Recensie: Crossing Border - vrijdag
22 november 2012, 09:23 | Jeroen
Deze 16e november was de eerste avond van het Crossing Border festival in Den Haag. Alweer de twintigste editie van het festival in Den Haag en alle kaarten waren verkocht. Wij zagen een aantal optredens:
Here We Go Magic, Crossing Border Den Haag, Nationale Toneel Gebouw
Here We Go Magic is een indierockband uit Brooklyn, New York. Bestaat sinds 2008 en heeft onderhand drie studio albums en twee EP’s uitgebracht. Het laatste album, net een maand oud, A Different Ship is geproduceerd door Radiohead producer Nigel Godrich. Tom York is fan.
Opener Make up your Mind begint rustig en blijft rustig, redelijk nonchalant staan de vier heren een muzikale trip te produceren waar je als publiek in wordt meegezogen. De nummers gaan feilloos in elkaar over en het blijkt dat je ook zonder drugs stoned kan zijn. De band doet zijn naam eer aan. Beide gitaristen die ook nog synthesizer spelen worden door de drums en bas het hele optreden voortgestuwd in deze collectieve trip. Het voelt soms als gekabbel aan, zodat er toch wat publiek ongeduldig wordt en enkele de zaal vroegtijdig verlaten. Het is slechts smaak wat valt te betwisten op een festival, want aan de band ligt het niet. Strakke jams en hypnotiserende vibes zorgen er voor dat je ruim een uur met je ogen gesloten staat om ze weer open te doen na afsluiter How Do I Know en blijkt dat de keiharde festival realiteit van in rijen staan bij de wc, de bar, en de stress dat je jas niet gejat wordt, omdat de garderobe maar slechts plek had voor de eerste 100 jassen weer van dien is. Een heerlijk tussendoortje.
Daughter, Crossing Border Den Haag, Buchanan, Nationale Toneelgebouw
Daughter, een trio uit Londen maakt donkere akoestische folk. Bestaande uit zangeres Elena Tonra, gitarist Igor Haefeli en drummer Remi Aguilella. De band tekende dit jaar bij het Britse indielabel 4AD. Debuutalbum “Smother” zal begin volgend jaar uitkomen.
Een knalvolle Buchanan zaal maakt de verwachtingen hoog. Timide betreedt Elena Tongra de stille zaal. En een wonder geschiet. Een wonder dat zelden tot nooit voorkomt bij een ingetogen optreden in Nederland. Het is Stil.. Dood stil! Gelukkig want bij Daughter is dat noodzakelijk. Elena schrikt er zelfs een beetje van en nerveus vraagt ze het publiek waarom ze zo stil zijn. Slechts wat gegiechel en rumoer komt terug. “Next song is about death”. Tja, daar krijgt je de zaal wel weer stil mee. Haar prachtige stem doet daar weer een schepje boven op. Je kan ook alleen maar ademloos luisteren.
Ook een dik compliment voor de mooie belichting die het optreden iets magisch mee geeft. Slechts enkele lichtbanen die het drietal alleen aanraakt wanneer nodig. Met maar twee EP’s en een debuutalbum nog op komst maakt Daughter nu al een verpletterende indruk. Als Elena eenzaam met akoestische gitaar het publiek de rillingen over de rug speelt kan deze eerste Crossing Boarder avond al niet meer stuk. Zwaar onder de indruk van overweldigend gitaarspel, meeslepende drums en een stem zo puur, heb ik eigenlijk het voornemen nu al naar huis te gaan en het nog eens een stuk of twintig keer te gaan luisteren. Maar ik moet door, met een winterjas onder mijn arm (garderobe nog steeds kansloos) ga ik eens kijken wie dit hier kan overtreffen..
Two Gallants, Crossing Border, Cuatro
Two Gallants was me door meerdere mensen getipt, direkt geluisterd en ik ben nu al fan. De verwachting was dus hoog. Verbaasd over hoe matig de Cuatro gevuld is worden de twee Californische jeugdvrienden op een nog al amateuristische manier aangekondigd. Gelukkig verstond het tweetal daar geen snars van en trekt direct stevig van leer. De opzwepende southern blues/rock/folk sound krijgt de al wat voller druppelende tent in beweging.
De bezeten en passionele manier van drummen van Tyson Vogel trekt de aandacht en een vergelijking met Animal (MuppetShow) is snel gemaakt. Adam Stephans concentreert zich met gesloten ogen op zijn krachtige gitaarspel en zijn emotionele rauwe stemgeluid is live indrukwekkend. Er zit een hoog tempo in de set. Het knalt en beukt flink door en als de hit Steady Rolling langs komt wordt er zelfs uit volle borst hier en daar mee gezongen. Duidelijk zijn er toch nog meer fans in de tent. Tyson neemt ook de tweede stem voor zijn rekening en komt zelfs achter het finaal aan gort geslagen drumstel vandaan om met zijn maatje af te sluiten met een ballade, begeleid door mondharmonica, gitaar en tamboerijn.
Two Gallants is live groter dan wat er in de kleine Cuatro tent plaatsvond. Ik zie toch een hoofd podium Walk The Line Festival of een afsluiter op een Ongetemd feest voor me voor dit duo. Oftewel een afgeladen Paard van Troje met een paar honderd echte fans die de zaal afbreken is wat het verdient. Ik zal weer vooraan staan!
