Recensie: Sir Yes Sir in SuperMarkt

17 april 2013, 12:04 | Jeroen

Sir Yes Sir, de band die de trouwe ZUBB lezers ondertussen wel kennen van de reeds verschenen ZUBB Sessions stond afgelopen zaterdag in de SuperMarkt, op de Grote Markt in Den Haag.

Voorafgaand aan het optreden speelt de band Atlantic Attraction een vermakelijke en onderhoudende set. De toeschouwers zijn op dit moment nog een schamele 10 tot 20 mensen.

Als Sir Yes Sir even later het podium betreedt is dit aantal op zijn minst verdubbeld, dat is nog steeds een wat magere opkomst, maar de toch al wat kleine vloer het podium is tenminste redelijk gevuld. Een flinke bezetting betrekt het podium: Tijs Delbeke (zang, gitaar), Tom Veugen (gitaar), Dries Laheye (basgitaar), Alban Sarens (toetsen, tenorsax) en Dave Menkehorst (drums).

Het optreden bouwt gestaag, maar resoluut op naar een langdurige climax in het einde van de set. Voorafgaand aan dit deel van het optreden klinkt er niet enorm gewaagde rock, wisselend in tempo en ook een aantal nummers die niet op het debuutalbum We Should Talk staan. Ondanks dat de opening van het optreden niet zo explosief is als het tweede deel, weet de band moeiteloos de aandacht op het podium gericht te houden.

Tijs Delbeke is een charismatische frontman. De muziek klinkt energiek en zit dynamisch goed in elkaar. Funky basloopjes worden afgewisseld met dik aangezette gitaren. Dat enkele nummers een extra dimensie krijgen door de tenorsax geeft de toch al volle sound van de band iets onderscheidends ten opzichte van de concurrentie.

Het keerpunt van de set is zonder twijfel de single Longing = Good Taste. Het nummer wordt voorafgegaan door het wat dromerige, doch duistere Keep The Horsemen Out wat het contrast extra aanzet met het puntige en explosieve nummer dat volgt. Na afloop vraagt Delbeke “Zijn jullie er nog bij, half? daarna hoeft de vraag niet meer gesteld te worden. Ruw als stonerrock, die doet denken aan die van Josh Homme en zijn mannen, met een knipoog naar rockgrootheden uit de jaren ’70 vliegen een reeks energieke platen het publiek om de oren. Het publiek reageert enthousiast en als de band het podium verlaat klapt, schreeuwt en fluit het luid voor een toegift en krijgt deze ook in de vorm van het stevige Rocks.

Het is een strategie om het zwaartepunt zo aan het einde van de set te hangen. Iets dat goed zal werken, zeker als het eerste deel vooral uit singles bestaat en wat bekender klinkt voor de toeschouwers. Dat is nu nog niet het geval, maar zal zeker komen. Deze band heeft het in zijn mars grotere zalen in beweging te gaan krijgen!