Recensie: Breton in Rotown
20 juli 2012, 09:29 | Jeroen
Woensdag 18 juli, vijftien minuten nadat de band volgens de planning had moeten starten is de vloer van de Rotown redelijk gevuld, maar er is zeker nog plek voor twee keer zo veel mensen. Het publiek is gevarieerd en rond de 30, maar overwegend mannelijk, strak gebroekt, dun gesnord en lang gelokt (oftewel hipsters).
Wie?
Wellicht dat het goed is eerst even een korte introductie op te stellen, aangezien Breton voor de meeste mensen geen bekende naam zal zijn. Vanuit een studio in Zuid-Londen opereert deze jonge band al enkele jaren in de luwte. De multimedia electrorock formatie heeft een DIY aanpak en startte met het maken van films met hun eigen muziek er onder. Dat sloeg goed aan en ze besloten de muziek ook los uit te brengen, wat resulteerde in een reeks EP’s. Ook brachten ze remixen uit van onder andere Tricky, The Temper Trap en Local Natives; niet de minste namen. Afgelopen jaar tekenden ze een platencontract en in april van dit jaar verscheen het debuutalbum Other People’s Problems, opgenomen in de Sundlaugin Studio van Sigur Rós.
Ondanks dat het nergens genoemd wordt is het aannemelijk dat de naam verwijst naar André Breton (1896 – 1966). Een Frans schrijver, dichter en essayist, die wordt gezien als de grondlegger van het surrealisme.
Het optreden
Terwijl de intensiteit van de muziek voor het optreden toeneemt, verschijnt een bewegende projectie van het logo van de band achter het podium. Een stille entree volgt tot iemand van of rond de band om applaus schreeuwt en deze eindelijk, weinig spontaan, alsnog gegeven wordt. Een math rock intro volgt van het nummer 15x, met staccato gitaar en samples, die sterk doet denken aan Foals. Deze maakt al snel plaats voor een flinke beat die doet denken aan Friendly Fires. Twee bands waar Breton zich mee kan meten.
Achter het podium heeft het draaiende logo plaatsgemaakt voor projecties die op het ritme en de wisseling van de muziek veranderen. Gitaarriffs worden live gesampled en herhaald door zanger en gitarist Roman Rappak. Als je met je rug naar het podium zou staan, zou je zeker de eerste nummers denken dat je bij een optreden van Foals bent beland. Puntige, opzwepende gitaarsalvo’s, stevige beats en veel samples van ruimtelijke violen, krakende, aan hip hop herinnerende samples en nog meer beats. De zanger wordt door iedereen behalve de drummer ondersteund in zijn zang, wat nog eens een extra laag aan de toch al flink gelaagde muziek toevoegt.
De actieve ondersteuning van de VJ die de videobeelden samplet en op de muziek mixt is een mooie toevoeging en geeft een indruk van de thema’s van de teksten en waar de band vandaan komt. Het duurt tot het derde nummer Interference tot het gros van het publiek in beweging is gekomen en iemand van de ruimte tussen podium en publiek gebruikt maakt om uitgebreid te gaan dansen. Iets dat de band ook zeker kan waarderen, ze hebben duidelijk zin in een feestje.
Vooral de drums, samples en elektronica maken de muziek bijzonder aanstekelijk, niet dat deze combo nou zo bijzonder is tegenwoordig, maar het leunt sterk op statische, zware samples zoals in de begindagen van de house, gecombineerd met dub- en acidgeluiden en hip hop invloeden. Deze mix zorgt ervoor dat de boys uit Londen, een herkenbaar, maar onderscheidend geluid neerzetten.
De publieksreactie is bij het vierde nummer Edward The Confessor al behoorlijk uitgelaten en het applaus neemt bij ieder nummer toe. Het bij aanvang stugge publiek is nog voordat de set halverwege is om. De band gaat zelf ook op in de muziek en dat werkt opzwepend. Daarbij is ieder nummer dansbaar. Een spraakzame zanger zorgt er ook nog eens voor dat er interactie is met het publiek. De toetsenist/sample-aanstuurder rechts van hem op het podium danst uitgelaten en eigenlijk best grappig. Ook de overige bandleden dansen en bewegen er flink op los, wat een positieve weerklank op het publiek heeft.
You, You, You
Als de set is afgelopen volgt een luid applaus en komt de band eigenlijk direct terug voor een encore. For everybody thats been dancing, you (wijst naar verschillende mensen in het publiek), you, you, the hand guy, wijzend naar iemand die bijna het hele optreden dansend met een hand in de lucht heeft gestaan, this one is for you! Als afsluiter geven ze nog één keer vol gas en zwepen het publiek verder op door ze op te roepen nog meer naar voren te komen met teksten als: The sound is better in the front. Actually everything is better when you are near this guy, wijzend naar degene die al direct bij aanvang van het optreden uitgebreid voor het podium ging dansen. Bij het allerlaatste nummer wordt voor aanvang de geluidsman gevraagd nog even de zware dublijnen flink op te krikken en wordt het optreden in gepaste stijl afgesloten. Om 22:45, ongeveer een uur na aanvang, zit het er op.
Ondanks dat het niet vreselijk origineel is, de zanger veelal tegen schreeuwen aan zingt en niet een enorm bereik heeft, hoor ik dit liever dan 80% van wat er op festivals geprogrammeerd staat. Vooral omdat het opzwepend is, dansbare ritmes heeft en met deze presentatie geheid voor een feestje zorgt. Als deze band weet door te breken en de kans krijgt zichzelf veel live te presenteren, zou het wel eens heel hard kunnen gaan.
Foto’s: © Remy Rond
