Recensie: deBeschaving 2012
7 juli 2012, 13:38 | Jeroen
Zaterdag 30 juni was het festival deBeschaving in de Botanische Tuinen, Utrecht. Met 5 podia en meer dan 60 acts was festival deBeschaving een unieke belevenis met veel muziek, theater, kunts, medische weetjes en wetenschappelijke experimenten.
Er is voorafgaand van het festival wat te doen geweest over de prijs van de kaartjes. Of dit van invloed op geweest op de programmering is ons onbekend, maar dit jaar staan er wat minder grote namen op de affiche. De zon schijnt echter volop dit jaar en dat is wel eens anders geweest. Bij het binnenkomen passeren we als eerste het podium deBekroning waar Rafts on Rafts speelt. We beslissen direct dat wij nog niet in de stemming zijn voor deze luid spelende band en gaan eerst even het terrein verkennen. Na wat straattheater, DIY kunst en andere kleine podia en stands bekeken te hebben arriveren we bij het podium deBevlieging.
Op het podium deBevlieging speelt de uit Oxford afkomstige band Jonquil. Hier worden we eerst even rustig opgewarmd voor de festivaldag die gaat komen. Op het zonovergoten grasveld is een grote groep mensen neergestreken en geniet zittend van de muziek, wat te drinken en eten. De muziek klinkt als een wat meer ritmische versie van Keane, met diepe zang als van Doves. De zanger lijkt trouwens erg op Guy Harvey van Elbow. Een gezellig indie rock geluid, met welkome toevoeging van samples en een trompettist. De erg rustgevende zang wordt lekker afgewisseld met opgewekte toetsenpartijen. Een aangename start van de dag!
Op het hoofdpodium De Bekroning troffen wij na deze aangename start de band Vadoinmessico. Deze pan-Europese samenwerking van Twee Italianen, een Mexicaan, een Brit en een Oostenrijker is een relaxed vervolg van de dag. Het publiek klapt lekker mee en de banjo en het orgel die regelmatig de band versterken maakt het geheel lekker Folky, iets dat goed bij het Festival past. Vooral het nummer Archeaologie of the Future illustreert het ‘Happy’ gevoel dat de band ons geeft.
Bij de deBestuiving bespreekt hoogleraar aan de Universiteit van Leiden, TV presentator en schrijver Bas Haring het nieuws van de afgelopen dagen onder de noemer Vers Van De Pers. Onderwerpen die passeren zijn bijvoorbeeld dat Andre Kuiper zich niet zo ver van de aarde bevind als het plaatje in de Volkskrant doet vermoeden. Andere onderwerpen die Haring toetst aan zijn wetenschappelijke visie en nieuwsgierigheid zijn duurzaamheid in combinatie met kleinschaligheid, naar aanleiding van een artikel over de veelbesproken plofkip en dat deze eigenlijk tegenstrijdig zijn, ondanks dat dit niet zo lijkt. Ook de hoeveelheid plastic soep in de Stille Oceaan wordt gerelativeerd. Om als soep aangemerkt te worden is 1 gram plastic per kubieke meter water voldoende, terwijl de indruk die bij de meesten leeft dat het een ondoordringbare, zwaar vervuilde, enorme hoeveelheid plastic ergens in de Stille Oceaan betreft. Haring geeft aan dat het probleem niet onderschat moet worden, maar dat wat gedefinieerd is en onze perceptie hiervan wel wat nuance kan gebruiken. Zo worden ook Obama-care en de individuele grondrechtelijke keuzevrijheid in de VS, waarom we wel of niet naar school moeten, de stelling werken moet tot 67, het Majorana-deeltje (dat geen deeltje is, maar een wolk) besproken. Haring roept op niet blindelings alle beweringen en meningen te accepteren, maar juist om zelf ook eens op onderzoek uit te gaan, reken wat na, zoek iets op!
Even verderop speelt op het deBevlieging podium Einar Stray breekbare, sfeervolle singer/songwriter muziek, ondersteunt door een vierkoppige band met drums, cello, viool en bas. De Noorse Einar zit zelf achter de toetsen. De violiste voorziet, de met vlagen op Damien Rice lijkende bombast, van tweede stem en soms zingen ook de bassist en celliste ook mee om de meerstemmige stukken extra kracht bij te zetten. De muziek is voorzien van jazzy uptempo drums, die af en toe aan nummers van Novastar doen denken, met een extra melancholisch randje dankzij de strijkers. Bij het derde nummer is er een wissel van instrumentarium, Einar speelt verder op gitaar en de celliste neemt zijn plek in achter de toetsen. De muziek klinkt lekker, maar ik mis scherpe gitaarlijnen of iets puntigs, iets dat wel met enige regelmaat wel aardig wordt gecompenseerd door felle vioolpartijen. Mooie pakkende stukken worden even later weer door Einar gespeeld achter de piano, maar de meerstemmige zang van de band roept weinig emotie op. Ook niet als Einar bijvalt.
