Recensie: Jonathan Jeremiah in 't Paard
16 maart 2012, 12:52 | Jeroen
Jonathan Jeremiah trekt een heel divers publiek. Zoals het Paard het zelf omschreef: Je moeder, maar ook je kritische, top-40 hits hekelende, maar muziekliefhebbende buurman. Daar kunnen we aan toe voegen: veel, heel veel tienermeisjes en opmerkelijk veel 30+ers in overhemden en kekke jasjes. Voor de derde keer op rij weet de soulvolle Brit Het Paard van Troje tot de nok te vullen en al snel blijkt waarom.
Het concert start met een intro die oosters klinkt en moeiteloos overgaat het eerste nummer van zijn album A Solitairy Man: If Only You. Het nummer wordt flink jazzy, maar uptempo in een geïmproviseerde jam beëindigd. Een hoopvol begin! Bij See (It Doesn’t Bother Me) speelt het koper, in de vorm van een trombone, een glansrijke hoofdrol. Het concert is begonnen en de band staat uiterst ontspannen en met veel plezier te spelen.
Een flauw verhaaltje over foto’s van de bandleden op de zijkanten van de eerste officiële toerbus wordt snel onderbroken voor de hit Hapiness, dat de zaal direct enthousiast meezingt. Dat weet hij vervolgens zo uit te bouwen dat de band alleen nog maar het tempo vanaf het podium aan hoeft te geven, het publiek zingt de tekst verder. De trombone solo die volgt wordt ondersteund door de andere muzikanten en Jeremiah vraagt het publiek ook nog even het ritme mee te klappen. Iets dat aardig gebeurd, de sfeer zit er na slechts drie nummers al goed in.
Even later, tijdens All The Man I’ll Ever Be kom ik tot de conclusie dat er eigenlijks lastig iets negatiefs valt op te merken aan het optreden. Leuke presentatie, perfecte zang en sterke begeleiding. Mogelijk zit daar mijn probleem. Hij is zo likeable.. Een perfecte schoonzoon die ook nog eens soulvolle, authentiek mooie nummers ten gehore brengt, maar die wel telkens weer erg zoetgevooisd en een net iets te tam zijn. Mijn voorkeur gaat uit naar toch wat meer vuig gitaarwerk en een opzwepend tempo, desondanks wordt ik helemaal meegezogen in het oprechte enthousiasme en de goede muziek van Jeremiah en zijn band.
Na zijn eerste eerdergenoemde wat flauwe grapje weet Jeremiah vervolgens wel bij bijna iedere nummer iets leuks te vertellen en gaat uiterst spontaan om met het publiek. Dat hem bijvoorbeeld een briefje met een verzoek toereikt voor het nummer Lost, waarmee hij nog een paar keer op komische wijze de draak steekt. Deze avond, het eerste optreden van zijn tour, maakt een dwarsfluit zijn première in het optreden, zo kondigt Jeremiah aan. “No pressure,” grapt hij naar de muzikant naast hem. Hij vraagt niet te juichen vanwege het delicate liedje, maar krijgt alsnog even later een enorm applaus op het moment dat de eerste tonen gevloten worden.
Het enige minpuntje van de avond was, voor mij persoonlijk dan, de uiterst slepende uitvoering van A Solitairy Man. Hoewel het optreden tot nu toe vrij identiek aan het album klonk is dit uitstapje op zich wel gewaagd en niet risicoloos, jammer want de originele uitvoering van het nummer past veel beter.
Aangezien het debuutalbum van deze gezellige Brit nog geen 40 minuten klokt, mogen er wat extra nummers verwacht worden. Wat ook gebeurd in een flink aantal nieuwe nummers (die net zo goed aanslaan als het reeds uitgebrachte materiaal), een cover van Massive Attack in de vorm van Protection (als eerste nummer van de toegift) en een b-kantje.
Het publiek is gelukkig tijdens de rustige nummers overwegend stil, wat niet altijd het geval is bij concerten. De zanger en zijn band genieten zichtbaar van de interactie met het publiek en elkaar. En het aanwezige publiek in Den Haag is deze avond (wederom) getrakteerd op een heel sterk optreden.
Fotografie: Motjekèke © 2012
