muziek maakt.

De drie originele bandleden zijn hun kundigheid niet verloren. Ali Friend bespeelt het publiek met evenveel gemak als zijn contrabas. Ik geloof dat zijn grijns geen seconde van zijn gezicht is verdwenen. Tussen de nummers door kletst Friend wat met het publiek zoals alleen een Brit dat kan. De cheers zijn niet van de lucht. De zwijgzame David Ayers laat daarentegen liever zijn gitaar laat spreken. De motor van de band is en blijft drummer Richard Thair, die soms als een beest de vellen van zijn drumstel aanvalt: strakke drum ‘n bass ritmes zoals je ze zelden door spierkracht voortgebracht hoort worden. Ook saxofonist Tom Challenger blijkt, ondanks zijn bescheiden podium performance, een aanwinst voor het collectief.

Maar ook al klinkt Red Snapper anno 2012 nog steeds als een geoliede machine, toch mist er wat. De show komt niet helemaal uit de verf. Op een tweetal wild stuiterende jongemannen na, blijft het publiek de eerste helft van de show nagenoeg stil staan. Pas na zo’n veertig minuten, behoorlijk wat drankjes en de nodige ‘come-ons’ van Ali Friend verandert het gelukzalig meedeinen van het publiek in iets wat op dansen lijkt. Er worden zelfs enkele handen naar het tunnelgewelf geheven. Helaas blijkt deze euforie van korte duur en bij aanvang van het volgende nummer is de rust weer wedergekeerd.

En dan valt ineens het kwartje. Ik mis de vocalen die de eerste drie albums van de band zo geweldig maakte. Instrumentaal klinkt alles meer dan prima, maar lijkt de boel toch te verzanden in een soort dansbare muzak en verliest het publiek de aandacht. Er wordt nog wel plichtsgetrouw bewogen, maar steeds frequenter wordt de bar opgezocht. Aan het einde van de show blijkt de zaal ook al flink leeggelopen te zijn. Eeuwig zonde. Zeker wanneer ik lees dat de band zo nu en dan wel degelijk met een MC en een zanges optreedt. Ik ga dus zeker op zoek naar een herkansing, al zal dat moeilijk worden omdat de band heeft aangegeven snel weer de studio in te duiken voor een nieuw album. Aan Bird heeft het in ieder geval niet gelegen. Wat een fijne nieuwe venue, een aanwinst voor Rotterdam!