Recensie: The Black Keys in Klokgebouw
3 februari 2012, 12:58 | Jeroen
Woensdagavond 1 februari stonden Patrick Carney en Dan Auerbach, beter bekend als The Black Keys, in een uitverkocht Klokgebouw in Eindhoven. Het voorprogramma werd voorzien door Band of Skulls, maar die hebben we jammer genoeg gemist.
Het Klokgebouw doet qua formaat denken aan de HMH, maar omdat het een oude fabriekshal is ademt het een industriële sfeer uit. We kunnen bij aankomst vrijwel direct doorlopen en ondanks dat overal rijen staan, hoeven we nergens lang te wachten.
De enorme drukte is halverwege de zaal al te merken en er is geen doorkomen meer aan. Het publiek is zowel jong als oud en de sfeer gemoedelijk. Ook op het balkon wordt niemand meer toegelaten, dus nemen we genoegen met een plek halverwege de zaal met redelijk zicht op het podium. Het podium is bij aanvang vrij simpel maar effectief verlicht met een soort van grote ronde studiolampen die regelmatig flitsen, spots op de twee voormannen en tl-buizen zigzaggend rondom het podium.
The Black Keys trappen af, na redelijk luid applaus, met ‘Howling For You’. Ze worden daarbij ondersteund door bassist Gus Seyffert en toetsenist/gitarist John Wood. Ondanks dat een een beetje gruizig geluid de band niet vreemd is, is het geluid in het Klokgebouw wel heel erg schel, alleen de zang van Auerbach komt goed over. De band start vol overtuiging en het tempo is hoog. Direct erna wordt ‘Next Girl’ ingezet, de vocalen worden losser over de muziek heen gezongen, wat wel funky klikt. Drummer Patrick is ondertussen zijn bril alweer verloren die hij, zo vertelde hij ons een paar jaar geleden, alleen nodig heeft om op het podium zijn drumstel te vinden. Gitarist/zanger Dan stelt Patrick voor en die begint keihard op zijn trom te slaan en even later volgt de herkenbare gitaarriff van het eerste nummer van het recent verschenen “El Camino”: wordt gespeeld in de vorm van ‘Run Right Back’. Ook nu is het geluid nog erg schel.. Het lijkt er nu op dat het geluid al wat beter klinkt tijdens ‘Strange Times’ en ‘Dead and Gone’ (of wij raken ondertussen gewend aan het slechte geluid). Nummers die net iets rustiger zijn in vergelijking met de drie knallende openers.
Gold beer ceiling
Het publiek reageert tot nu toe nog niet heel enthousiast, maar bij de eerste tonen van ‘Gold on the Ceiling’ vliegt de eerste goud-gele rakker over de hoofden van het publiek en gaan er steeds meer handjes in de lucht. De band vervolgt de set door even met zijn tweeën een aantal nummers te spelen. De extra muzikanten zijn een leuke toevoeging, maar ook met alleen drums, gitaar en zang weten de twee heren een enorme bak rock ‘n roll de zaal in te knallen.
De band speelt bevlogen en de nummers worden live met meer intensiteit gebracht. Zo heeft ‘ Girl Is On My Mind’ een iets langere intro en volgt tegen het einde een stevige jam. De twee overleggen vervolgens en spelen ‘I’ll Be Your Man’ en ‘Your Touch’. Twee nummers waar bovengetekende erg blij mee is om te horen, en dat achter elkaar! ‘Your Touch’ krijgt een korte break in het midden, die bijna fout gaat (Auerbach speelt even door), maar het publiek reageert enthousiast met een luid gejuich en applaus. Carney drumt vervolgens zo hard dat je vreest dat hij zijn drumkit omver ramt.
Een absoluut hoogtepunt van de eerste set is ‘Little Black Submarines’, het nummer van het nog geen twee maanden oude album, start als een ballad en werd luidkeels meegezongen. Als halverwege de tempowisseling inzet is het feest compleet in het Klokgebouw. De eerste set wordt spetterend afgesloten met ‘Tighten Up’ en de laatste single ‘Lonely Boy’. Een groot deel van de set bestond uit nummers van de laatste twee albums, maar gelukkig kwam er ook nog wat ouder werk voorbij.
Toegift
Na best een lange afwezigheid komt de groep terug op het podium en zegt Dan: “Exiting! Weve never done an encore before!” ‘Everlasing Light’ start en een enorme discobol weerkaatst geel licht de zaal in en blauw en groen licht op het podium. Het nummer wordt flink aangedikt en start met zachte zang, een laagje orgel, wordt gelaagd met drums, opbouwend, herhalend en tot een knallend einde gebracht. Vervolgens verschijnt er heel groot ‘The Black Keys’ met verlichte letters boven het podium tijdens het allerlaatste nummer van de avond: ‘She’s Long Gone’. Duizenden telefoons en camera’s verschijnen boven de aanwezigen, die een herkenbaar beeld willen vastleggen, of om de thuisblijvers via social media te narren “wij waren erbij”.
De band heeft een enorme opmars gemaakt de laatste jaren. Het mag gezegd worden, de band is het podiacircuit aardig ontgroeid en zal deze zomer de grotere festivalweides (kunnen) bedienen en terecht!
Foto’s © Ralph Schmeets
