Recensie: Clock Opera in Bitterzoet
28 maart 2013, 14:57 | Jeroen
Afgelopen dinsdag 26 maart stond het Britse indie rock bandje Clock Opera in een stampvol Bitterzoet. Met een knallende set van een uur, liet de band zien dat het knusse poppodium in Amsterdam eigenlijk te klein is voor het viertal.
Clock Opera
In 2009 vormde zanger en gitarist Guy Connelly Clock Opera. Met Andy West als bassist, Che Albrighton op drums en Dan Armstrong op keyboard is de band compleet. Volgens Connelly is de naam van de band vernoemd naar een opera over zak horloges. Het bijzondere aan deze band is dat de muziek de bouwstenen van een nummer vormen. Met het knippen en plakken van bestaande geluiden creëert Connelly de rode draad van het nummer. De teksten schrijft hij meestal pas als het geluid klopt.
In november 2009 kwam de eerste single van de band genaamd White Noise uit. In 2011 werden de twee nummers Belongings en Move to the Mountains gebruikt in twee afleveringen van de Amerikaanse serie Chuck. In april 2012 kwam, na een aantal singles en EP’s, het album Ways to Forget uit.
Het concert
Een enigszins afwachtend publiek verwelkomt de band nog wat koeltjes op het podium. Bassist Andy West is na een ongelukkige val van een speedboot aangewezen op zijn krukken, maar staat toch gewoon het gehele uur, voorzichtig steunend op zijn geblesseerde been, te spelen. Het viertal laat met hun eerste single White Noise gelijk zien wat ze in huis hebben. Het duurt dan ook niet lang voordat de zanger het gevarieerde publiek heeft betoverd met zijn kraakheldere stem.
De afwachtende houding is na het eerste nummer al nergens meer te bekennen. Connelly is in opperbeste stemming en danst vrolijk, maar ietwat apart op het krappe podium. Een aantal trouwe aanhangers van de band volgen zijn voorbeeld. De elektronische piepjes van A Piece of String zwepen het publiek alleen nog maar meer op. Vooral door het effect van de potten en pannen die de band uit het niets tevoorschijn haalt en er lustig op los slaan. Het geluid in de zaal is opvallend goed. Alle ogen zijn gericht op Connelly die met zijn zweverige stem menig mens diep raakt. De vergelijking met Elbow door een aantal media is niet geheel onterecht. Ook doet de muziek van Clock Opera je aan de 80’s denken met toch die hippe bliepjes ertussen.
Het wat bekendere The Lost Buoys is een juweeltje van de band, 80’s pop ten voete uit. Na zes elektro-dans nummers is het tijd voor, volgens Connelly, het enige rustige nummer. De betovering is compleet met het emotionele Let Go The Lifeboats. De nummers komen vrij snel na elkaar. Af en toe spreekt Connelly het publiek toe met zijn lovende woorden over Amsterdam. Een verplicht praatje zou je denken, maar het is duidelijk dat het viertal blij is met het publiek. Jong en oud vermaken zich prima in het gezellige zaaltje van Bitterzoet. Dan klinken er weer wat bekende deuntjes en zingt het publiek mee met Once and For All. Na nog een aantal danspasjes op Belongings stapt de band het podium af. Gefluit, geklap en gejuich laat horen dat het publiek nog lang niet klaar is met de band. Met een luid applaus wordt het viertal weer verwelkomd op het podium. Met nog een toegift bestaande uit Fail Better en Lesson No 7 laat de band nog een keer horen waar Clock Opera voor staat: ritmische 80’s pop.
Het gehele album van Clock Opera wordt gespeeld inclusief de bonustracks Let Go The Lifeboats, New Arrivals en Alouette. 12 uptempo nummers met ieder een variërende elekto-sound en slechts één rustig nummer. Toch is ieder nummer in het bezit van een dosis emotie die Clock Opera zo sterk maakt. Connelly zingt foutloos en is duidelijk het middelpunt van de band. De rest van de bandleden is nog ietwat stijfjes, maar daar heeft het publiek geen boodschap aan. De energieke performance maakt dat alle vier de mannen tevreden van het podium stappen en het publiek met een glimlach de zaal verlaat.
Setlist
White Noise
Man Made
A Piece of String
11th Hour
The Lost Buoys
Let Go The Lifeboats
New Arrivals
Alouette
Move to the Mountains
Once And For All
Belongings
Encore:
Fail Better
Lesson No 7