De jonge band Zulu Winter, opgericht in 2011 timmert aan de weg. Het nummer We should be Swimming herken ik van de videoclip die ik dagelijks op TV zie. Het nummer is gelijk ook het hoogtepunt van de set. Het zit allemaal best strak in elkaar, maar het is duidelijk te merken dat de band nog de ‘stage presence’ mist om iedereen (en dus ook ons) enthousiast te krijgen. Dit is overigens te merken aan lead zanger Will Daunt, hij kan maar niet begrijpen dat het publiek er zo saai bijstaat wanneer hij tevergeefs pogingen doet iedereen mee te laten klappen en zingen. Blijven timmeren Will!
We komen 10 minuten na aanvang van het optreden van Bombay Show Pig weer terug bij De Bekroning, dit maal is het al een stuk drukker dan eerder op de dag. De rock die het tweetal voortbrengt doet sterk denken aan een mildere versie van Blood Red Shoes en The Ting Tings. Het tempo en instrumentarium is identiek, maar met een flinke galm op de zang ontstaat er een ruimtelijk en wat zachter geluid. De muzikale intermezzo’s knallen behoorlijk vel en de publieksreactie laat ook merken dat deze Haagse sound ook in Utrecht goed landt. Echter is het wel zo dat de muziek de zang wel erg overstemt, waardoor je mogelijk pakkende teksten niet hoort en een nummer zoals van eerder genoemde bands (als That’s Not My Name of Don’t Ask) mist in de set. Als de rock en het tempo wat afneemt, doet de aandacht van het publiek dat ook en zie je dat mensen hun gesprek van voor het optreden weer oppakken. De muziek wordt erg gaaf aangedikt door eigen riffs te samplen. Ondanks het op papier aanstekelijke recept van deze band, overtuigt dit optreden voor de tweede keer niet echt. Muzikaal is het dik op orde, maar vooral de zangpartijen en herkenbaarheid van de refreinen schieten tekort, iets dat wellicht vanaf de mixtafel kan worden gecompenseerd?
Mala Vita staat garant voor een stevig potje huppelen op de Ska beats, maar ook voor zwoele Zuid-Europese ballads ter afwisseling. Zo ook vandaag op het podium deBekroning. Het publiek herkend de nummers en host lekker mee. De tent wordt gedurende het optreden steeds voller en dat is te danken aan de vrolijke sfeer die de band creëert. De dames om ons heen laten de heupen zwoel van links naar rechts swingen om vervolgens springend de planken van de tent te doen kraken! Vooral het afsluitende nummer dat doet denken aan Rage Against the Machine laat het publiek massaal op en neer springen en joelen. De heren luiden het avond programma van De Beschaving op gepaste wijze in.
Henzel & Disco Nova voorzien ondertussen bij deBeleving het toegestroomde publiek van pompende diepe beats met live zang, veel bliepjes en synths. Hier is wederom een flinke aanloop van passerend publiek dat wel even blijft staan dansen bij tentje langs de waterkant.
Mogelijk de leukste bandnaam van het affiche is de indierockband uit de Schotse stad Glasgow We Were Promised Jetpacks op het podium deBevlieging. De band laat er geen twijfel over bestaan: hier wordt je een flinke portie rock voorgeschoteld. Tijdens de rustige momenten doet de muziek denken aan The Cure of Editors, maar vervolgens neemt de intensiteit flink toe en en doen de gitaren en de flinke drumsalvo’s hun werk. De muzikale intermezzo’s zijn opzwepend en de zang die het inluidt zuiver en oprecht. De muziek heeft een bepaalde luchtigheid, maar is desondanks behoorlijk rock georiënteerd. Het is aardig, maar weet geen massaal oorgasme te veroorzaken, vooral de presentatie van de band en de interactie met het publiek zijn voor verbetering vatbaar.
