19 februari 2013, 14:35 | Jeroen
Zaterdagavond stond de uit Utrecht afkomstige Rachèl Louise in de kleine zaal van het Paard van Troje. De opkomst voor de enthousiaste jonge zangeres was voldoende om de zaal aardig te vullen.
Een korte inleiding is wellicht handig. De half Nederlandse, half Amerikaanse singer-songwriter volgde vanaf haar 17e een opleiding aan het Musician Institute in Hollywood. Drie jaar later kwam ze terug naar Nederland om hier vol goede moed nog eens vier jaar het conservatorium te doorlopen. Dat verliep niet volgens plan en ze besloot fulltime muzikant te worden. Begin 2012 legde ze de focus volledig op het maken van debuutalbum Be Your Own Cheerleader.
Hoogtepunten
De set opent sterk met het nummer dat ook haar album opent Take Your own Place. Rachèl Louise wordt bijgestaan door een voltallige band, bestaande uit een gitarist, toetsenist, bassist en drummer. De laatste is haar broer en staat haar ook bij op akoestische gitaar bij enkele nummers in een huiskamerconcertsetting halverwege de set.
Rachèl Louise vertelt dat ze de avond ervoor in Tivoli – De Helling opgetreden hebben en dat ze hetzelfde feest proberen deze avond te herhalen. Een moedig streven, want bij een thuiswedstrijd heb je het publiek bij voorbaat mee. Er volgt een alternatief uitgevoerde, erg leuke cover van Lonely Boy (in dit geval girl) van The Black Keys.
Dan gaat het optreden even verder als een huismakerconcert, tenminste voor zover dat kan in een zaal. Hitje van het eerste uur At The Disco wordt in een uitgeklede, intieme uitvoering gespeeld. Ook Of Course You’re Blonde wordt heel indrukwekkend op dezelfde wijze gebracht. Voorafgaand vertelt ze over de inspiratie van dit nummer. Een pakkend verhaal over kalverliefde en hoe haar European card overtroefd werd door een Scandinavische.
Het meeste indruk deze avond maakte een solo-uitvoering achter de piano van Not With Me. Ze schreef het nummer vanuit het perspectief van iemand anders, in dit geval een goede vriendin. Iets wat ze (zo vertelde ze) niet eerder had gedaan. Desondanks levert dit een heel mooi intiem liedje op, wat één van de hoogtepunten van de avond was. De set wordt sterk afgesloten met I Need A Hangover. Galmende synths en een opzwepend ritme zorgen ervoor dat het publiek voor het eerst deze zaterdagavond echt goed los komt.
Niet constant
Tot dusver de pieken van het optreden die ook wat dalen kende. De diverse covers komen niet altijd goed uit de verf. Zo is Kids van MGMT ondertussen wel heel vaak en beter gecoverd. The Hardest Part van haar favoriete band Coldplay wordt zo enthousiast en luid door de band ingezet dat Rachèl haar stem moet verheffen, wat niet altijd zuiver klinkt. Hetzelfde gebeurt even later tijdens de encore met Wide Awake van Katy Perry. Ook klinken enkele eigen nummers als Panic Attacks wat generiek en Just A Few wel erg geleend van eerder genoemd voorbeeld Coldplay.
Een echte duidelijke richting is niet te herkennen in het optreden, de stijl van de nummers is nog niet echt samenhangend. Dit wekt de indruk dat ze nog wat zoekende is naar de best passende stijl. Solo maakte ze deze evening with Rachèl Louise nog het meeste indruk, maar meer opzwepende nummers als I Need A Hangover misstaan ook zeker niet. Het was een persoonlijk, intiem optreden met veel achtergrondinfo en gezellige praatjes. Ze is een spraakzame entertainer die zich daardoor ook wat schoonheidsfoutjes kan permitteren.
