Recensie: Delphic in Bitterzoet
19 maart 2013, 21:49 | Jeroen
Afgelopen woensdag 13 maart speelde, de uit het britse Stockport (Engeland) afkomstige band, Delphic in de Bitterzoet voor een select publiek. Het is wonderbaarlijk niet uitverkocht, maar desondanks zijn de plekken schaars en is het gezellige poppodium in Amsterdam goed gevuld.
Even in het kort
Delphic bestaat uit Richard Boardman, Matt Cocksedge, James Cook en Dan Hadley. Delphic staat voor alternative dance, shoegazing, electronic rock en valt in het straatje van indie-electo bandjes als Friendly Fires, Clock Opera en Everything Everything en was publieksfavoriet op Lowlands 2010.
Het nieuwe album Collections is hun tweede album, na hun debuut Acolyte uit 2010. Sinds 2009 bracht de indie band vijf singles uit: Counterpoint, Doubt, Halcyon van het debuut album. In 2012 brachten ze nog eens een single uit voor de Olympische spelen getiteld Good Life. Nu is van het nieuwe album is onlangs de single Baiya verschenen.
Live
Delphic is nog een vrij onbekende band, maar heeft al een aardige schare trouwe fans weten te overtuigen. Ook al is daar bij de vrij lauwe ontvangst weinig van te merken in de Bitterzoet. Als eerst de drummer en bassist het podium betreden blijft het angstvallig stil. Pas als even later de rest van de band opkomt klinkt er enig enthousiasme.
De band laat zich hier geenszins door weerhouden en zet vlot Baiya in. Het nummer wordt vol overgave en foutloos gespeeld. Zonder een moment rust vloeit het nummer direct over in Halycon. De gitarist zet zijn gitaar neer en begint druk samples aan te sturen. Zo worden binnen een kleine 10 minuten twee prachtige uitvoeringen van het laatste en debuutalbum gespeeld.
De band doet het label shoegaze zeker de eerste helft van het optreden eer aan. Ze spelen heel ingetogen, geconcentreerd en uitermate secuur. Iets wat ik in ieder geval niet had verwacht bij de feestelijke en positieve tonen die je van deze band hoort als je een album luistert.
Een paar andere zaken vallen ook op tijdens het optreden, zo is er een vijfde man, slecht zichtbaar achter een stapel speakers die bas speelt. Ook zijn er op het nieuwe album Collections vrouwelijke vocalen te horen, daarvoor neemt de band geen vriendinnen mee op tournee, maar gebruiken gewoon hun eigen stemmen na wat digitale vervorming.
Het is eigenlijk een beetje onbegrijpelijk dat het het publiek niet loskomt in de loop van de set. De muziek is dansbaar, upbeat, veelzijdig, de teksten zijn positief. Alle juiste ingrediënten voor een feestje. Om toch een tegengeluid te laten horen meldt de voor ZUBB aanwezige fotograaf me dat het ook simpelweg prachtige muziek is om naar te luisteren.
Tegen het einde van de set verandert de muziek en daarmee de stemming toch nog wel. Tijdens This Momentairy als de zin something real telkens opnieuw wordt herhaald, kriebelen bij mij de Underworld vibes toch een beetje op. Daarbij wordt de muziek dwingender en worden muzikale, house georiënteerde intermezzo’s goed ontvangen door het publiek en verschijnen de eerste handjes in de lucht en blijven daar vaak een tijd hangen.
Tijdens hun bekendste nummer Doubt komt het publiek voor het eerst echt los. Ondertussen heb ik al een het vorige album is toch echt beter opgevangen, iets waar ik het niet mee eens ben. Anders, minder makkelijk, maar na een paar luisterbeurten misschien zelfs wel beter. Hoe dan ook, de hit doet wat het moet doen en ook de mensen op het podium lijken opgelucht adem te halen.
Ook tijdens de encore laten ze nog eens zien hoe het moet. Ze openen met The Sun Also Rises van het laatste album. Een nummer dat reflecteert op het ouder worden, voorbij gaan aan aimless zijn en zo een positieve boodschap meegeeft. Hetzelfde doet Counterpoint met de tekst nothing is wrong today welke herhaald blijft worden. Ze sluiten het nummer af met een flink digitaal, dansbaar en dik aangezet en stuk, waarin de zin telkens herhaald wordt. Het laatste wapenfeit van de avond is Acolyte dat naadloos overloopt vanuit het voorgaande nummer. Vol met samples, beats, dromerige zanglijnen en zo een waardige afsluiter van een bewonderenswaardige set. Ik twijfel of alle aanwezigen die mening delen, of er gewoon weinig uitbundige persoonlijkheden aanwezig waren. Op de mensen vooraan bij het podium na, die dan wel meedeinend of dansend de avond doorbrachten met een grote glimlach op het gezicht.
Setlist:
- Baiya
- Halcyon
- Freedom Found
- Memeo
- Clarion Call
- Don’t Let the Dreamers Take You Away
- Red Lights
- This Momentary
- Doubt
- Atlas
Encore:
- The Sun Also Rises
- Counterpoint
- Acolyte
Fotografie: Motjekèke © 2013