Recensie: M83 in de Paradiso
23 juni 2012, 16:00 | Jeroen
Donderdagavond de 21e juni stond de uit Antibes, Frankrijk afkomstige band M83 op het podium in de mooiste poptempel van Nederland, iets dat ook Anthony Gonzalez, het brein achter de band tijdens het optreden opmerkte en uitsprak.
Het zag er een tijd lang niet naar uit, maar enkele dagen voor het optreden verkocht de paradiso alsnog alle beschikbare kaarten. Het voorspelde noodweer voor die avond bleef uit, maar de mensen die op de valreep binnen kwamen waaien waren wel met een riant portie hemelwater besprenkeld.
Stipt om 20:45 uur begint de intro te lopen en verschijnt er een ruimtewezen op het podium, dat ook al eerder op CD hoesjes en t-shirts prijkte. Even later betreden de vier multi-instrumentalisten het podium. Doffe drumslagen klinken als paukenstokken op lege vaten die een heel groots geluid afgeven. Daar overheen galmen meerdere lagen synths en een net zo galmende vrouwelijke zang. Voor enkele stukken is er sprake van samenzang, waarbij iedereen op het podium, met uitzondering van drummer Loïc Maurin, een bijdrage levert.
De backdrop achter het podium maakt de achtergrond als een sterrenhemel, met er voor drie ruitvormige rekken voorzien van honderden LED’s. Het geeft het podium een dromerige uitstraling, maar de muziek is alles behalve om bij in slaap te vallen.
De drums worden regelmatig ondersteund met samples en de muziek die te horen is grijpt deels terug naar de synthpop van de jaren 80’s, met het ruimtelijke van trance en een flinke injectie Daft Punk. De muzikale intermezzo´s doen vaak denken aan een kort live house optreden, met stevige climaxen gevolg door goed getimede breaks, waarbij het publiek telkens weer de kans krijgt zich te laten horen en dat naarmate het optreden voordert steeds massaler en luider doet.
Op het podium staan multi-talenten, zo is de voorziet Yann Gonzalez, tevens de broer van Anthony, het geheel van gitaar, bass, toetsen, drum pads en tweede stem. Daarbij is het broertje een echt podiumbeest, met bijzondere danspasjes die doen denken aan een kruising van Talking Heads’ David Byrne en Michael’s moonwalk. Aan de andere kant van het podium staat Morgan Kibby, een aantrekkelijke zangeres / toetseniste in uitdagende jurk met een decolleté bijna tot haar navel. In totaal spelen de drie mensen vooraan het podium alle drie toetsen, twee spelen gitaar, samplers en drumpads en broer Yann bespeelt soms de basgitaar. Daarnaast staat Anthony achter een ondefinieerbare bak met apparatuur en kabels die qua uiterlijk doet denken aan een oude telefooncentrale.
Het hele optreden is de muziek en zang heel zuiver. Ik had de verwachting dat de vooral verhalende zang van Anthony Gonzalez moest verbloemen dat hij eigenlijk niet zo goed kan zingen, maar ook zijn uithalen zijn zuiver. Alleen wordt enkele keren met de hoge tonen van de synths, gelijktijdig met veel aanslagen op high hats en de opera achtige zang van Morgan Kibby het geluid overstuurd.
Laat je niet misleiden door de rust die op de albums veel te horen is, live zet M83 een optreden neer dat vergelijkbaar is qua explosiviteit, tempo en dansbaarheid als landgenoten van Justice of Daft Punk. Alleen wordt er een meer conventionele aanpak gehanteerd qua instrumentarium.
Tijdens het nummer Steve McQueen is er voor het eerst een rust moment in de set ontstaat een massaal op de beat meedeinende menigte. Het tempo zakt nog iets verder in tijdens Wait, met een kopstem gezongen die aan Bon Iver doet denken. Het nummer wordt groots afgesloten met een leuk opgeroepen publieksparticipatie tijdens het bombastische einde.
Alleen al de eerste klanken van Midnight City tegen het einde van de set zorgen voor een enorme reactie vanuit het publiek, het publiek vooraan gaat spontaan in spring modus en de rest begint het ritme mee te klappen. Ineens staat er tegen het einde van het nummer een vijfde muzikant op het podium sax te spelen, een hele leuke verassing en soulvolle toevoeging.
Een uur na aanvang, na een vrij korte break zijn ze alweer terug voor de encore. A Guitar and a Heart wordt net als veel voorgaande nummers afgesloten met een vette instrumentale outro en met wederom de frontman op z’n knieën terwijl hij zijn gitaar bespeelt. Het tweede nummer Skin of the Night is best rustig, ingetogen en met een lager tempo en daardoor niet bepaald dansbaar, maar wel intens. Een te verwachten opbouw naar explosieve afsluiting. Deze komt inderdaad en begint met gortdroge house beat, geklap in de zaal, gevolgd door high hats en een bassist die op de drumkit klimt. De gerekte instrumentale start van Couleurs is minutenlang, met huilende gitaar en massaal dansende, zelfs springende toeschouwers. Tegen het einde roept Anthony dankbaar het publiek om een reactie Amsterdam? Amsterdam! AMSTERDAM!! Een memorabel slotakkoord volgt en het podium wordt na een reeks high fives verlaten.
Fotografie: © Wouter Romeijnders