Op het podium deBekroning dan ook daadwerkelijk de bekroning van mijn dag: Vintage Trouble. We zitten nog even buiten de tent een biertje te drinken wanneer als intro een echt Rock ‘n Roll nummer klinkt. Dan klinkt de stem van zanger Ty Taylor. WAUW! We haasten ons naar het podium. De band gaat gelijk los, zweept het publiek op en het werkt! Zoals alleen Amerikanen dat kunnen… Nou ja, op een goede manier dan uiteraard. Een mix van Soul, Rhythm and Blues en Rock ‘n Roll komt op ons af en zanger Taylor doet denken aan James Brown in zijn beste dagen. Soms lijkt het wel een Gospel kerk waarin we terecht zijn gekomen. Taylor verteld dat zijn vader en moeder op een Barn-dance elkaar hebben ontmoet en dat het volgende nummer zijn vader weleens voor zijn moeder had kunnen zingen. Hij voegt er gelijk aan toe dat zijn vader zich in zijn graf zou omdraaien als hij hoort wat voor muziek zijn zoon maakt. Het nummer dat volgt is ontroerend en tegelijk inspirerend, juist door zijn woorden vooraf. De huilende gitaren en de Nananananana’s van band en publiek maken het optreden een ware show. Tegen het eind van de set springt Taylor in het publiek en zingt verder: “This is a Messsaaaaaaaggggeeeeee”, “Yeaaaaaahhhhhhhhhhh”. Wat een stem! Hij maant iedereen om op de grond plaats te nemen en we gehoorzamen. Langzaam voert hij het tempo op tot we allemaal opspringen en met Ty mee springen en gillen. Wat een onverwacht lekker optreden, dank Vintage Trouble!
En dan nu de band die al maanden lang op allerlei affiches prijkt, maar ik steeds heb gemist op eerdere festivals: Alt-J. De band speelt een ritmische, melodieuze set. De band oogt rustig en ziet geen noodzaak voor grootse gebaren. Mooie, open gitaarstukken voorzien van uitermate onderscheidende zang, afwijkende percussie, diepe baslijnen en op zijn tijd een bevlogen stuk. Maar overwegend leunt Alt-J op zijn originaliteit. Zoeken naar vergelijkingen is tevergeefs, maar de hype is wel terecht. De band heeft een verrassend sterk debuutalbum An Awesome Wave opgeleverd met prachtige nummers als Dissolve Me en Breezeblocks, die live ook nog eens heel goed uit de verf komen. Ga dit zien!
Rond 21 uur komt een bui over het terrein heen en loopt de enige overdekte tent deBekroning (naast het kleine tentje van deBeleving) helemaal vol. Een mazzeltje voor de gezellige maar weinig bijzondere Will & the People. Het bandje dat door het nummer Lion in the Morning Sun in Nederland doorbrak brengt een Raggae sound met zanger Will (ja duidelijk…) als exponent in zijn rasta outfit en vissershoedje, erg relaxed maaaan. De set is weinig inspirerend, maar dat pretendeert de band ook niet. Ze willen duidelijk genieten van het leven en lekker muziek maken. De nummers zitten vol hop momenten met veel ritme wisselingen, waardoor het vaak rommelig klinkt. Het publiek maakt dit niet uit want het kan zich al hoppend droog dansen. Wanneer Will begint over “Utrecht is the best city I’ve ever seen” en een nummer opdraagt aan de stad wordt het mij wel wat teveel. Maar ja ik sta droog, dus ik blijf staan.
Afsluiter in dezelfde tent zijn Blood Red Shoes. Het duo uit Brighton, Engeland staat altijd garant voor een flink portie gruizige rock. Ondanks dat vanwege de regen een flink aantal mensen zich aan het einde van de dag al richting de uitgang heeft begeven is deBekroning nog afgeladen. Na een vijftal nummers kunnen we niet anders zeggen dan dat de band strak speelt. De interactie van de aantrekkelijke Laura-Mary Carter, die de elektrische gitaar en zang voor haar rekening neemt, erg kil is. Drummer en zanger Steven Ansell spreekt af en toe nog wel een woordje tussen de nummers. Aangezien we deze band de afgelopen jaren al een aantal keer hebben zien spelen besluiten we ons nog even richting een ander podium te begeven.
Volgens het programmaboekje staat bij deBeleving ‘s Nederlands eigen house sjaman Oliver Weiter. De Nederlandse Weiter draait een toegankelijke, naar techno neigende set voor een flinke hoeveelheid mensen die zich onder de beschutting van de tent hebben verzameld, maar ook daarbuiten laten mensen zich door de ondertussen tot miezer afgenomen regen, niet weerhouden om de dag dansend af te sluiten. Iets dat wij ook doen.
Terugkijkend op de dag zijn de absolute hoogtepunten Vintage Trouble en Alt-J en over het geheel genomen was er niets dat ondermaats scoorde. Met uitzondering van de, met twee vingers verticaal schuim, lauw getapte Grolsch biertjes die je bij enkele barren meekreeg. Zodra je daarmee weer terugkwam bij een podium was je biertje al voor 1/3e leeg, beetje jammer. De afwisseling van indie, rock, dance, theater, wetenschap, interessante lezingen, de ontzettend mooie omgeving, ditmaal gedurende het grootste deel van de dag riant voorzien van zonneschijn en uitstekende sfeer maken de 2012 editie van deBeschaving wederom een memorabel event. We sluiten deze recensie af zoals we dat afgelopen editie ook al deden: Volgend jaar weer graag!
Fotografie ©: Wouter Romeijnders & Sander Verheij
