Recensie: De Avonduren @ Het Paard
12 februari 2012, 17:00 | Jeroen
Als een buitenechtelijk kind van Roald Dahl en Herbie Hancock, zo kan je Kapabel, het nieuwste renpaard uit de Kytopia-stallen, misschien wel het beste omschrijven (zonder al te lang stil te staan bij enige biologische dan wel ethische complicaties, die de verwekking van zo’n muzikale liefdesbaby zou veroorzaken). De band rondom MC Abel Aelvoet mocht vrijdagavond haar clubtour aftrappen in de knusse kleine zaal van het Paard van Troje in Den Haag. Het podiumpje staat volgepropt met een indrukwekkende verzameling aan instrumenten. Je gaat je afvragen hoe de bandleden zich er nog tussen moeten wringen.
De zaal druppelt langzaam vol, al gaat het door de kou wat moeizaam. Ondanks het feit dat het een no-risk-optreden betreft, verkoopt de show helaas niet uit. Desalniettemin is de zaal redelijk gevuld en staat het publiek na wat aandringen van Abel met de snufferd bovenop de muzikanten. Het publiek is gemêleerd: studentikoze corpsballen, hipstermeisjes en jazzy babyboomers, iedereen lijkt nieuwsgierig naar de muzikaal verhalende kunsten van Kapabel. Er lijken relatief veel vrouwen in de zaal aanwezig te zijn en weinig echt hiphoppubliek (wat dat ook moge zijn), maar die laatste groep zal wel afgeschrokken zijn door de harde kritieken die 3voor12 uitte na het optreden van de band op Eurosonic Noorderslag.
Al vrij snel na het begin van de show blijkt maar weer eens de virtuositeit van de bandleden, die eerder al met Kyteman’s Hiphop Orkest furore maakten. Zij rollen het funky en jazzy papyrus uit waarop Abel zijn fantasierijke verhalen kan schrijven.
De fabels, sprookjes en parabels spreken meteen tot de verbeelding en de onderliggende boodschap is soms vrolijk, maar dikwijls donker en gruwelijk. De Gebroeders Grimm zouden trots zijn. Het knappe van het optreden van de MC is dat hij de zaal tot drie keer toe muisstil krijgt. Slechts het ronken van de koeling onder de bar verstoord haast de rijmelarij van de woordenkunstenaar. Deze verhalen vol van (al dan niet vervlogen) idealen vormen de hoogtepunten van de avond.
Ook single Sjakie Schildpad en de Kreupele Haas doet het goed bij het publiek, evenals het epische Lilisam, over een kleine samurai-strijder (maar 1 meter groot): mijn persoonlijke favoriet. Tijdens dit nummer gaat percussionist Frank Wienk volledig los. Er worden Oosterse snaarinstrumenten betokkeld, er wordt een reusachtig drum aangevallen met drumstokjes zo groot als boomstammen en er is natuurlijk een gong. Machtig!
 |
 |
Na driekwart van de show lijkt de aandacht van de aanwezigen echter te verslappen. Er stijgt wat geroezemoes op uit het eerst zo stille publiek en het barpersoneel krijgt het steeds drukker. MC Abel toont zich op dat moment een ware dirigent, pikt deze vibe meteen op en maant zijn muzikanten met een handgebaar tot wat meer pit. Zonder aarzelen zet de band het uptempo nummer De GHR in, waarmee het publiek weer wakker geschud wordt. Een slimme zet, maar hij heeft in Colin ‘Kyteman’ Benders dan ook een goede leermeester gehad.
Uit dit voorval blijkt echter wel het gevaar van een optreden van Kapabel. De show is bij vlagen meer theater dan muziek. De teksten zetten aan tot denken en je wil meteen even met je buurman filosoferen over de zojuist zo dope gedropte stelling. Bovendien blijkt clubpubliek toch van een ander soort dan theaterpubliek.
Na afloop erkende de muzikanten in een persoonlijk gesprekje deze spagaat en vertelden dat er ook al variaties op bepaalde nummers klaarliggen, die geschikter zijn voor een clubshow, maar dat tijdens deze eerste show alle nummers in hun originele uitvoering zijn gespeeld. Veel hoeft er echter niet getweakt te worden. Muzikaal vakmanschap en jongensachtig plezier strijden de hele show om de pollpositie, maar aan de finishlijn blijkt het publiek de winnaar van de avond te zijn. Als we dan tijdens de toegift ook nog verrast worden met het kleine liedje Dood, waarbij Abel zijn ‘buurman op bandoneon’ introduceert, is het plaatje af.
Tot slot moet me nog wel van het hart dat ik het eeuwig zonde vind dat er bij het album geen boekwerkje met lyrics zit. Bij een act waarbij het zo om de verhalen draait, is dit een must en ik denk dat elke fan hier ook voor betalen wil. Ook het ontbreken van vinyl en het kleine aantal exemplaren van het prachtig vormgegeven begeleidende verhalenbundeltje is erg jammer en lijkt me een gemiste kans tijdens zo’n eerste show. Want je weet toch hoe dat gaat met die sprookjes en fabels: van mond tot mond.
© Foto’s Jorgen van de Burgt
