Recensie: Valerie June in Paradiso
27 april 2013, 14:30 | Jeroen
Tijdens de eerste hete dag, donderdag 25 april, van 2013 staat Valerie June in uitverkochte kleine zaal van de Paradiso. Een toepasselijke combinatie om deze dame uit Memphis, Tennessee eens live te ervaren.
Ze is de oudste van vijf kinderen en geboren in Jackson, Tennessee. Ze verhuisde in 2000 naar Memphis, waar ze haar eerste opnamen maakte en optredens had. Ze combineerde blues, gospel en Appalachian folk. De stijl omschrijft ze zelf als organic moonshine roots music, ook deze avond.
Valerie June lijkt uit de Wizard of Oz film gestapt te zijn en zo het podium van de Paradiso op. In haar schattige blauwje Dorothy jurkje met pofmouwen een bijzondere verschijning. Met veel beleid doet ze haar gitaar om haar nek, de enorme bos haar ontziend. Get ready for some tenessee organic moonshine roots music! Voordat ze begint verteld ze dat dit eerste liedje gaat over een hele heldere droom die ze de dag ervoor had. Een droom over makin love. Ze kon de details zo levendig herinneren dat ze dacht I gotta write this down. Ze wordt enkel ondersteund door een tweede stem en de gitaar om haar nek, een uitermate sferische en ontwapenende start.
Na afloop praat ze door over het volgende nummer, terwijl de achtergrondzangeres het podium weer verlaat, zonder dat microfoon het merendeel oppikt. Een onderonsje met de gelukkigen die dicht bij haar staan voor het podium. Ze wisselt, wederom met veel beleid, de gitaar om haar nek voor een banjo en verteld dat ze een oud blues nummer gaat spelen. Misschien kennen jullie het wel? Het is al vele malen eerder gedaan, maar nooit op de juiste manier, daarom moet ik het beter doen. Na afloop volgt een luid applaus, luider dan ik het ooit eerder in deze kleine zaal heb gehoord. Nog voor aanvang van het derde nummer, heeft deze 31 jarige rijzende ster de zaal al voor haar gewonnen. Het publiek klapt het ritme uit zichzelf mee en verder is het doodstil in de zaal, je kan een bekertje horen vallen. Iedereen zijn focus is volledig op deze bijzondere en getalenteerde dame gericht. Ze heeft een schattige, zuidelijke en vrij hoge meisjesstem, waarmee ze de meeste teksten zingt, afgewisseld met vurige uithalen die je met bewondering en kippenvel achterlaten.
Ze wordt na een aantal nummers bijgestaan door haar bandleden en verteld dat als je uit het zuiden van de VS komt en jezelf respecteert, dan moet je een murder song hebben. Er volgt een liefdesnummer, met sterk getimede stiltes. If I can’t have u baby wordt gevolgd door een luide explosie van geluid en zang. Ze draagt een onheilspellende blik. Virtuoos gitaarspel en harde drums maken duidelijk dat je maar beter voor haar moet kiezen, als het leven je lief is, de zaal lijkt de keuze al lang gemaakt te hebben.
Ietwat verlegen geeft ze aan dat de stemming wat luchtiger mag. Het daaropvolgende nummer heet Raindance. Dansend en aandoenlijk zoals je eigenlijk iedere vrouw zou willen zien dansen schroeft ze het tempo stuk op en krijgt het leeuwendeel van de zaal in beweging. Als ze verteld dat het volgende nummer Workin’ Woman Blues is, is het enthousiasme van de zaal niet meer te remmen. Er zijn al genoeg nummers over de werkende man geschreven verteld ze, maar waarom in hemelsnaam niet over de werkende vrouw!? Had to make one for u hard workin women. Bezield en met veel passie volgt haar hit die ze samen met Dan Auerbach van The Black Keys schreef en dat is te horen.
Ze blijft de hele avond spraakzaam op een aandoenlijke manier. Ze verteld bij ieder nummer wel iets. Bijvoorbeeld dat dit nummer nieuw is en het album had moeten halen, maar nog toen niet was geschreven, of dat Tennesee time, black
People time is en direct excuses aanbiedt sorry ik was iets te laat, Tenessee time hè! Met haar leuke anekdotes en temperamentvolle bewegingen en boze, strenge blikken weet ze lang de aandacht van het publiek vast te houden. Die desondanks tegen het einde van de set iets lijkt te verslappen.
De set wordt uiteindelijk afgesloten met You Can’t Be Told, haar grootste hit, wederom geschreven met Dan van The Black Keys. Daverend en aanhoudend oprecht applaus volgt totdat alle muzikanten het podium weer betrokken hebben. Voor de encore speelt de bassist speelt viool voor Somebody To Love. Het nummer kent net als veel voorgangers een bluesy en sterke opbouw en bevat uitermate pakkende hooks.
Iets meer dan een uurtje stond Valerie June op het podium, wat genoeg was voor een herinnering die lange tijd mee kan. Naast me hoorde ik na afloop zeggen we kunnen zeggen dat we haar gezien hebben in de kleine zaal, een gevoel dat ik alleen maar kan onderschrijven. Wat een imposante dame en performance. Haar stem en uithalen zijn wel een acquired taste en sommige uithalen vonden op een frequentie plaats die vele oren nooit eerder zo hard hebben bereikt, maar dat mocht de pret niet drukken. Als je de kans krijgt, ga dit zelf ervaren!
Fotografie: © Carlo Riswick
