Ruud's Singles - Week 31
30 juli 2012, 08:30 | Jeroen
Daar is ‘ie dan. De eerste officiële singles column onder mijn eigen naampje. Toegegeven, ik heb af en toe al mogen oefenen, maar het is toch anders als die vier zo bekende letters in kapitalen boven zo’n verhaal staan.
Maar goed, eigenlijk heb ik weinig te verliezen en dat schept hoop. Als je je eigen ding maar doet, dan is het al origineel genoeg, toch? Dus met klotsende oksels duik ik in het diepe en presenteer ik u de singles van deze week: Purity Ring, De Hoop, Public Enemy, Frietboer, Mark Knight en Delphic.
Purity Ring & Fineshrine
Een purity ring noemen we in het Nederlands een kuisheidsring, niet te verwarren met de gordel uit dezelfde sieradenset. Deze ring wordt symbolisch gedragen door sommige Christenen die hiermee op uiterst hippe wijze willen uitdragen dat zij zich zullen onthouden van seksuele handelingen totdat ze getrouwd zijn… om vervolgen van God los te gaan. Althans dat is mijn heidense veronderstelling. Tot zover het weetje van de week. Wikipedia kan dicht. Het Canadese Purity Ring is een even zo hip indietronica duo dat zich geen ene mallemoer aantrekt van hokjes of genres. Hiphopbeats worden gemixt met dreinende elektronica en afgetopt met vage maar lieflijke zanglijntjes. Hun debuut Shrines is net uit en is één van de meest originele platen van 2012. Prima muziek om de liefde bij te bedrijven, als je het mij vraagt. Oordeel zelf:
De Hoop – Sapjes
Elke zaterdagochtend stem ik trouw af op De Afrekening van Studio Brussel om nog enigszins op de hoogte te blijven van de Belgische muziekscene. Want potverdomme, wat wordt daar lekkere muziek gemaakt! Ik ben groot fan van de de sound die onze Zuiderburen weten voort te brengen, maar kan aan één dingetje maar niet wennen: Vlaamstalige hiphop. Laat een Belgische deerne een tosti ham-kaas bestellen en je kan me opdweilen, laat een Vlaamse MC zijn lines droppen en ik kom over het algemeen, met alle respect natuurlijk, niet meer bij van het lachen. Totdat ik een paar weken geleden op Stubru twee Belgische rapnummers achter elkaar hoorde die me wel bevielen. De eerste was Op Aarde van Safi en Spreej (een remake van het prachtige Space van Absynthe Minded) en het tweede was dit hilarische Sapjes van De Hoop. Even eigenzinnig als onze eigen Jeugd van Tegenwoordig. Geweldige onzin! (En het scheelt natuurlijk dat er gewoon op z’n Hollands gerapt wordt…) Een van mijn zomerhits tot dusver.
Public Enemy – I Shall Not Be Moved
Vroeger was ik hiphop. Ik ademde hiphop, at hiphop en scheet hiphop… met pitjes. Toen kwam dEUS en ontdekte ik de gitaarmuziek. De hiphop is echter nooit helemaal uit mijn leven verdwenen en ik kan zo nu en dan intens genieten van een mopje beats en lyrics. Ik kon mijn vreugde dan ook niet onderdrukken toen ik deze nieuwe single van Public Enemy, mijn grote boze tieneridolen, tegen het lijf liep. Voordat ik op play drukte bad ik op mijn knietjes tot Thor de dondergod (van je trouwens gewoon van alles voor het huwelijk mag doen) dat het niet tegen zou vallen. Dat mijn idolate beeld van deze boze mannen uit New York niet aan diggelen geslagen zou worden. En wat blijkt!? Chuck D spuugt nog steeds als de beste zijn teksten over een pakkend loopje, terwijl Flavor Flay, nog steeds zo gek als een deur, nietszeggende frases in het luchtledige slingert. En zo zie ik ze graag! Het engste van allemaal is dat die gasten geen jaar ouder geworden lijken. Iets met genen waarschijnlijk.
Frietboer – Back Around
Alleen die artiestennaam al: Frietboer. Dan kan het eigenlijk al niet meer verkeerd gaan. Frietboer is het alter ego van beatbakker Thijs van der Bosch, die in muziekland al een behoorlijke naam voor zichzelf heeft opgebouwd, maar bij het gros van de mensen geen belletje doet rinkelen. In 2011 kwam hij met het album (plus docu) Fiks waarop hij samenwerkte met onder andere Pien Feith, Master Surreal en De Gelogeerde Aap (Van Boef en…). Zijn nieuwe album Freemoo, waar dit Back Around van afkomstig is, maakte hij op een schaarse bijdrage van Eigenheimer (geen grap) na, helemaal alleen. Vet hoor! Het mooiste van alles is dat al zijn producties gratis en voor niets via zijn site te downloaden zijn. Gratis patat. Hoe Hollands wil je het krijgen?
Delphic – Good Life
En dan de Olympische Spelen. Je kan er niet omheen deze dagen. Dus wij ook niet. De eerste Nederlands plakken zijn binnen, het Heineken Huis staat de schudden op haar grondvesten en ruikt reeds naar verschraald Hollands bier. De openingsceremonie stond bol van de muziek. Britse muziek. Aan een vijftal oer Britse bands was gevraagd een officieel Olympic Anthem te schrijven. Ook Delphic bleek een van de verrassende gegadigden en maakte spontaan by far het leukste nummer van het stel. Good Life heeft namelijk niet de overdadige bombast van Muse en niet de stoffigheid van Elton John & Pnau. Het is hipper dan het uitgekauwde Chemical Brothers en wat beter te volgen dan de springerigheid van Dizzee Rascal. Het is een speels nummer geworden en welk adjectief past nou beter bij de Olympsiche Spelen dan ‘speels’. Leuk hoor!
Mark Knight – Nothing Matters (Ft. Skin)
Over het algemeen heb ik niet zoveel met techno, house of club. Zo nu en dan komt er echter zo’‘n kek dansnummertje langs dat je beet pakt en niet meer los laat. Nothing Matters is zo’n compositie. Dat de vocalen worden verzorgd door de enige echte Skin van Skunk Anansie, zal hier ook wel aan bijgedragen hebben. Wat kan dat mens heerlijk uithalen. De video is ook om te smullen, maar ik ben dan ook een sucker for post-apocalyptische, big-sister-is-watching-you-achtige films. Waarschijnlijk omdat de opluchting na zulke beklemmende en angstaanjagende indrukken bevrijdend werkt. Na zulke films haal ik altijd wat dieper adem. Gewoon omdat het kan. Na zo’n eerste officiële column eigenlijk ook. Tot volgende week!
